بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : پنجشنبه 14 فروردين 1393      11:7
توصیه های صالحی اصفهانی برای سیاست گذاری های اقتصادی

راهی به غیر از ورود به بازارجهانی نداریم

طی 30 تا 35 سال اخیر هیچ کشوری نتوانسته بدون اتکا به بازارهای جهانی به رشد اقتصادی بالای پنج درصدی دست پیدا کند.

جواد صالحی اصفهانی اقتصاددان اعتقاد دارد سیاست گذاری های سیاسی و اقتصادی ایران باید به سمت رابطه بیشتر با کشورهای جهان هدایت شود. به باور او ادامه روندی که منجر به انزوای ایران می شود، در نهایت به بحران های بزرگتر اقتصادی دامن می زند. او در تشریح این ایده چنین نظر می دهد: در کتاب های اقتصادی می بینید که در اقتصاد هند طی 50 سال قبل مدلی تدریس می شد که می گفت می توان بدون تجارت خارجی و بدون رفت و آمد سرمایه خارجی کشوری از فقر بیرون بیاید و رشد کند. عده زیادی هم بودند که به نظام سوسیالیستی علاقه داشتند و همین تفکر را ترویج می دادند. درسی که ما از کشورهایی مثل چین، هند، ترکیه و برزیل گرفتیم این است که همه این کشورها در نهایت با استفاده از امکانات بازار جهانی موفق شدند میلیون ها نفر را از فقر نجات دهند.

صالحی اصفهانی در تشریح این دیدگاه می افزاید: مثلا در 20 سال گذشته در چین نیم میلیارد نفر به دلیل رشد اقتصادی بالا از فقر نجات پیدا کردند. در هند عدد دقیق را نمی دانم ولی حتما حدود 100 میلیون نفر هستند که با رشد اقتصادی از فقر رهایی پیدا کرده اند. همه این چهار کشوری که نام برده شد هم با هم متفاوت هستند. یعنی یک مدل واحد وجود ندارد که بگویم بازار جهانی اینجاست و راه وصل شدن به آن هم چنین است تا بعد شما بروید و با چشم بسته برانید تا به بازارجهانی برسید.

وی بیان داشت: چین کشوری کمونیستی با یک ساختار بسیار بسته بود و به نحو کاملا خاصی وارد بازار جهانی شده است. هند کشوری بسیار متفاوت با چین است که از امکانات خودش استفاده کرد و تصمیم گرفت چگونه  وارد بازار جهانی شود. درسی که برای ایران از این تجربه ها می توانم بگیرم این است که اگر بگوییم می خواهیم از طریق ارتباط با بازارهای جهانی به رشد اقتصادی برسیم، بسیار کلی است و نمی تواند مدل و الگویی برای این ورود باشد.

صالحی اصفهانی همچنین بیان داشت: به هرحال اقتصاد ایران همیشه باز بوده چراکه به نفت به عنوان محصول صادراتی اتکاء دارد و بنابراین نمی تواند اقتصاد بسته داشته باشد. گاهی اوقات این مبادله معقول بوده و گاهی اوقات مانند دوران آقای احمدی نژاد نظم این مبادله برهم ریخته است.

صالحی اصفهانی برای تفسیر شرایط ایران به کره جنوبی به عنوان مثال اشاره می کند: کره ای ها با سیاست ارائه یارانه به صنایعی خاص میزان بهره وری را در آنها بالا بردند تا کالاهای صادراتیشان در بازارهای جهانی بتوانند با کالاهای خارجی رقابت کنند. افزایش صادرات همزمان روی سایر بخش هایشان هم اثر گذاشت. در کشوری که صادراتش کالاهای صنعتی است، ناگزیر در بخش های بهداشت، آموزش و زیرساخت ها نیز به طور کلی تحول ایجاد می شود. یعنی ضمن افزایش صادرات بخش های دیگر هم به صورت خودکار تقویت می شوند تا بتوانند با وارداتی که از محل ارزهای صادراتی انجام می شود، رقابت کنند. یعنی یک نوع حالت تعادلی ایجاد می شود. حالا این روند را با ایران مقایسه کنید. وقتی قیمت نفت زیاد می شود به طور مستقیم هیچ اثری روی بهره وری کار در ایران ندارد. اما همین اتفاق قیمت ارز را پایین می آورد و بخش های تولیدی ما را در رقابتی نابرابر با بازارهای جهانی قرار می دهد.

صالحی اصفهانی پیشنهاد می کند: باید شرایطی فراهم شود که وقتی قیمت نفت بالا می رود، تقریبا همزمان بهره وری هم افزایش یابد. پس بخش زیادی از پول صادرات نفت وارد بخش مصرف شود، یعنی معنی اش این است که کارگر ایرانی با سرمایه انسانی ایرانی دیگر نمی تواند، مثل سابق که قیمت نفت پایین تر و ارز گران تر بود رقابت کند.

 


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir