ریشه توجهات اخیر به تغییرات جهانی آب و هوایی

اقتصاد ایرانی: در 21 سپتامبر، بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد، به هزاران نفر از مردم در راهپیمایی در خیابان های نیویورک پیوست که خواستار اقدامات بیشتر در مورد تغییرات آب و هوایی بودند. سازمان دهندگان راهپیمایی ادعا کردند که راهپیمایی های مشابه در 161 کشور دیگر نیز شکل گرفته است. اهداف این تجمعات جهانی، حضور  بیش از 100 تن از سران کشورها و دولتهایی بودند که در نشست سازمان ملل متحد در ۲۳ سپتامبر به میزبانی آقای بان کی مون برگزار می شد. این راهپیمایی و نشست پس از چندین سال در شرایطی برگزار شد که در آن تغییرات آب و هوایی در دستور کار بین المللی نادیده گرفته شده است. اما حالا چرا این همه به آن توجه می شود؟

از سال 2009 یعنی هنگامی که کشورهای عضو «کنوانسیون چهارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییر آب و هوا» در نشست کپنهاک - که امیدواری های زیادی را برانگیخته بود - در شکل دادن به یک پیمان و توافقنامه جامع ناکام ماندند، اشتیاق برای ادامه مذاکرات در خصوص تغییرات اقلیمی در سطوح عالی بین مقامات دولتی کاهش یافت. بخشی از این بی اشتیاق به عدم تمایل به تکرار تجربه ناخوشایند کپنهاک مربوط بود و بخشی دیگر نیز به مشغله و دغدغه های ذهنی آن زمان سیاستمداران و رای دهندگان ارتباط داشت که عمدتا به مسائلی نظیر بهار عربی و بحران یورو می اندیشیدند. این واقعیت که شرایط اقلیمی بطور محسوسی در طول دوره گذشته بدتر  نشده است  احتمالا چندانی نکرده است.

دلیل اصلی برای این علاقه مجدد این است که شش سال پس از کپنهاگ، کنوانسیون چهارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییر آب و هوا در تلاش است تا دوباره نظر مساعد اعضا برای یک توافق جامع را در نشست پاریس که در انتهای سال آینده برگزار می شود جلب نماید. هدف آن نشست محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای و هماهنگی اقداماتی است که قرار است در سال ۲۰۲۰ در کشورهای غنی و فقیر به اجرا درآید. این راهپیمایی ها و نشست بان کی مون در نیویورک به عنوان پیش درآمدی برای این روند به حساب آمده که ذیل آن سعی می شود تا نظرات بین سیاستمداران بایکدیگر مقایسه شده تا هماهنگی لازم برای توافق در سال آینده در طول مذاکرات رسمی حاصل شود.

به نظر می رسد حس عمومی این است که در این دور مذاکرات در پاریس برخلاف کپنهاگ می توان به توافق دست یافت. آمریکا برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از نیروگاه های سوخت فسیلی قدم هایی را برداشته و چین، برزگ ترین تولید کننده گازهای گلخانه ای در جهان، طرح های مختلفی  برای کاهش و نهایتا معکوس کردن سرعت تولید گازهای گلخانه ای دارد. اقداماتی که نویدبخش احتمال حصول به توافق جامع در پاریس است. به هر حال اگرچه تا اندازه ای امکان حصول به توافق وجود دارد اما با این وجود این توافقنامه با توجه به استانداردهای راهپیمایی کنندگان، ناکافی است. آنها خواهان کاهش شدید در تولید گازهای گلخانه ای هستند و به نظر می رسد این چیزی نیست که سیاستمداران در اقتصادهای بزرگ تمایل به ارائه آن داشته باشند.

منبع: اکونومیست