بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : دوشنبه 27 آذر 1391      14:53
انتقاد از جنبش اشغال وال استریت به معنی حمایت از سرمایه داری افراطی نیست

حامی سرمایه داری یا حامی اوباما؟

در انتهای فیلم، قهرمان داستان خانه اش را وقف کمک به نوجوانانی می‏کند که وضعیت مالی مناسبی ندارند و در واقع فیلم یادآوری می‏کند که هزینه هایی از این دست برای جامعه ضروری هستند.

 

اقتصاد ایرانی: نمایش آخرین فیلم سه گانه بتمن با عنوان "شوالیه تاریکی" و البته انتشار نسخه خانگی آن باعث شده تا بسیاری از رسانه ها آخرین ساخته نولان در فیلمی علیه جنبش اشغال وال استریت و حامی سرمایه داری بدانند. البته کشف رابطه این فیلم و وقایع مربوط به جنبش اشغال وال استریت نیاز به نبوغ چندانی ندارد چرا که همان زمان که جنبش اشغال وال استریت در اوج قرار داشت نیز خبرهایی مبنی بر فیلم برداری کریس نولان، کارگردان مجموعه فیلم های شوالیه تاریکی، از صحنه های درگیری میان نیروهای پلیس و تظاهرکنندگان منتشر شده بود و در خود فیلم نیز اشاره ها به جنبش "اشغال وال استریت" به شدت مستقیم و به اصطلاح "رو" هستند. برای آن ها که فیلم را ندیده اند باید گفت که در این فیلم گروهی تبهکار با شعارهایی علیه ثروتمندان به مرکز بورس شهر حمله می کنند و کنترل شهر را در اختیار می‏گیرند و البته در نهایت "بتمن" که اتفاقا یکی از بزرگترین سرمایه داران شهر هم هست، مردم شهر را نجات می‏دهد.

اما آیا فیلم تا این حد که گفته می‏شود سنگ سرمایه داران وال استریت را به سینه می‏زند و حامیان اصلی جنبش اشغال وال استریت را به اهریمنان نسبت می‏دهد؟ پاسخ منفی است. اتفاقا فیلم به شدت نسبت به کاهش هزینه های دولتی و در نتیجه کاهش هزینه های مربوط به حمایت از نوجوانان و جوانان انتقاد می‏کند؛ جایی که بی توجهی ثروتمندان شهر نسبت به جوانان طبقه پایین تر باعث شده تا آن ها جذب نیروهای اهریمنی شده و در طرح ویرانی شهر شرکت کنند. همچنین فیلم همانقدر که نسبت به سیاست های چپگرایانه افراطی انتقاد می‏کند تا آنجا که بسیاری از سخنانی که به اردوگاه سوسیالیست ها تعلق دارد از دهان شخصیت منفی فیلم بیرون می‏آید، به همان نسبت نیز از سرمایه داری صرف و در واقع ثروتمندانی که هیچ اهمیتی برای ارزش های انسانی در نظر نمی‏گیرند نیز انتقاد می‏کند. به خصوص در اوایل فیلم که یک سرمایه دار افراطی با منفی ترین شخصیت فیلم که از نظر اقتصادی می‏توان آن ها یک چپگرای افراطی دانست ائتلاف می‏کند تا به ثروتش بیافزاید و رقبایش را کنار بزند یا هنگام حمله شخصیت منفی داستان به مرکز مالی شهر و گروگان گرفتن کارکنان آن، یکی از سرمایه داران بدون توجه به جان گروگان ها به پلیس اسرار می‏کند که برای نجات سرمایه اش، به درون مرکز مالی حمله کند. آنچه فیلم از نظر اقتصادی بیان می‏کند، نفی افراط گرایی در هر دو سوی طیف نگرش اقتصادی است. در نهایت شهر را سرمایه داری که یکی از دغدغه هایش تامین انرژی پاک برای مردم است نجات می‏دهد، آن هم با کمک دختری از طبقات پایین جامعه که بالاخره پی می‏برد ارزش او فراتر از انتقام جویی از ثروتمندان است. فیلم به وضوح بیان می‏کند که این همه طبقات اجتماعی هستند که باید با کمک یکدیگر، دوری از دشمنی های طبقاتی و البته ایجاد اصلاحاتی در نظام سرمایه داری جامعه را نجات دهند. به همین خاطر به سختی می‏توان گفت که فیلم در دفاع از وال استریت به عنوان نمادی از سرمایه داری ساخته شده است و البته انتقادهای فیلم از افراط گرایی که جنبش اشغال وال استریت نیز جزیی از آن بوده نیز غیر قابل انکار نیستند. در انتهای فیلم، قهرمان داستان خانه اش را وقف کمک به نوجوانانی می‏کند که وضعیت مالی مناسبی ندارند و در واقع فیلم یادآوری می‏کند که هزینه هایی از این دست برای جامعه ضروری هستند. اگر ایده های اقتصادی مطرح شده در فیلم را با بحث های اقتصادی صحنه سیاسی آمریکا مقایسه کنیم و البته زمان اکران فیلم را نیز در نظر بگیریم، شاید بتوان گفت که فیلم در واقع بیش از آنکه در حمایت از سرمایه داری باشد، از باراک اوباما حمایت می‏کند؛ به خصوص هنگامی که پای رقیبی مانند میت رامنی در میان باشد. 


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir