بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : يکشنبه 26 مهر 1394      9:39

مالیات بر املاک؛ مقایسه تطبیقی لندن و نیویورک

درس هایی که دو شهر بزرگ جهان (نیویورک و لندن) می توانند از یکدیگر در مورد اخذ مالیات بر املاک بیاموزند.

اقتصاد ایرانی: هنگام انتخاب بین لندن و نیویورک، بسیاری از افراد کلانشهر نیویورک را بدلیل منطقه سرشناسی مانند منهتن با پارک ها و مراکز خرید متعدد انتخاب می کنند؛ برای سیاستگذاران نیز ترکیبی از هر دو شهر مورد پسند است. اما در بخش مالیات بر املاک، تفاوت هایی وجود دارد.

هر کدام از این دو شهر دارای نقاط قوتی بر دیگری هستند. مزیت اول نیویورک، میزان مالیات جمع آوری شده در این شهر است. مالکان در نیویورک بدلیل نسبت ارزش بیشتر املاک خود، ۴۰ درصد مالیات بیشتری نسبت به مالکان در لندن پرداخت می کنند. اقتصاددانان معتقدند که مالیات باید بر جریان درآمدی متمرکز باشد که امکان فرار مالیاتی با جابجایی وجود نداشته باشد. مالیات زمین به همین دلیل بسیار جذاب است؛ مالیات بر املاک نیز در رتبه دوم قرار دارد؛ سرمایه گذاری در یک قطعه زمین می تواند متفاوت باشد، اما برخلاف مالیات زمین، مالیات بر املاک در حال حاضر دارای مزایای سیاسی است. در این مورد نیویورک، لندن را پشت سر گذاشته است، زیرا هرچه درآمد حاصل از مالیات بر املاک بیشتر باشد، دولت نیاز کمتری به  اخذ مالیات از سایر فعالیت ها مانند مشاغل، سرمایه گذاری یا مصرف کننده دارد.

از وجه دیگر، تقریبا ۹۰ درصد مالیات اموال در نیویورک، از مالیات سالانه بر روی قیمت تخمینی فعلی هر خانه بدست می آید. این رقم در لندن تنها ۵۵ درصد است. در بریتانیا درآمد مالیاتی بیشتر از طریق تعداد دفعاتی که یک دارایی خرید و فروش می شود، بدست می آید. این سیاست از طرف اقتصاددانان مورد قبول نیست، چراکه باعث کاهش تحرک در بخش مسکن و کاهش معاملات از ۸ تا ۲۰ درصد می شود. اگر افراد در جستجوی شغل نتوانند به آسانی جابه جا شوند، اقتصاد آسیب می بیند.

لندن درس های زیادی برای نیویورک دارد. نخست، سیستم مالیات بر املاک در این شهر پیشرفته تر از نیویورک است. درحال حاضر لندن از خانه ای که ۱۰ میلیون پوند ارزش دارد، دو برابر خانه ای با قیمت کمتر از ۱ میلیون پوند، مالیات اخذ می کند. هر دو کلانشهر لندن و نیویورک از مزایای جذب اشراف و ثروتمندان منفعت می برند، اما دستاورد لندن بهتر از نیویورکی است که در آن، خانه های ارزان تر، بالاترین نرخ مالیات را پرداخت می کنند.

لندن همچنین این اطمینان را ایجاد کرده است که رژیم مالیاتی این شهر از سازگاری بیشتری برخوردار است. برعکس، نیویورک برای خود بهشتی از لابی گری ایجاد کرده است. سیستم کاهش مالیات بر املاک که در اصل با هدف کاهش سرعت ریزش جمعیت و بعدها برای تشویق ساخت مسکن ارزان قیمت طراحی شد، اکنون به اقدامی بی ارزش تبدیل شده است. پروژه های مقدماتی تا ۹۵ درصد مالیات ها را درو کرده و برای این کلانشهر سالانه یک میلیارد دلار هزینه در بر دارند. اما لندن خوشبختانه درگیر چنین پروژه هایی نشده است.

با قرار دادن نقاط قوت هر دو کلانشهر به چه نتیجه ای می رسیم؟ در یک سیستم بهینه، بدون استثناء هر ساله مالیات بر املاک (و مستغلات) نسبتا بالایی تحمیل می شود. در لندن می توان این روش را از طریق اصلاح شورای مالیات با آخرین بروزرسانی در سال ۱۹۹۱ انجام داد. نیویورک نیز می بایست سیستم کاهش مالیات بر املاک را رها کرده و تغییرات مالیاتی با هدف کسب درآمد کمتر از خانه های ارزان و درآمد بیشتر از خانه های گران تر ایجاد کند.

با این حال، ملک مسکونی همواره از حمایت های ویژه – در آمریکا شامل تخفیف بهره وام مسکن یا طرح بریتانیا برای پایان دادن به اخذ مالیات از خانه هایی با قیمت تا ۱ میلیون پوند – سود می برد. اما در بخش مالیات بر املاک، ترکیبی از لندن و نیویورک بهترین گزینه محسوب می شود.

منبع: اکونومیست


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir