مدیریت کارآمد در سازمان های بین المللی

اقتصاد ایرانی: در طی دو دهه گذشته، جهان از یک آشفتگی مدیریتی رنج برده است. این آشفتگی در مورادی مانند عدم سازوکاری مشترک برای دستیابی به صلح، عدم هماهنگی و همکاری عمومی برای مقابله با بحران های اقتصادی و در نهایت عدم راهکارهای جامع برای مقابله با خطرات جهانی مانند تغییرات آب و هوایی و بیماری ها خود را نشان داده است. البته این نکته را هم نباید فراموش کرد که سازمان های بین المللی مانند سازمان ملل و یا بانک جهانی تلاش هایی را برای کنترل و مدیریت این آشفتگی ها انجام داده اند ولی هر کدام به نوعی زمانبر و یا با تغییر شرایط، تلاش آنها کم رنگ تر و یا نتایجی عکس را به دنبال داشته باشد. باید توجه داشت که مدیریت کارآمد در سازمان های بین المللی یک ضرورت به شمار می آید، زیرا تسهیل همکاری در حل موضوعات مشترک در جهان بستگی به روابط سازمان های بین المللی دارد. تأثیرگذاری مدیریت در این سازمان ها تنها به خود سازمان ها برنمی گردد بلکه می تواند بر حوزه فضایی بزرگتر مانند مدیریت کشوری هم تأثیرگذار باشد. برای تأثیرگذاری بیشتر، سازمان ها باید مدیرانی داشته باشند که قدرت تحلیل شرایط و اجرایی اهداف سازمانی خود را با کمک شرکای خود داشته باشند. تاکنون سازمان ها هیچ نقشی را برای مدیران خود تعریف نکرده اند و فقط به مواردی مانند دانش، لیاقت و تجربه آنها بسنده کرده اند.

گزارش انجمن جهانی اقتصاد به تحلیل بعضی از سازوکارهای مناسب مدیریتی در سازمان های بین المللی اشاره می کند. همچنین تأکید می کند که سازمان های بین المللی می توانند از تجربیات یکدیگر در هفت شاخه استفاده نمایند. 

 1) انتخاب و جایگزینی مدیران بر اساس لیاقت: بسیاری از سازمان های بزرگ هیچ فرایند مشخصی برای انتخاب و انتصاب مدیران خود ندارند و اغلب هم با حاشیه های سیاسی انتخاب می شوند. بدین خاطر چهار شاخص کلی معرفی شده است. این شاخص ها شامل تعیین نقش دقیق مدیر؛ صلاحیت و تجربه موردنیاز برای انتخاب فرد؛ صلاحیت و تجربه مورد نیاز برای شغل و فرایند شفاف در انتخاب مدیر. 

2) مدیریت برنامه ها: به دلیل تأثیرگذاری کشورها بر سیاست های سازمان های بین المللی و یا بالعکس، مطلوبست تا مدیران جنبه های اهداف مشترک را مورد تأکید قرار دهند. بنابراین باید مدیری انتخاب شود که اهداف و رسالت سازمان را با سیاست های بالادستی هم راستا قرار داده و برنامه هایی مشترک را مورد اجرا بگذارند.   

3) تدوین و ارزیابی استانداردهای اخلاقی: در سال های اخیر چندین مدیر عالی رتبه در سازمان های بین المللی به دلیل مسائل اخلاقی مجبور به استعفا شده اند. در این گزارش همه سازمان های بین المللی تمام کارکنان خود را به رعایت اصول اخلاقی اجبار کرده اند. البته این استانداردها عمومی و رسمی نیست ولی جنبه داخل سازمانی دارد. این استانداردها می تواند حدود اخلاقی را تعیین و از بروز حاشیه ها جلوگیری کند. 

4) رشد و پرورش استعدادها: مسئولیت اصلی مدیران در سازمان های بین المللی جذب، رشد و حفظ کارکنان ممتاز خود می باشد. در این صورت می توانند از اجرائی شدن اهداف و برنامه های سازمان خود اطمینان حاصل کنند. البته سازمان ها در سطح بین الملل با مشکلاتی مانند روحیات و سطوح توانایی مختلف برای استعدادیابی مواجه هستند. در اینگونه موراد تنها مدیر توانمند می تواند اختلافات را به حداقل برساند.   

5) اولویت بندی استراتژی ها: اکثر سازمان های مهم، اهداف و رسالت هایی دارند که بر اساس آن پایه گذاری شده اند. برای حصول به اهداف، مدیران باید برنامه عملیاتی روشن و دقیق با معیاری قابل سنجش را طراحی کنند. هر سازمانی بنا بر قدرت و جایگاه خود باید استراتژی هایی را انتخاب کند که با منابع داخلی خود و همچنین در واقعیت بیشترین هماهنگی را داشته باشد. 

6) شراکت با دیگر ذینفعان: سازمان های بین المللی امروزی برای موفقیت باید با یکدیگر در سطوح مختلف همکاری داشته باشند. این امر غیرقابل اجتناب است. همکاری و حتی شراکت می تواند به مراتب قدرت سازمان را به خاطر دسترسی به اطلاعات، ارائه محوصلات یا خدمات با کیفیت بیشتر با تقسیم وظایف در سطح بین المللی با قدرت رقابت پذیری بیشتری عمل کند.

7) ارزیابی واقع بینانه و ثمربخش: در سال های اخیر اکثر سازمان های بین المللی به این نتیجه رسیده اند که ارزیابی به موقع، درست و دقیق می تواند از بروز مشکلات جدی جلوگیری و حتی ارائه راهکارهایی برای بهبود عملکرد شود. البته این ارزیابی نه تنها داخل سازمان بلکه در خارج از سازمان که با پیچیدگی های بیشتری می باشد، می تواند مسیری امن تر و بهتر را مشخص سازد.

علاقمندان می توانند با کلیک بر روی عکس زیر اصل گزارش را دریافت نمایند.