غلبه چریک بر اقتصاددان

اقتصاد ایرانی: روسف که حزب کارگران چپگرای او از سال ۲۰۰۳ بر برزیل حاکم است، با ۹۹ درصد آرای شمرده شده توانست ۶/۵۱ درصد از آرا را به دست آورد. آسیو نوِس نامزد راستگرای حزب «سوسیال دموکرات برزیل» هم با ۴/۴۸ درصد آرا دوم شد. اعلام پیروزی خانم روسف باعث شد ساکنان شهر ریودوژانیرو به خیابان ها بیایند و شادی کنان و ترقه زنان پیروزی «وارث لولا» را جشن بگیرند. انتخابات موضوع اصلی بحث ها در روز یکشنبه بود و کنشگران حزب کارگران (حزب متبوع روسف) پرچم قرمز (نشانه حزبی روسف) را در هوا به اهتزاز در آورده بودند و هر دو گروه در پناه سایه بان های خود در کناره های خیابان ها اردوگاه شان را برقرار کرده بودند.
به گزارش دنیای اقتصاد، حزب روسف تلاش سختی را در حوزه های سیاست اجتماعی آغاز کرده بود، به گونه ای که توانست اقتصاد رو به افول کشورش را سر پا کرده و تاکید را بر برنامه های اجتماعی بنهد؛ برنامه هایی که باعث شد برزیل از سال ۲۰۰۳ به این سو تا ۵۵ درصد فقر را کاهش دهد. «آلن مورنو»، ۲۲ ساله، یکی از جوانان بیکاری است که به تداوم دولت روسف رای داد. او وقتی داشت حوزه رای گیری در «گلوریا»، منطقه ای در مرکز «ریو»، را ترک می کرد روی تی شرتش نام «دیلما» به همراه تصویر او دیده می شد. او می گوید: «برای اطمینان، به روسف رای دادم چرا که فقیرم. او برای مردم بیش از بقیه کار انجام می دهد.» پیروزی روسف پس از یک مبارزه طاقت فرسا و نفسگیر و با تغییر اساسی در باورهای عمومی به دست آمد. ابتدا تصور بر این بود که به راحتی پیروز می شود اما در ۱۳ اوت همه چیز به هم خورد، آنگاه که نامزد دیگر به نام «ادواردو کامپوس» که با ۹ درصد در جایگاه سوم بود با سقوط هواپیما کشته شد. «مارینا سیلوا» وزیر سابق محیط زیست که در انتخابات ۲۰۱۰ رتبه سوم را در رقابت ها به دست آورده بود وارد میدان رقابت با روسف شد و به سرعت در صدر نظرسنجی های عمومی قرار گرفت. حزب کارگران در تبلیغات انتخاباتی خود سیلوا را هدف گرفت. آنها در یک تبلیغ اعلام کردند که پیشنهادهای او برای یک بانک مرکزی مستقل برزیل را تقدیم بانکداران ثروتمند خواهد کرد و خانواده های فقیر را گرسنه تر خواهد کرد. «خاییرو نیکولا» دانشمند سیاسی در دانشگاه فدرال ریو می گوید: «حزب کارگران دریافته بود که مارینا تهدیدی واقعی است و کارزاری سخت علیه او را سازمان داد.» برزیلی ها عموما نامزدها و رئیس جمهورشان را با نام کوچک صدا می کنند. سیلوا در اولین دور رقابت ها در ۵ اکتبر از گردونه حذف شد و بنابراین، حزب کارگران «نوس» را هدف گرفت. همان طور که نامزدها به دو نفر کاهش یافت برزیلی ها هم میان این دو حزب تقسیم شدند. جنگ در رسانه های اجتماعی شروع شد و حتی دوستان و خانواده ها هم بر سر مسائل سیاسی از هم جدا شدند و در فیس بوک هم رویکردی غیردوستانه نسبت به یکدیگر اتخاذ می کردند. نامزدها در بحث های رو در روی خود توهین هایی نثار هم می کردند. نوس، روسف را «سبکسر»، «احمق» و «دروغگو» می نامید و روسف هم او را به «قوم و خویش پرستی» متهم می کرد. نیکولا می گوید: «این سطحی از خشونت است که تا پیش از این هرگز شاهد آن نبودیم.»  پیروزی نزدیک روسف نسبت به رقیب خود تا حدی ناشی از حمایت لوییس ایناسیو لولا داسیلوای محبوب است؛ رهبر سابقی که به مدت ۸ سال (پیش از روسف) رئیس جمهور بود و روسف خود را باید وامدار و وارث او بداند.
 لولا در این رقابت- همچون رقابت های سال ۲۰۱۰ که روسف نامزد شده بود و تصاویر او کنار روسف دیده می شد- حضوری آشکار داشت. حمایت از روسف در میان گروه های کم درآمد بسیار قوی بود چرا که مستعد پذیرش این ادعا بودند که مخالفان روسف برنامه هایی مانند «طرح کمک درآمد برای هزینه های خانوار» را پایان خواهند داد؛ برنامه ای که ۵۰ میلیون برزیلی از آن منتفع هستند. «ریکاردو اسماعیل» دانشمند سیاسی در دانشگاه کاتولیکی ریو دو ژانیرو می گوید: «رای او هرگز - به دلیل حمایت عمومی از او- از سطح خاصی پایین تر نیامد.»
روسف همچنین روی حمایت اتحادیه های چپگرا و جنبش های اجتماعی هم حساب می کرد. هر چه رقابت برای انتخابات دور دوم سخت تر می شد، انتخابات به امری «جانب گیرانه تر» تبدیل می شد و این نه فقط به دلایل اقتصادی بلکه به دلیل آن چیزی بود که بسیاری از برزیلی ها آن را «اصول اساسی» تلقی می کردند: یعنی، این انتخابات با دو عنوان ساده سازی شد: «عدالت اجتماعی» در برابر «اقتصاد نولیبرال»؛ حتی نوس هم گرچه متعهد به حفظ « طرح کمک درآمد برای هزینه های خانوار» شده اما حزب روسف می گوید او و سیاست هایش به دنبال حمایت از تجارت و در یک کلام «تجارت دوستانه» است.
حزب کارگرانِ روسف، رقیب خود «نوس» را نامزد نخبگان ثروتمند، سفید پوست و دارای امتیاز معرفی کرد که به طور سنتی بر برزیل حاکم بودند. نیکولا می گوید: «موضوع رقابت سفیدها در برابر سیاهان، ثروتمندان در برابر فقرا بود و این روایت را هم حزب کارگران دامن می زد.» سخنان «نوس» با صدای مادری بیکار به نام «گوسیلیا دوس سانتوس»، ۲۳ ساله، به دیگران منتقل می شد. «نوس» منشی خصوصی پدر بزرگ خود «تانسردو نوس» بود که اولین رئیس جمهور عصر پسادیکتاتوری بود که به طور غیرمستقیم انتخاب شد اما پیش از ادای سوگند درگذشت.
«نوس» جوان هم دو بار به عنوان فرماندار میناس گاریاس انتخاب شد و در سال ۲۰۱۰ با ۹۲ درصد محبوبیت این سمت را ترک کرد. اما او می کوشید تا تصویر «جوان عیاش» از خود را در انظار برزیلی ها پاک کند؛ همسر دوم او «لتیسیا وبر» پیش از این یک مدل بود؛ او با «بانوی برزیل « (Miss Brazil) طرح دوستی ریخت و در نهایت در مورد استفاده اش از کوکایین مجبور به پاسخ شد و هرگونه استفاده از این ماده مخدر را رد کرد. راهپیمایی ها در حمایت از «نوس» از سوی هوادارانش این کلیشه از او را تقویت کرد. ماه گذشته در سائوپائولو، تظاهرات کنندگان حامی نوس در حمایت از پلیس برزیل که در خیابان ها گشت می زد شعار سر می دادند. بعید بود که این کار بتواند باعث عزیز شدن نوس نزد بسیاری از برزیلی هایی شود که در بهترین حالت پلیس را فاسد و خشن می دانستند و در بدترین حالت حضور این نیرو را به مثابه بازگشت به دوران دیکتاتوری نظامی می پنداشتند.
 در مقابل، حامیان روسف گریزی به گذشته نامزد متبوع خویش زدند و او را به عنوان عضو مقاومت جناح چپ در برابر دیکتاتوری نظامی برزیل معرفی می کردند و از عکسی استفاده می کردند که روسف را با عینکی سیاه رنگ نشان می داد که روی این تصویر عبارت «بانوی شجاع» نقش بسته بود. روسف که در «بلو هوریزونته» در سال ۱۹۴۷ متولد شد دارای پدری مهاجر و بلغاری و مادری برزیلی بود که به کسوت معلمی اشتغال داشت. او در جوانی وارد سیاست شد و پس از پیوستن به مقاومت مسلحانه در برابر دیکتاتوری زندانی شده و مورد شکنجه قرار گرفت. او اولین زنی بود که در سال ۱۹۹۳ به وزارت معدن، انرژی و ارتباطات رسید. او سپس از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ در دوران لولا به وزارت معدن و انرژی رسید پیش از اینکه به عنوان رئیس کارکنان او انتخاب شود.
اما شهرت او به عنوان تکنوکراتی سخت سر مورد سوال قرار گرفته، چرا که اقتصاد برزیل در دوران او آن گونه که انتظار می رفت نتوانست به رشد مورد قبول دست یابد؛ اقتصاد پس از یک دهه انقباض تدریجی وارد «رکود تکنیکی» شد. تورم هم از سطح ۵/۶ درصدی که دولت هدف گذاری کرده بود فراتر رفت.  اسماعیل می گوید: در نتیجه، حمایت از روسف در میان رای دهندگان دارای شغل آزاد در طبقه متوسط در حال ظهور و در بخش های صنعتی، مالی و کشاورزی- اقتصادی کاهش یافت.
او می گوید: «یک بی اعتمادی وجود دارد که دیلما نمی تواند رشد بیشتر در دوره دوم ریاست جمهوری خود را به وجود آورد.» از سوی دیگر، نوس هم اتهام فساد را روانه روسف کرده و او را به پرداخت هایی غیرقانونی در «پتروبراس» - شرکت نفتی دولتی- برای پرداخت مبالغی به احزاب سیاسی همچون حزب کارگران متهم کرده است. اتهامات جدید ابتدا از سوی هفته نامه ضددولتی «Veja»  منتشر شد. اما این رسوایی برای پیروزی نوس کافی نبود. اکنون روسف باید کشوری را رهبری کند که خودش برای پیروزی در انتخابات آن را دچار شکاف کرده است. او در سخنرانی پیروزی خود می گوید: «از ته دل بر این باورم که این انتخابات باعث شکاف در کشور نشده. تصور می کنم انتخابات ایده ها و احساساتی را بسیج می کند که در برهه ای با هم متضاد هستند.» روسف از لولا تشکر کرد و قول مذاکره و اصلاح سیاسی برای مبارزه با فساد و رشد اقتصادی را داد. روسف گفت: «برزیل، دختر تو، بار دیگر از مبارزه نگریخت. زنده باد برزیل.»