چرا آفریقا به کمکهای بشردوستانه بیشتری نیاز دارد؟

اقتصاد ایرانی: آفریقا به طور چشمگیری در حال تغییر است و  نگرش دیگران نسبت به آن نیز با تصمیم قاطع آمریکا برای همکاری با چین، اروپا و هند در این قاره، به طور گسترده تغییر کرده است. مواضع باراک اوباما در جلسه اخیر با 40 نفر از رهبران افریقایی و بیش از 200 فعال اقتصادی آمریکایی و آفریقایی، شیوه جدید و قابل اعتمادی را نوید می دهد. این امیدوارکننده است اما تا زمانی که بخش هایی از جنوب صحرای آفریقا با منازعات خشونت آمیز، فقر و فساد دست و پنجه نرم می کنند، ظرفیت اقتصادی این قاره به خوبی شناخته نخواهد شد.

رشد اقتصادی و فرصت های تجاری آفریقا هیجان انگیز و فریبنده هستند. نگاهی به رشد طبقه متوسط، بانکداری تلفن همراه و مصرف سرانه به خوبی این رشد را نشان می دهد. اگر سرمایه گذاری خارجی با مشارکت بخش خصوصی بتواند بخش های کلیدی مانند آموزش، بهداشت عمومی و زیرساخت ها را تقویت کند، آفریقا می تواند به شکوفایی قابل توجهی از این طریق دست پیدا کند.

اما سرمایه گذاری و رشد اقتصادی در حال افزایش در آفریقا تنها بخشی از داستان است. بخش دیگر داستان آفریقایی است که با جنگ و بحران از مالی گرفته تا سومالی دست و پنجه نرم می کند. حتی پیش از شیوع ویروس ابولا در لیبریا و سیرالئون، سودان جنوبی، جمهوری آفریقای مرکزی و مالی در معرض اضافه شدن به دولت های ورشکسته ای چون سومالی و کنگو بودند. منازعات قومی، مذهبی، اقتصادی و ... در این کشورها معمولا اهداف مهم دولت و ارائه خدمات اساسی را تحت الشعاع قرار می دهد.

چنین کشورهایی در معرض توجه جهانی قرار می گیرند و پس از آن شاهد کشتار گسترده و بحران پناهندگان می شوند. مشکلات رشد می کنند و شرایط زندگی بدتر می شود. در سودان جنوبی، وحدت سیاسی میان گروه های قومی طی جنگ برای استقلال حفظ شد اما امسال این وحدت به منازعه خشونت باری انجامید. در حال حاضر تقریبا 1.5 میلیون نفر سرپناه های خود را از دست داده اند و 400 هزار نفر به کشورهای دیگر پناهنده شده اند.

در میان این وحشت گسترده، هیچ کس احساس امنیت نمی کند. حتی کسانی که برای کمک به منطقه اعزام می شوند نیز در امان نیستند.

کمک به این مناطق ضروری است اما روند کمک رسانی کند است. از کمک 565 میلیون دلاری ملل متحد به جمهوری آفریقای مرکزی تنها 39 درصد تخصیص داده شده است و تنها نیمی از کمک ملل متحد به سودان جنوبی که از قحطی رنج می برد، محقق شده است.

اقدامات بشردوستانه بی شک برای رسیدگی به بحران های فوری لازم است. اما باید بدانیم که همان طور که بحران های سیاسی اغلب منجر به بحران های انسانی می شوند، نیاز به کمک های بشردوستانه نیز می تواند منجر به بی ثباتی سیاسی شود. با سرریز بحران به کشورهای مجاور، کل منطقه بی ثبات می شود. بنابراین جنگ های داخلی به ندرت به کشور اولیه محدود می مانند.

مشکلات پناهجویان ریشه های عمیقی دارد. برای مثال نیمی از جمعیت فقیر دنیا در کشورهای شکننده و بحرانی زندگی می کنند و 75 درصد از پناهجویان در مناطق حاشیه ای سکونت دارند. بحران و عقب ماندگی رابطه نزدیکی با هم دارند.

ما امروز می دانیم چه نوع کمک های بشردوستانه ای موثرتر است. توانمندسازی زنان در مقابل خشونت و آموزش کودکان آواره برای کنارآمدن با مشکلات خود از موثرترین راه های بهبود وضعیت است. هم چنین می دانیم که بدون امنیت، رشد و توسعه ممکن نیست. امروزه 100 هزار صلح بان ملل متحد در کشورهای آفریقایی خدمت می کنند و به تعداد بیشتری از آن ها نیاز است.

سرمایه گذاری اقتصادی در آفریقا مهم است و نیازمند فکر جدی و برنامه ریزی بلند مدت است. دولت اوباما در ارتقای فرصت های تجاری در این قاره مسیر درستی را انتخاب کرده است اما این کار به تنهایی منابع خشونت و نزاع در این منطقه را از بین نخواهد برد. کمک های بشردوستانه باید گام به گام با رشد اقتصادی پیش رود. آفریقا برای رسیدن به ظرفیت واقعی خود نیازمند حکمرانی خوب نیز هست.

منبع: مجمع جهانی اقتصاد