بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : چهارشنبه 30 بهمن 1392      12:36

۶ هزار بازنشسته با حقوق ۵ میلیونی

آقای خاتمی که با سمت رئیس جمهور بازنشسته شده است حقوقش کمتر از 3.5 میلیون تومان است.

ایران روزهای دولت یازدهم در حالی خود را آماده اجرای قانون بودجه سال 1393 می کند که طرح مهم احیای سازمان مدیریت وبرنامه ریزی را در دستور کار دارد. رئیس جمهور می گوید ایران با رکود تورمی مواجه است و باید اقداماتی را برای خروج از رکود تدارک دید.

به نوشته قانون، هدفمندی یارانه ها، بودجه عملیاتی، اجرای برنامه چشم انداز و ... هر کدام به نحوی از انحا دولت را درگیر خود کرده است. مهدی پازوکی، کارشناس اقتصادی و استاد دانشگاه علامه طباطبایی درباره شرایط امروز، دیروز و چشم انداز فردا با ما به گفت و گو نشست. وی معتقد است لازمه حرکت ایران به سمت توسعه، راه اندازی یک نهضت ضد فساد است. نهضتی که مردم و مسئولان را درگیر کند و برای تحقق این هدف نیز شرط هایی را مطرح کرده است . وی از سابقه سازمان مدیریت وبرنامه ریزی دفاع می کند و از دلایل افزایش پرونده های فساد می گوید.

جناب آقای پازوکی، شش ماهی از فعالیت دولت یازدهم گذشته است و هنوز پای دولت یازدهم در اقدامات دولت دهم گیر کرده است، این در حالی است که مقرر بود ایران در پایان دوره اجرای برنامه چشم انداز به اولین کشور منطقه تبدیل شود، اما شاخص ها در حال حاضر نوید تحقق چنین هدفی را نمی دهد. فکر می کنید در طول هشت سال گذشته چه رخدادی سبب تغییر مسیر حرکت ایران شد؟

 من ۲۷ سال است که به عنوان معلم اقتصاد، به دانشجویانم همین موارد را درس می دهم. راحت بگویم، هیچ کشوری امکان ندارد با وجود فساد گسترده به توسعه برسد. یکی از موانع مهم توسعه اقتصادی در جهان فساد است که مانع پیشرفت می شود اصلا در کشورهای آمریکای لاتین و آفریقا این فساد گسترده بود که عامل درجا زدن شد. فساد سبب می شود فقر و فلاکت و عقب ماندگی بر کشور ها حاکم شود.

  پس شما ایران را در شمار کشورهایی که با فساد گسترده روبه رو بوده اند ارزیابی می کنید؟

 من این را نمی گویم. آمارهای بین المللی این را می گوید. بر اساس گزارش سازمان های معتبر بین المللی ایران بین ۱۷۷ کشور جهان از نظر فساد رتبه ۱۴۴ را دارد. این بدان معناست که وضعیت ایران در این حوزه اصلا خوب نیست.

  اگر بخواهید آدرس فساد را بدهید، کجا را نشان می دهید؟ بالاخره به قول خودتان27سال است که معلم اقتصاد هستید و در این دوران اتفاقا در قامت یک کار شناس اقتصادی نیز ایفای نقش کرده اید.

 من معتقدم ساختار اداری و اقتصادی کشور اشکال دارد. بگذارید در این خصوص بیشتر توضیح بدهم. برگردیم به اینکه چرا رژیم شاه از هم پاشید. فروپاشی رژیم شاه و مخالفت جوانان دیروز با این سیستم به دلیل آن بود که این ساختار مبنای درستی نداشت. فساد سیستم شاه را به نابودی کشید. اتفاقا این روز ها که ایام پیروزی انقلاب اسلامی است، خوب است واکاوی در این خصوص صورت گیرد. یکی از جاهایی که می تواند موجب بروز و تشدید فساد در هر کشوری شود ساختار اداری و اقتصادی کشور است.

ما می بینیم که قبل از پیروزی انقلاب اسلامی این ساختار به شدت فاسد بود. امرای ارتش و نزدیکان دربار و کسانی که از مسئولیت های بالا برخوردار بودند، از رانت های ویژه ای استفاده می کردند. من یک مثال می زنم. برخی از این ها زمین های خارج از محدوده را به ثمن بخس می خریدند و بعد با پارتی بازی آن را وارد محدوده شهری می کردند و به چندین برابر قیمت می فروختند. همین دست رانت جویی ها طبقه جدیدی را در اقتصاد ایران ایجاد کرد. طبقه نوظهوری که اصلا به منافع ملی توجه نداشت. مردم از وجود همین طبقه عاصی شده بودند. البته رژیم خودش نیز کم کم متوجه این قضیه شد و سعی داشت با زندانی کردند برخی از این افراد در سال ۱۳۵۷ نشان دهد که اشکالات را دریافته است اما دیگر دیر بود و این اقداماتش اتفاقا سقوط سیستم را تسریع کرد. در یکی از گزارش هایی که در مرکز تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد ثبت و تدوین شده است برخی از عوامل رژیم اشاره می کنند که ما وجود این فساد و رانت جویی و رانت خواری را به شخص شاه گزارش می دادیم اما بعد همان افراد مورد گزارش با نفوذی که در دربار داشتند ما را از کار بیکار می کردند. این موارد در کتابی که توسط آقای میلانی به نام «شاه» منتشر شده است نیز بازگو شده است. کتابی نیز توسط یکی از سردمداران ساواک منتشر شد که به مواردی از این دست اشاره دارد و خودشان به فساد این سیستم اذعان دارند. ببینید حرف من این است که شخص شاه خودش که فاسد نبود و شخصا دزدی نمی کرد، مشکلش این بود که جلوی فساد موجود در سیستم را نمی گرفت و اجازه می داد عده ای از نزدیکان به قدرت، به ثروت های بادآورده وبدون زحمت دسترسی پیدا کنند و همین امر مهم ترین دلیل سقوط رژیمش بود. اما پس از انقلاب اتفاقا مدیرانی روی کار آمدند که مشکلشان با رژیم قبلی همین فساد بود اما چون ساختار اداری و اقتصادی ایران دستخوش اصلاحات جدی نشد، می بینید که در برخی دوره ها امکان بازگشت فساد و افزایش پرونده هایی از این دست وجود دارد. خب در دورانی که گذشت، ایران یکی از بی نظیر ترین دوره های درآمدهای نفتی را شاهد بود. از سوی دیگر دولت سیستمی برای اداره کشور نداشت. همین امر موجب شد پرونده های فساد اقتصادی و سوء استفاده و رانت ها رو به فزونی بگذارد و الان که 6ماه از عمر دولت یازدهم گذشته است می بینید هر روز خبری در خصوص فساد در یک نقطه منتشر می شود. این اخبار نگران کننده است و باید به آن ها از زاویه ای خاص پرداخته شود.

  ما در هشت سال گذشته با دولتی مواجه بودیم که خود را پاک دست ترین دولت تاریخ ایران می نامید. فکر می کنید چرا حرف و عمل تا این حد تفاوت داشت. واقعا از نظر شما مقامات دولت سابق قصد داشتند با فساد مبارزه کنند و نتوانستند؟

 من که رمال و جن گیر نیستم. من یک کارشناسم که بر اساس داده ها و واقعیات عینی می توانم بحث کنم. من معتقدم اقدامات دولت قبلی ایران را عقب برد. حالا به مواردی اشاره می کنم. مردم داستان های غم انگیزی درباره دریافت وام از شعب بانکی تعریف می کنند. واقعا پای صحبتشان بنشینید و ببینید برای دریافت یک وام ۱۰ میلیونی یا کمتر چقدر رفت و آمد کرده اند و چقدر مدرک داده اند و مدرک گرفته اند. اما یک سوی دیگر قضیه را نیز بررسی کنید. وقتی سید محمد خاتمی در سال ۱۳۸۴ دولت را به محمود احمدی نژاد تحویل می داد، بدهی بخش خصوصی به بانک ها کمتر از ۱۰ هزار میلیارد تومان بود. شما الان این رقم را بررسی کنید. وقتی دولت دهم کار را تحویل داد این بدهی به هشتاد هزار میلیارد تومان افزایش یافت. این بدهکاران چه کسانی هستند؟ این ها آدم های عادی اند. همان هایی هستند که وام ۱۰ میلیونی گرفتند و نبردند پس بدهند. اصلا این طور نیست. می بینید طرف زمین کویر را ثبت کرده است و بعد به عنوان وثیقه به بانک معرفی کرده و ده ها برابر ارزش آن زمین بی ارزش، تسهیلات دریافت کرده است. در جایی دیگر تسهیلات میلیاردی بدون وثیقه به افراد داده شده است. این ها چه معنی دارد؟

 اینکه بانک متوجه نشده است که این زمین ارزش ندارد یا اینکه رشوه ای در این میان رد و بدل شده تا بانک متوجه نشود، این یعنی فساد. این یعنی مشکل. همین یک مورد نشان می دهد تا چه حد بحران رانت خواری و رانت جویی عمیق بوده است. اگر دولت حسن روحانی دوره بعد هم رای بیاورد و هشت سال سخت، کار کند و بتواند کشور را به وضعیت سال ۱۳۸۴ بازگرداند باید گفت خیلی خوب کار کرده و باید مورد تقدیر قرار گیرد.

  به موضوع تسهیلات بانکی اشاره کردید. برای من تعجب آور است که چطور این اتفاق دور از چشم نهادهای نظارتی رخ داده است. بالاخره میزان معوقات بانکی یک شبه به ۸۰ هزار میلیارد تومان نرسید. اشکال از کجا بود که این روند تداوم داشت؟

خب من اگر بخواهم از منظر خودم به این سوال پاسخ دهم می گویم اشکال از اینجا بود که شخص رئیس جمهور سابق اعتقادی به کار علمی و کار شناسی نداشت. من معتقدم ایران در هشت سال گذشته به لحاظ سیستم تصمیم سازی به قبل از قاجار بازگشته است. رئیس جمهور سابق نه خودش و نه تیمش به کار کار شناسی اعتقادی نداشتند. این حرف را همین طوری نمی گویم. امروز کم کم برخی از وزیران وی صحبت می کنند و وضعیت آن دوره را می گویند. وزیرانی که از دولت وی جدا شدند و آن ها که جدا نشدند می گویند که در دولت احمدی نژاد فقط وی صحبت می کرد. خب حالا از یک جای دیگر هم می شود این رافهمید. سازمان مدیریت و برنامه ریزی در این دوره منحل می شود و این قابل بررسی است. دلیل این انحلال را باید در شیوه برخورد این سازمان با دولت یافت. کار شناسان سازمان مدیریت و برنامه ریزی بله قربان گو و حرف شنو نبودند. آن ها از خودشان حرف نمی زدند بلکه روی مبانی کار شناسی مسائل را تحلیل می کردند. به همین خاطر دولت صلاح دید که حرف مخالف حرف های خود را نشنود و این سازمان را منحل اعلام کرد.

   قبل از انحلال سازمان مدیریت وبرنامه ریزی نیز انتقادات به عملکرد این سازمان بالا بود.

 بله ما هم نقد داشتیم.

   از این منظر موضوع را مطرح می کنم که در حقیقت کار شناسان این سازمان هم در سال های قبل از حضور دولت نهم و دهم نتوانسته بودند بسیاری از مشکلات را حل کنند. پس نباید این طور فکر کنیم که یک سازمان بسیار کارآمد در این دوره منحل شد.

 قبول دارم. ما هم به عملکرد سازمان نقادی داشتیم اما راه حل این مشکلات انحلال نبود. بدنه سازمان مدیریت در این سال ها بسیار ضعیف شد. کار شناسان نخبه و درست و حسابی رفتند و کارشناسانی با سطح علمی پایین تر وارد این سیستم شدند. حالا شما می گویید به عملکرد این سازمان انتقاد هست و من هم قبول دارم اما دوست دارم دو مورد از عملکرد این سازمان را مثال بزنم تا ببینید در دو نقطه حساس تاریخی سازمان چطور عمل کرده است.

من فکر می کنم عملکرد سازمان در بحث جمعیت و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ بسیار عالی بود. در سال ۱۳۶۲ وقتی نرخ رشد جمعیت ما به بالای سه درصد رسید دفتر جمعیت سازمان، گزارشی را تهیه کرد مبنی بر اینکه کودکانی که به دنیا می آیند فقط سالانه بیست میلیون دلار هزینه شیر خشک دارند. باید برای این ها ویتامین و مواد مورد نیاز و... را تامین کرد. بالاخره اوضاع کشور نیز عادی نبود و جنگ جریان داشت. در همان دوره مسئولین وزارت بهداشت از ورود به مسئله می ترسیدند اما خب، ما گزارش کار شناسی ارائه کردیم و بودجه ای را برای تنظیم خانواده اختصاص دادیم. من یادم هست همان سال ۱۳۶۵ سمیناری در مشهد برگزار شد و رئیس وقت سازمان بهزیستی اعلام کرد که من مخالف کنترل جمعیت هستم. ما می گفتیم هر چه جمعیت به این شکل اضافه شود حوزه تحت پوشش تو گسترش می یابد چرا که آدم های فقیر و... زیاد می شوند. ببینید اگر ما آن زمان این کار را نکرده بودیم الان ایران به بنگلادش تبدیل شده بود.

   اما انگار زیادی سفت و سخت عمل شد!

 من فکر نمی کنم نرخ رشد جمعیت ایران بحرانی شده باشد. برای افزایش جمعیت هم فقط نباید به  زادو ولد فکر کرد. می شود جلوی مرگ و میر کودکان را گرفت و کیفیت زندگی را بالا برد.

  در مورد قطعنامه ۵۹۸ چرا عملکرد سازمان را درخشان می دانید؟

 واقعا عملکرد سازمان درخشان بود. برای اعلام دلیل باید برگردیم به سال ۶۶ و ۶۷. جنگ در آن دوره به شرایطی رسیده بود که کسی جرات صحبت در مورد آن را نداشت. سازمان در همان دوره یک گزارش مبسوط اقتصادی منتشر کرد و در آن اشاره نمود که وضعیتمان چیست. گزارش را به نخست وزیر وقت تحویل دادند. وی این گزارش را به سازمان برگرداند و درخواست تکمیل آن را داد. بعد با امضای خودش آن را به حضرت امام (س) ارائه کرد. ایشان که گزارش را دیدند از فرماندهان نظامی، خبرگان، علما و مقامات کشوری نظر خواستند. همه گفتند جنگ تمام شود اما فرمانده سپاه مخالف بود و می گفت باید فلان قدر تانک و اشعه لیزر و.. داشته باشیم. بالاخره امام (س) به این جمع بندی رسیدند و قطعنامه ۵۹۸ پذیرفته شد. ببینید اهمیت یک مکان و مرکز کار شناسی چقدر بالاست. چون می تواند بی طرف واقعیات را بگوید مهم است.

  حالا فکر می کنید انحلال سازمان مدیریت تنها به این دلیل بود که بدنه این سازمان از شخص رئیس جمهور سابق و دولت وی حرف شنوی نداشت؟

بله. در ادبیات توسعه به دولت آقای احمدی نژاد دولت تحکمی گفته می شود. این دولت اصلا به برنامه ریزی اعتقادی نداشت و «برنامه روزی» را جایگزین آن کرده بود. با وجود درآمد بی نظیر نفتی ایران، می بینید که کشور اصلا یک قدم جلو نرفت و اتفاقا در همه شاخص ها عقب رفته است. این نتیجه اداره هیاتی اقتصاد است. من باید اشاره کنم که از وقتی نفت از چاه های نفتی ایران سر برآورده است تا امروز درآمدهای نفتی چقدر بوده است. طبق آمار ها از زمان انعقاد قرارداد دارسی تا پایان دوره رضا شاه ایران ۵۰۰ میلیون دلار نفت فروخته است. از سال ۱۳۲۰ تا زمان انقلاب نیز حجم فروش نفت به ۱۳۶ میلیارد دلار رسیده است.  از سال ۱۳۵۷ تا کنون نیز ایران بالغ بر هزار میلیارد تومان نفت فروخته است. بالغ بر ۶۵۰ میلیارد تومان از این رقم در دولت آقای احمدی نژاد حاصل شد. من اعتقاد دارم اگر به بچه ات هم بیش از حد پول بدهی فاسد می شود. حالا دولت هم وقتی بیش از حد پول داشت فاسد خواهد شد.

شما از یک طرف با درآمدهای نجومی روبه رو بودید و از سوی دیگر با یک سازمان منحل شده. این در حالی است که سازمان مدیریت و برنامه ریزی از همان ابتدا برای برنامه ریزی در خصوص نحوه هزینه پول نفت تشکیل شد. اسمش هم سازمان برنامه بود و بودجه ریزی در حوزه وزارت اقتصاد تعریف شده بود. اما جالب اینجاست که در طلایی ترین دوره درآمد نفتی ایران، این سازمان وجود خارجی نداشت.

   گویا تمامی روسای جمهور همواره مشکلاتی با این سازمان داشته اند. درست است؟

 بله اما در حد و اندازه معقول. این طور نبود کسی بخواهد سازمان را منحل کند. همه به اصلاح فکر می کردند. در کتاب خاطرات خداداد فرمانفرما، رئیس دوره قبل از انقلاب سازمان برنامه هم آمده است که قبل از انقلاب نیز این سازمان مخالفانی داشته است. به گفته وی یکی از مراکزی که به شدت مخالف سازمان برنامه بود دربار و شخص اشرف بود. حالا چرا این افراد با سازمان مخالف بودند؟ چون دوست داشتند پول بی حساب و کتاب خرج کنند. از این رو سازمان برنامه را سد راه می دیدند. این ها تجربه است. ما باید از آن درس بگیریم. اقتصاد شوخی ندارد. کسی نمی تواند اعلیحضرت مآبانه و دستوری با آن برخورد کند. نتیجه اقتصاد دستوری می شود کره شمالی. اگر ما خواهان توسعه وپیشرفت ایران هستیم که هستیم و این حق ماست باید به اصول علم اقتصاد برگردیم. دوباره رجوع کنیم به همان حرفی که آدام اسمیت ۲۰۰ سال قبل گفت؛ وظیفه دولت تامین ثبات و امنیت است و قوه قضاییه کارآمد می تواند آزادی فعالیت در چارچوب قانون را تضمین کند. حالا شما ببینید چرا در این دوره برخی نهاد ها و افراد خاص حتی توانستند وارد عرصه فروش نفت شوند. شرایط کشور جنگی نبود، نباید ما معادلات اقتصادی را تا این حد به هم می ریختیم.

   حالا برگردیم به همان دولتی که پول زیاد داشت. پس درآمدهای عجیب و غریب نفتی را عامل شکل گیری چنین وضعیتی می دانید؟

 بله درآمد نفتی در غیاب نظارت تبدیل به ابزاری برای فساد و رانت جویی شد و به جای اینکه کشور را جلو ببرد، عقب راند. حالا کم کم پرونده های دیگری نیز رو خواهد شد. ببینید این وضعیت نتیجه مدیران ناکارآمد است. بگذارید مطلبی را اینجا بازگو کنم. وقتی یکی از مدیران مورد اعتماد آقای احمدی نژاد برای مدیریت یک بانک پیشنهاد شد، همان جا من در جلسه ای اشاره کردم اگر سیستم بانکی ایران با مدیریت این فرد دچار مشکل نشود من به درس اقتصادی که خوانده ام شک خواهم کرد. بعد دیدیم این بانک درگیر یکی از بزرگ ترین پرونده های مالی تاریخ شد. حالا شما مقایسه کنید این وضعیت را با وضعیت کشوری مثل آمریکا. وقتی اوباما به قدرت رسید، آقای پیتر دیاموند را به کنگره معرفی کرد تا بتواند عضو رزرو  فدرال شود. کنگره با استناد به اینکه این فرد سابقه اجرایی ندارد، وی را نپذیرفت اما جالب است که ایشان چندی بعد جایزه نوبل اقتصاد را گرفت و همان طور که می دانید جایزه نوبل اقتصاد را به هر علافی تحویل نمی دهند. اما در ایران آیا به این مسائل توجه شد. من اصلا نمی گویم مدیران غرضی داشتند اما چون تجربه کافی نداشتند سیستم را با مشکل مواجه کردند. طبق آمار در همین بانک صادرات دویست نفر بالای بیست میلیارد تومان بدهی دارند. میلیارد عدد بسیار بزرگی است. از هزار سال پیش تا کنون هزارمیلیارد دقیقه نگذشته است آن وقت ما پرونده های سوء استفاده هزار میلیاردی و... داریم.

من خودم قبلا جزو نقادان آقای نوربخش بودم و به بخشی از سیستم تحت نظر وی ایراد می گرفتم اما حالا که فکر می کنم می بینم من چون این آقایان را دیده بودم به آن ها ایراد می گرفتم. سیستم کشور چنان دچار مشکل شد که در همین دوره زمانی بانک ها تا آستانه فلج شدن و فلج کردن اقتصاد پیش رفتند. خب این ها همه مشکل است. باید به آن رسیدگی شود.

   یکی از مواردی که برای بررسی افزایش سوء استفاده و فساد مورد اشاره قرار می گیرد، افزایش اعتبارات خارج از شمول است، این مورد تا چه حد در افزایش فساد اداری موثر بود؟

همان طور که گفتید در این دوره ردیف های متفرقه و اعتبارات خارج از شمول به شدت افزایش یافت. فقط در یک مورد هزار میلیارد تومان به همین صورت برای هزینه کرد در حوزه فرهنگی در اختیار استانداران قرار گرفت. بجاست بررسی شود تا ببینیم با این اعتبار چه کار فرهنگی صورت گرفت. فرهنگ ریا و دروغ و تظاهر از میان رفت؟ وقتی شما می گویید خارج از شمول، یعنی به هر کسی که دلتان خواست پول بدهید و به هر کسی دوست نداشتید، اعتباری ندهید. این طور شد که برخی دانشگاه ها میلیاردی پول گرفتند و برخی دانشگاه ها با وجود نیازشان هیچ نگرفتند.
   من خاطرم هست آقای احمدی نژاد می گفت باید بودجه آن قدر کوچک و شفاف شود تا هر ایرانی بتواند یکی از این کتابچه ها را در جیب داشته باشد و مطالعه کند.

بله اما در عمل آن قدر ردیف ها افزایش یافت که شفافیت به طور کلی از میان رفت و دیگر کسی از بودجه سر در نمی آورد. ما تا قبل از این یک موافقت نامه داشتیم که میان سازمان مدیریت و دستگاه اجرایی ردو بدل می شد و معلوم می کرد در ازای بودجه تخصیصی قرار است چه کاری صورت گیرد اما این موافقت نامه در دوره دولت قبلی  در عمل حذف شد و به یک ورقه کاغذ کاهش پیدا کرد. همه چیز کلی شد. دیگر دستگاه موظف نبود در ازای دریافت اعتبار فلان کار را انجام دهد. به جای ایجاد سیستم برای حل مشکلات رئیس جمهور ترجیح داد سفر استانی کند. سفر استانی با معذرت از تمام طرفدارانش شیوه امروزی نیست. این شیوه شاید در دوره قاجار و قبل از آن جواب می داد اما امروز پاسخگو نیست. لزومی ندارد ما تک تک شهر ها را برویم و ببینیم. فراموش نکنید جهان مدرن را اندیشه های مدرن اداره می کند نه ابزارهای مدرن.

حالا همه این کار ها انجام شد اما در تمامی شاخص ها ما عقب رفتیم. پس باید بپذیریم یک جای کار ایراد داشت. ما در شاخص رقابت پذیری اقتصادی بر اساس گزارش سال ۲۰۱۲ بین ۱۴۴ کشور رتبه ۶۶ داریم و در حوزه فضای کسب و کار بین ۱۸۵ کشور رتبه ۱۴۵ را از آن خود کرده ایم. پس در گزارش های کلان می توانیم وضعیت خودمان را ببینیم.

مشکلی که ما در این دوره داشتیم این بود که دولت قبلی اصلا علم اقتصاد را قبول نداشت. می گفتند این علم غربی است در حالی که علم شرقی و غربی ندارد. ترکیه را ببینید. سی سال قبل بین فاصله زمانی ورود و خروج شما به این کشور ارزش پولشان تغییر کرده بود اما حالا چطور این کشور قدرت گرفته است. علت این بود که به توصیه های اقتصاددانان گوش کردند. کمال درویش را داشتند و به حرف هایش گوش دادند و توانستند هم رشد اقتصادی شان را مثبت کنند و هم تورمشان را یک رقمی کنند. تورم دو رقمی در کشورهای توسعه یافته و حتی در حال توسعه دولت عوض می کند، شوخی نیست. اما در ایران دولت همه تمرکزش کارهای پوپولیستی بود. نتیجه هزاران پروژه نیمه کاره در استان ها و شهرهاست. راه دورنروید. به همین پاکدشت سر بزنید ببینید چند پروژه معطل مانده است. این شیوه اداره کشور طبیعتا  درست نبود.

   حالا فکر می کنید چه باید کرد؟

به نظر من باید نهضت ملی ضد فساد را به راه انداخت. دولت روحانی سیگنال های خوبی از خود نشان داده است. این سیگنال ها باید به کار عملی ختم شود نه شعار و کار پوپولیستی. برای اینکه نهضت ضد فساد جواب دهد باید دو کار کرد. اول اصلاح ساختار اداری را مد نظر قرار داد و دوم اینکه پرونده سوء استفاده های مالی را تعیین تکلیف کرد. ماجرا نباید به محاکمه «ب- ز» و «م – خ» و... ختم شود. باید سیستمی که این ها را در خود پرورش داده است مورد خطاب و عتاب قرار گیرد.  باید معلوم شود چه کسانی این افراد را وارد سیستم کردند و از محل این کار چه نفعی بردند.

   دولت قبلی اتفاقا در مورد اصلاح ساختار اداری نیز طرح های فراوانی داشت و ایده هایی در این حوزه را مطرح می کرد اما در عمل حجم دولت نسبت به گذشته افزایش یافته است.

در مورد اصلاح ساختار اداری هم باید به دقت عمل شود. اوضاع در این حوزه به هم ریخته است. ما یک دفتر منابع انسانی در سازمان مدیریت و برنامه ریزی داشتیم اما این دفتر تبدیل به معاونت شد. این معاونت ۲۹ رئیس امور و 14 مدیرکل دارد . این بدان معناست که 29 نفر در سطح معاون وزیرحقوق می گیرند . می بینید این تشکیلات تا چه حد گسترش یافت. این ها مسائل مهمی است. از طرف دیگر در دوره هشت ساله محمود احمدی نژاد فاصله حداقل و حداکثر حقوق بازنشستگان بسیار زیاد شد. این فاصله تا پیش از آن هفت برابر بود اما در این دوره به بیست برابر رسید. این بدان معناست که ما در حال حاضر بازنشستگانی داریم که حقوق های پنج میلیونی تا 10 میلیونی می گیرند. این ها چه کسانی هستند ؟ مگر می شود یک معلم زحمتکش با لیسانس دانشگاه تهران حقوق 900 هزار تومانی بگیرد و فلان آقا از فلان نهاد خاص که من می ترسم اسمش را بیاورم 6.5 میلیون تومان حقوق بازنشستگی می گیرد . کجای دنیا این اتفاق می افتد. آقای احمدی نژاد می گفت من طرفدار ضعفا هستم اما سیستمی برای حمایت از آنها نداشت . الان 6هزار نفر حقوق بالای 5 میلیون تومان می گیرند . آقای خاتمی که با سمت رئیس جمهور بازنشسته شده است حقوقش کمتر از 3.5 میلیون تومان است . این ها چه کسانی هستند که حقوق 5 تا 10 میلیون تومانی می گیرند ؟ این هاهمه مظاهر فساد هستند که باید با آن ها برخورد شود.
 


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir