بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : يکشنبه 18 اسفند 1392      13:22

قیمت‌های نجومی در یکی از مراکز خرید پایتخت

جلوی مغازه‌ای که ویترینش از انواع و اقسام مارک‌های ساعت پر است، ارزان‌ترین قیمتی که به چشمت می‌خورد ۸ میلیون تومان است. از ۸ میلیون به بالا تا هر چه قدر بخواهی ساعت برایت روی پیشخوان ردیف می‌کند.

بهار نزدیک است و کمتر از دو هفته تا نوروز و آغاز سال جدید باقی مانده. بنا به تصاویری که هر سال از تب و تاب و جنبش مردم در روزهای پایانی اسفند به یادمان مانده، در حال حاضر مراکز خرید پایتخت نباید جا برای سوزن انداختن داشته باشند. اما انگار هجوم جامعه این روز ها به جای مراکز خرید به دستفروش های کف خیابان، داخل واگن های مترو و گوشه، کنار بازار معطوف شده. 

به نوشته قانون، بسیاری از مردم حالا به این افراد که اجناسشان را هرچند با کیفیت نازل تر اما با قیمتی غیر قابل مقایسه با بوتیک هاعرضه می کنند، نگاهی تازه دارند. اکنون کمتر کسی را پیدا می کنید که با جمع آوری دستفروشان مترو موافق باشد و هنگامی که یک صدای تکراری بار ها و بار ها در ایستگاه های مترو پیج می شود: «طرح جمع آوری دست فروشان بنا به درخواست شما مسافران عزیز در حال اجراست» مردم به هم نگاه می کنند و می گویند: «ما که نمی خواهیم!» پایتخت نشینان عادت کرده اند بسیاری از نیاز هایشان را داخل همین واگن های مترو تامین کنند و این چنین است که برخی مراکز خرید خاص این روز ها از همیشه خلوت تر و البته گران تر هستند. 

قیمت یک شال ساده در یکی از این مراکز، تنها به دلیل مارکی که گوشه آن خودنمایی می کند و پارچه ای که مدعی هستند متعلق به فلان جا و فلان جنس است، به ۸۰۰ هزار تومان یعنی متوسط حقوق ثابت یک ماه کار در پایتخت رسیده. در شرایطی که اکثریت مردم صورت خود را با سیلی سرخ نگه می دارند، آجیل و برخی شیرینی ها را از میز پذیرایی حذف می کنند، لباس نو نمی خرند و در مورد بچه ها نیز از هر خرید غیر ضروری که بتوانند چشم می پوشند تا بتوانند به طریقی این اسفند پر هزینه را از سر بگذرانند، مردمانی دیگر که البته از مریخ نیامده اند و آن ها هم پارسی زبان هستند و در همین تهران زندگی می کنند، از تکاندن حساب های پر و پیمانشان در این مراکز ابایی ندارند. فاصله ای بزرگ که مثل یک شکاف عمیق و نامرئی، بالا ی شهر را از میانه و پایین آن جدا کرده و مردم را در آستانه بهار در وضعیتی قرار داده که مصداق این مثل معروف باشند: یکی می مرد زدرد بی نوایی...

    سارافون، یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان!

روبه روی مرکز خرید که از ماشین پیاده می شوی اولین چیزی که توی چشم می زند نام مرکزی است که درشت و بزرگ بالای ساختمان کار شده و تداعی گر درخشش الماس و این چیزهاست. داخل مرکز نیز دست کمی از نام آن ندارد. بالای سر اغلب بوتیک ها نام مارکی معروف خودنمایی می کند و دیزاین داخلیشان هم مشخص است که برای جذب مشتری های خاص طراحی شده. داخل پاساژ، خلوت و بی سر و صداست. می توان گفت پرنده پر نمی زند. هیچ چیز نشان از اواخر اسفند و جوش و خروش مردم برای خرید ندارد. چند نفری از فروشنده ها بی هدف جلوی در مغازه شان ایستاده اند. برخی نیز دور هم بگو و بخند می کنند یا وسایل داخل بوتیک را مرتب می کنند یا معدود مشتری هایی که دارند را راه می اندازند. اما عجیب است که کسی بی حوصله نیست یا از نبود مشتری گله ندارد. نگاه ها منتظر نیست. کسی سعی نمی کند مشتری هایی را که داخل می روند به هر ترفندی که شده نگه دارد و وادار به خرید کند. همه خوش تیپ و خوش لباس اند، موزیک گوش می دهند و می خندند و به دختر پسرهای پولدار و خوش پوشی که توی مغازه قدم می گذارند با حالتی نمایشی احترام می گذارند! بوی عطر های گران قیمتشان در فضای بوتیک موج می زند و گوشی های آخرین مدلشان را توی دست می چرخانند و به رخ یکدیگر می کشند. حیرت از این همه بی خیالی اما دیری نمی پاید. کمی قدم زدن در پاساژ و از نظر گذراندن قیمت ها کافی است تا بدانی این افراد نیازی ندارند برای جذب این مشتری و آن خریدار بکوشند. یکی دو تا از جنس هایشان اگر به فروش برسد، در یک روز به اندازه سه ماه حقوق من و شما سود کرده اند. از این دست بوتیک ها توی پاساژ زیاد می بینی. جلوی مغازه ای که ویترینش از انواع و اقسام مارک های ساعت پر است، ارزان ترین قیمتی که به چشمت می خورد ۸ میلیون تومان است. از ۸ میلیون به بالا تا هر چه قدر بخواهی ساعت برایت روی پیشخوان ردیف می کند. مغازه ای دیگر که از کف زمین تا وسط دیوار را با ردیف های کفش پر کرده، همه جا با کارت قرمز اعلام کرده که اجناسش را ۲۵، ۳۵ و ۵۰ درصد حراج زده، اما ارزان ترین کفش با حراج ۵۰ درصد به ۴۰۰ هزار تومان و گران ترین آن با ۵۰ درصد تخفیف به یک میلیون و ۹۰ هزار تومان رسیده. توی یکی از طبقات مغازه ای هست که روی یک کیف قرمز فانتزی ۷۵۰ هزار تومان قیمت گذاشته. کفش هایی که معلوم است مدت ها توی انبار مغازه اش روی هم تلنبار بوده را با قیمتی که خودش آن را فوق العاده می خواند، ۲۰۰ هزار تومان و بالا تر حراج زده. باقی اما قیمتی سرسام آور دارند، مثلا یک کفش زنانه ورنی سگک دار جلوی چشمت ۷۰۰ هزار تومان به یک مشتری قالب می کند. با کمی گشت و گذار بیشتر به لباس های خانگی ۲۰۰ هزار تومانی و مانتوهای ۵۰۰ هزار تومانی هم بر می خوری. اوج حیرت اما کشف یک سارافون زرد رنگ ۹۰۰ هزار تومانی است که دود از سرت بلند می کند. می پرسی: «این؟! ۹۰۰ هزار تومان؟» فروشنده که دخترکی با صدای تودماغی اش برایت توضیح می دهد که قیمت در اصل یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان بوده و این روز ها به مناسبت پایان سال ۲۵ درصد تخفیف خورده. می پرسی: «واقعا با این قیمت چه کسانی این ها را می خرند؟» تصنعی می خندد، انگار که خنده را هم مثل آرایش روی صورتش نقاشی کرده اند. می گوید: «همه می خرند عزیزم... همه!» بعد برای اینکه نشان بدهد قیمت ها برای اجناس فوق العاده ای که دارد می فروشد عددی نیستند و مشتری هایش هم پر و پا قرص و حاضرند می گوید: «اینکه چیزی نیست، همین هفته قبل مشتری هایم یک جا ۲۲ میلیون تومان خرید کردند، کارت کشیدند و رفتند. بخری ضرر نمی کنی!»

   حرفی ندارم... بیرون!

با وجود اینکه این مرکز خرید، خلوت و و کور است اما فروشندگان گلایه ای ندارند. از یکی از فروشنده ها در حالی که اجناسش را قیمت می کنم می پرسم: «اینجا همیشه اینقدر خلوت است؟» می گوید: «نه همیشه، بعد از ظهر ها شلوغ تر است اما نه آنطور که فکر کنید. خیلی از مغازه ها هم هنوز کارشان را شروع نکرده اند.» می پرسم: «اما انگار با قیمت هایی که گذاشته اید ۵ تا مشتری هم در روز داشته باشید کافی است.» باد به غبغب می اندازد که کفش هایش مارک فلان است و از فلان جا آمده و سودی که رویش می خورد آن قدری نیست که مشتری ها فکر می کنند و در اصل باید بیشتر از این حرف ها قیمت بگذارد و از این دست فوت و فن هایی که اغلب فروشندگان بلدند. در بوتیکی دیگر دخترکی خوش سیما جلو می آید تا در انتخاب کمک کند. از خوش رویی اش استفاده می کنم و پس از کمی خوش و بش اعلام می کنم که خبرنگارم و درخواست می کنم کمی با هم صحبت کنیم اما دخترک ناگهان انگار جن دیده باشد، عقب می رود و می پرسد: «برای چی؟» تمام خوش رویی اش ناگهان دود می شود و به هوا می رود. ادامه می دهد: «ببخشید، من حرفی ندارم، بفرمایید بیرون.» تلاشم برای حرف زدن با او به جایی نمی رسد و عاقبت مجبورم به اصرار او بوتیک را ترک کنم.

   یک سال دیگر هم گذشت...

این مراکز خرید انگار متعلق به دنیای دیگری هستند. دنیایی که وقتی قدم از آن بیرون می گذاری و دوباره به دل مردم باز می گردی فکر می کنی که چه قدر غریبه و دور بوده اند. اینجا در تهران، در آستانه عید نوروز، بسیار دور تر از جایی که پاساژ پرزرق و برق الماس نشان قرار گرفته، مردم ساعت ها خیابان ها را برای پیدا کردن جنس ارزان بالا و پایین می کنند. دور دستفروش ها را می گیرند تا مانتو ها و کفش های ۲۰ هزار تومانی بخرند. فروشنده ها تشویق می کنند اگر ۳ تا بخری تخفیف ویژه هم داری. این طور مواقع جا برای جلو رفتن و سرک کشیدن نیست و بساط روی زمین از هر طرف دوره شده. دور میدان رسالت که بار ها گذرمان به آن افتاده، به نظر همان شالی را که مردم بالای شهر به سادگی برای داشتن آن ۸۰۰ هزار تومان می دهند، ۱۵ هزار تومان می فروشند، توی مترو از آن هم ارزان تر. 

مسیر بازگشت را با مترو طی می کنم و این بار با دقت بیشتری دور و اطراف را نگاه می کنم. چشم های خانم ها در کمین تمام اجناسی است که دستفروش ها تبلیغ می کنند: «روسری ساتن در تمام طرح و رنگ ها، ۱۰ هزار تومان... سارافون و زیر سارافونی ۲۰ هزار تومان... لوازم آرایش، لوازم آشپزخانه، لوازم زینتی، شلوار، گاه حتی کفش و مانتو هم هست که گرچه کیفیتی نازل دارد اما مردم ترجیح می دهند همان را بخرند و باقی پولشان را توی جیبشان بگذارند تا اینکه با قدم زدن در مراکز خرید به اجناسی چشم بدوزند که تنها حاصل آن، احساس حقارت و بی پولی است. خانم ها توی مترو شماره دستفروش ها را می گیرند و به آن ها جنس سفارش می دهند، گاهی حتی دوست می شوند و باعث و بانی جمع آوری آن ها را نفرین می کنند. می گویند: «یکی هم ارزون بفروشه چشم ندارن ببینن!» توی واگن دو خانم تقریبا مسن کنارم ایستاده اند. صحبت می کنند و کمی بعد حرفشان به نوروز کشیده می شود. یکی دعا می کند: «انشاا... امسال برای همه سال خوبی باشه، پر از نعمت، پر از روزی، پر از....» همین طور یک ریز دعا می کند و همراهش «آمین» می گوید. بعد می پرسد: «شما سفر می رین؟» زن با بالا انداختن ابرو هایش جواب منفی می دهد. می گوید: «سفر کجا؟ مگه خرج می ذاره؟» آن یکی آه می کشد: «راست می گی!» در کنار آن ها از پشت شیشه به تاریکی تونل نگاه می کنم و فکر می کنم: «یک سال دیگر هم گذشت...»


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir