بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : دوشنبه 12 بهمن 1394      14:16

ایران کشور فِیک پوشان

اقتصاد ایرانی: برندفروشان پوشاک را در همه جای ایران می توان یافت اما تهران و شهرهای شمالی و شمال غربی از نظر داشتن مغازه های برندفروش ویژه ترند. برندفروشان در مناطق پولدارنشین شهرها رونق فراوان تری دارند. مشتریانشان بی چونه پول برندها را پرداخت کرده و به پوشیدن برندها می بالند، فارغ از اینکه برندی در ایران نمایندگی ندارد و ٩٩ درصد آنچه هست، برند های قلابی یا های کپی هایی هستند که چین تولید می کند و به نام برند در ایران فروخته می شود.

به گزارش شرق، احسان سلطانی، پژوهشگری که در این حوزه بررسی های زیادی دارد می گوید: بررسی هایی که بعضا به تأیید وزارت صنعت، معدن و تجارت رسیده، نشان می دهد از هر صد فروشگاهی که ادعا می کنند برند اصلی می فروشند، ادعای ٩٩ فروشگاه بی اساس است و آن دسته معدود از فروشگاه ها که جنس اصلی می فروشند، نیز هرگز نماینده برند نیستند و سرتیفیکیت (گواهی نامه) ندارند. او که فقط از ثبت نمایندگی یک برند مطمئن شده است، تأکید می کند به جز این برند که نمایندگی ثبت شده در ایران دارد، دیگر فروشگاه هایی که برند اصلی را می فروشند، نمی توانند از شرکت مادر خرید کنند بلکه با خرید از نماینده شرکت برند، خود را نماینده قلمداد می کنند. به گفته سلطانی، این فروشگاه ها مانند هر فروشگاه دیگری، از اصناف و اتحادیه های خود مجوز فروش می گیرند و پروانه کسب آنها به هیچ وجه نمایندگی آنها برای یک برند خاص را تأیید نمی کند. او مبدأ اکثر برندهای تقلبی را کشورهای شرق آسیا، چین و ترکیه معرفی می کند و با بیان اینکه این روز ها جنس با برند چینی در بازار کم شده، می گوید: معنی کم رنگ شدن حضور کالاهای با برند چینی در بازار این است که با برندهای تقلبی و غیرچینی وارد بازار می شوند. مصرف کننده لزوما کارشناس برند نیست و وقتی بازار همه جور برند تقلبی دارد، ناگزیر کالایی را به اسم و با قیمت برند می خرد اما فیک و تقلبی است.
این گزارش خواسته یا ناخواسته به سمت وسوی بازار پوشاک و وضعیت برند در آن رفت اما حقیقت این است که کم وبیش در دیگر بازارها نیز حضور برند تقلبی محسوس است. اسدالله عسگراولادی، بازرگان باسابقه و رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و چین، در ابتدای صحبتش می گوید: وقتی ایران تحریم باشد، شرکت های تولید کننده کالاهای مصرفی صاحب برند، نمی توانند مستقیما در ایران نمایندگی داشته باشند. این حرف اول اوست اما بعد استثناها را هم برمی شمارد و با بیان اینکه برخی از شرکت های هواپیمایی یا بعضی از صنایع مانند خودرو و لوازم خانگی در ایران نمایندگی دارند، اظهار می کند بیش از هر چیز، برند معتبر پوشاک در کشور بسیار انگشت شمار است. به عقیده عسگراولادی فروشگاه هایی که ادعای نمایندگی برندها را دارند به دو دسته تقسیم می شوند؛ دسته اول که تعداد کمی از آنها را در خود جای می دهد، محصولات اصلی را از نماینده رسمی برند در یکی از کشورها می خرند و با وجود اینکه ادعای نمایندگی آنها دروغ است اما جنس آنها برند اصلی است. این فروشگاه ها کالای برند را از نمایندگی اصلی می خرند و احتمالا قول و قراری با آن نمایندگی می گذارند و قرارداد می بندند که آن کالا را به اشخاص دیگری در ایران نفروشد و از این طریق خود را نماینده رسمی برند معرفی می کنند. برخی از اینها هم وقتی چهار بار از یک برند خرید می کنند، دیگر خودشان را نماینده رسمی آن شرکت تلقی می کنند.
به گفته او، اغلب فروشگاه های مدعی نمایندگی، نمی توانند حتی یکی کپی از گواهی اعطای نمایندگی از برند اصلی را ارائه کنند چراکه این برندها در کشوری که تحریم است، امکان نقل و انتقال پول ندارند و تجارت با آنها راحت نیست و نمی توانند به راحتی این همه نمایندگی رسمی داشته باشند.
او در ادامه بحث فروشندگان مدعی نمایندگی برند، می گوید: دسته دوم که اکثریت را شامل می شود، فروشگاه هایی هستند که کالا با مارک جعلی را می خرند و به عنوان جنس اصلی می فروشند. کالاهای تقلبی و فیک را با قیمت برند می فروشند؛ کالاهایی که در کشورهای دیگر با مارک یک برند معتبر تولید می شوند و حتی برای آن کارخانه ساخته اند؛ مثلا در ویتنام یک کارخانه، کل تولیدات یک برند معروف ورزشی، از کفش و پیراهن تا توپ فوتبال، را با مارک و برند اصلی تولید و صادر می کند. مثلا کارخانه اصلی این برند در قاره اروپاست اما فروشنده از یک تولیدکننده دیگر به همین نام اما در یک کشور دیگر نمایندگی می گیرد؛ این برند اصل نیست. عسگراولادی با بیان اینکه تجارت آزاد است و هرکسی بخواهد و در توانش باشد مشکلی برای تأسیس فروشگاهی به عنوان نمایندگی ندارد، می گوید: در ایران کسی بر اصل یا غیراصل بودن برند نظارت نمی کند. نمایندگی های بازرگانی هم کنترلی ندارند. مجوزهایی که فروشندگان دارند در حد مجوز فروش کالاست و کسی برای فروش یک برند، مجوز نمی هد. او در پاسخ به این سؤال که این کالاهای فیک و غیراصلی از کجا و چطور وارد کشور می شوند، پای بسیاری از کشورها از ترکیه تا مراکش و ویتنام را پیش می کشد. می گوید: کالاهایی که نمایندگی های جعلی، به نام برند معتبر می فروشند، کالاها را از بازار کشورهایی مانند ترکیه، چین، مراکش، هندوستان، ویتنام و بسیاری دیگر از کشورهایی که صادرکننده تولیدات نساجی هستند وارد می کنند. در ویتنام به راحتی مارک های معتبر را روی کالاها می زنند و صادر می کنند. در ایران هم اغلب کالاهایی که با این برندها عرضه می شوند، همان جنس بدلی است اما فروشنده ادعای برند دارد و مردم هم می خرند اما وقتی خریدند، می فهمند.
او با اشاره به اینکه کالا، اعم از برند اصلی و غیراصلی، امکان ورود از هر دو مسیر قاچاق و رسمی به کشور را دارند، ورود کالای غیراصلی با نام برند اصلی، در صورت همخوانی با استانداردهای گمرک کشور را بلامانع می داند و اظهار می کند: کنترلی روی اصل یا فرع بودن کالا نمی شود و همین که کالا با استانداردها منافات نداشته باشد و در فهرست کالاهای ممنوعه نباشد، کافی است. گمرک هم حقی برای کنترل اصل یا تقلبی بودن برندها ندارد مگر اینکه صاحب برند اصلی با وزارت خارجه و از این مسیر با وزارت بازرگانی (صنعت، معدن و تجارت) مکاتبه و درخواست کند کالاهای وارداتی با این برند را رجیستری کنند. در این صورت، فقط برند اصلی و کالای رجیستری شده اجازه ورود به کشور را پیدا می کند و برای ورود کالای بدلی به کشور، فقط مسیر قاچاق باقی می ماند.

قاچاق مجاز کالاهای متروکه

این بازرگان کهنه کار، گریزی هم به قوانین گمرکی و چم وخم واردات کالا می زند و می گوید: کالایی که با استاندارد ایران همخوانی نداشته باشد، فارغ از اینکه برند اصلی است یا غیراصلی، حق ورود پیدا نمی کند.
طبق قوانین گمرک، اگر کالایی از این دست وارد گمرک شود و برای ورود به کشور تأیید نشود، باید به خارج برگردانده شود و اگر برگشت داده نشد، به انبار منتقل می شود. پس از آن برای صاحب کالا اخطاریه ارسال می شود تا برای تعیین تکلیف کالای خود مراجعه کند. پس از زمانی مشخص، چنانچه باز هم صاحب کالا برای تعیین تکلیف کالا اقدام نکرد، اگر کالا مثلا یک ماده غذایی غیراستاندارد باشد، معدوم خواهد شد اما اگر شامل این مسئله نباشد، بر اساس قانون متروکه، این کالاها متروکه می شوند. قانون دیگری هم داریم که می گوید کالای متروکه پس از چهار ماه باید معدوم یا حراج شود. صاحبان اصلی کالا حواسشان جمع است؛ بسیاری برای سوءاستفاده از همین قانون، کالایشان را رها می کنند تا متروکه شود. در این شرایط، کالایشان که اجازه ترخیص ندارد را بر نمی گردانند اما بعد از مدتی که متروکه شد، در حراج شرکت می کنند و آن را دوباره با قیمت پایینی می خرند و با پرداخت عوارضی متناسب با این قیمت کم، وارد کشور می کنند. ما به این کالاها «قاچاق مجاز» لقب می دهیم. بعضی هم اگر قاچاقچی خوبی سراغ داشته باشند، کالا را از گمرک در ظاهر به خارج برمی گردانند اما آن را از مسیر قاچاق به ایران می آورند.

تعقیب متخلفان با درخواست برندها

عسگراولادی قبول دارد که در بازار امروز کشور به راحتی از عنوان برندها سوءاستفاده می شود اما معتقد است پس از رفع تحریم ها، اگر برندها مایل باشند می توانند وارد بازار ایران شوند. گرچه لغو تحریم برای واردات ایران و مناسب شدن زمینه ورود برندها شاید شش ماه طول بکشد اما وقتی برندهای اصلی وارد کشور شوند، برندهای تقلبی جمع می شوند؛ برند اصلی نمایندگی های معتبر خود را به مراجع معرفی می کند و درخواست می دهد برندهای تقلبی را در بازار جمع کنند. در این شرایط سازمان های مرتبط با بازار، نظارت و با متخلفان برخورد می کنند. حتی برند اصلی می تواند با شکایت از متخلفان، برای آنها قرار تعقیب بگیرد. شرط اصلی برخورد با برندهای تقلبی، شکایت برند اصلی است گرچه فروشندگان برندهای تقلبی هم با آمدن برند اصلی، خودشان را جمع می کنند چراکه می دانند منافع برند اصلی را به خطر انداخته اند و حضورشان تحمل نمی شود.
او در توصیف وضع و اوضاع فعلی بازار می گوید: آن قدر کالای قاچاق وارد بازار شده که دیگر برندها کارایی ندارند. یک کفش برند را کنار پیاده رو ٢٠ هزار تومان می فروشند. یک مدل دیگرش با قیمتی بالاتر در فروشگاه های عادی شهر فروخته می شود و بسیاری از فروشگاه ها هم، به خصوص در بالای شهر، کلاهبرداری می کنند و نمونه های دیگری از این برندهای تقلبی را با قیمت های بسیار بالا به مشتری غالب می کنند.
او آخر و عاقبت بی اعتمادی مردم به برندها را ناخوشایند عنوان می کند و می گوید: بی بندوباری بازار، یکی از تبعات وفور برندهای تقلبی است که در غیاب برندهای اصلی، به خصوص در زمان تحریم، همه گیر شده و درست شدن این وضعیت هم زمان بر است. اگر برندهای اصلی به ایران بیایند و برخورد با کالای قاچاق و تقلبی هم تشدید شود، رفته رفته اوضاع بهتر می شود اما بحث برندهای تقلبی فقط برای پوشاک نیست. از لاستیک و لوازم یدکی خودرو تا عطر و ادکلن و ساعت، همه با سوءاستفاده از نام و شهرت برندهای معروف و معتبر به راحتی فروخته می شوند درحالی که قطعا از نظر کیفیت و کارایی به گرد پای برند اصلی نمی رسند. بازنده اصلی خرید برندهای تقلبی، مصرف کننده است، حتی اگر پول کمتری نسبت به برند اصلی بپردازد؛ چراکه برخی مواقع، استفاده از کالای تقلبی، خسارت مالی و جانی درپی دارد. کسی اگر بخواهد، در کوچه پس کوچه های شهر ری هم می تواند محصول یک برند اصلی را کپی کند و راحت بفروشد.
در بازار، لوازم یدکی تقلبی هم با علامت برندهای معتبر وجود دارد. عسگراولادی می گوید هر کدام از برندها اگر نماینده رسمی در ایران داشتند، حتما به حضور برندهای تقلبی اعتراض می کردند. به اعتقاد او برخی از حوادث رانندگی به دلیل استفاده از لوازم یدکی تقلبی است که با مارک های تقلبی در بازار فروخته می شوند و صاحب اتومبیلی که قطعه تقلبی روی ماشینش گذاشته می شود، احتمالا تا قطعه خراب نشود نمی فهمد تقلبی بوده است. مثلا قطعه تقلبی در ترمز یک خودرو می تواند به راحتی جان سرنشینان آ ن را به خطر بیندازد.
عسگراولادی، بازرگان پیش کسوتی که با بسیاری از بازارهای دنیا داد وستد دارد می گوید فعلا بازار ما پر از برندهای تقلبی است طوری که اگر کسی از بیرون بیاید و خبر نداشته باشد اینجا چه خبر است، اول فکر می کند کل این مردم برندپوش هستند اما حقیقت این است که اصالت برند، در بخش بزرگی از بازار ما وجود ندارد. اگر بخواهیم اوضاع را درست کنیم، اول از همه باید گمرک و دیگر سازمان های دولتی مسئول در تجارت، همکاری های خود را با نیروی انتظامی برای مقابله با قاچاق توسعه دهند. ما در کشور استانداردهایی داریم. این استانداردها و حتی برخی از قوانین گمرکی باید اصلاح شوند تا کالای غیرمجاز و ارزان به هر شیوه نتواند با نام یک برند معتبر به بازار راه پیدا کند.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir