بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : شنبه 9 ارديبهشت 1396      14:45

چگونگی جذب سرمایۀخارجی در ایران

نویسنده :
شریف نظام‌مافی

اقتصاد ایرانی: پاسخ به سؤال هایی با محور چگونگی جذب سرمایه خارجی در ایران همیشه به وضعیت ارتباطات کشورمان با جهان خارج و کیفیت تبادلات تجاری بستگی دارد. از این منظر باید دید که آیا زیرساخت های ما برای جذب سرمایه خارجی فراهم است؟ آیا در ایران شرایطی داریم که سرمایه گذار خارجی با خیال راحت از حفظ منافع، بازار و سرمایه اش در ایران سرمایه گذاری کند؟ پس از پاسخ به این سؤال ها می توان به این مسئله پرداخت که وضعیت رقابت شرکت های دولتی و شبه دولتی با بخش خصوصی در همکاری با سرمایه گذاران خارجی چگونه است و آیا بخش خصوصی می تواند در این عرصه رقابت کند؟

در حالت اول، یعنی پیش از آنکه سرمایه گذار خارجی بخواهد بین شرکت های دولتی و غیردولتی، طرفی را همکاری انتخاب کند، از نظر حقوقی و قوانین مربوط به جذب سرمایه و فعالیت اقتصادی مسائل مختلفی در کشور داریم که روند جذب سرمایه را کند یا سرمایه گذار را از همکاری منصرف می کند. گذشته از آن هنوز در مسائل بانکی مشکلاتی داریم ازجمله اینکه هنوز بازل ۳ و ۴ در بانک های ما اجرایی نشده است.

در حالت دوم، یعنی بدون در نظر گرفتن عدم آماده بودن زیرساخت های جذب سرمایه خارجی در ایران و فرض اینکه یک شرکت خارجی تصمیم گرفته با طرف های ایرانی کار کند، با مسائل جدی تری در داخل مواجه می شویم. یک شرکت خارجی با مجموعه ای از امتیازهای متنوع از سوی شرکت های دولتی مواجه می شود و از سوی دیگر با شرکت هایی از بخش خصوصی ایران مواجه است که هیچ از این امتیازها را که به پشتوانه سوبسیدهای نفت و امکانات دولتی است، ندارند. ازاین جهت، بخش خصوصی شانس زیادی برای رقابت با شرکت های دولتی ندارد.

بخش خصوصی در حال حاضر با اژدهایی می جنگد که دو سر دارد. یک سر آن بخش دولتی است و سر دیگر عدم وجود مقررات مناسب برای جذب سرمایه است. در هر کشوری که از نظر اقتصادی پیشرفت کرده یکی از این سرها وجود نداشته است اما این اژدهای دو سر گلوی بخش خصوصی را فشار می دهد و نمی گذارد کشور از ظرفیتی که این بخش در تولید کالای رقابت پذیر، رشد اقتصادی و افزایش فرصت های شغلی دارد استفاده کند. با توجه به این مسائل بخش خصوصی برای فعالیت تجاری در سطح جهان شانسی ندارد. تا زمانی که دو سر این اژدها نفس می کشد نمی توانیم کالای ایرانی قابل رقابت در بازارهای جهانی تولید کنیم و یا به ناچار باید به بازارهایی مثل عراق و افغانستان که بازارهای کمتر جذاب در سطح جهان هستند و برگشت سرمایه از آن با ریسک بالا همراه است، اکتفا کنیم.

چهار سال پیش رو، دوره ای بحرانی برای کشورهای مختلف از جمله ایران است. بحرانی از این منظر که در کشورهای توسعه یافته جهان، دولت های ملی گرای اقتصادی روی کار آمدند. در کشورهایی مثل آمریکا، فرانسه، انگلیس و احتمالاً در آینده ای نزدیک در آلمان، ملی گراهای اقتصادی سکان را به دست گرفتند و بیش از اینکه مثل قدیم عمل به معاهدات و توافقات بین المللی را دنبال کنند، به دنبال رشد بیشتر اقتصاد کشورشان هستند. از این منظر عرصه به اقتصاد ایران تنگ تر می شود. کشورهای پیشرفته باقدرت یافتن ملی گراهای اقتصادی سیاست های تدافعی را در پیش خواهند گرفت. در این دوره با دنیایی مواجه هستیم که مرزبندی های شدید اقتصادی و مالیات بالا برای تجارت را دنبال می کند. این مسئله باعث می شود به اقتصادی برگردیم که در آن تنها در نفت قابلیت رقابت در بازارهای جهانی را خواهیم داشت.

تحولات جهان نشان می دهد که با شرایط سختی مواجه هستیم، بااین وجود،به نظر من، ساختن اقتصادی پویا و رقابت پذیر با حل مسائل داخلی در کشور کلید می خورد. با باز کردن بازار داخلی فضا برای رقابت و رشد بخش خصوصی فراهم می شود. من ۷۰ درصد از مشکلات فعلی اقتصاد ایران را داخلی می بینیم و اگر بتوانیم قوانینی را اجرا کنیم که از بخش خصوصی، نوآوری، ایجاد شغل و محصول رقابتی و باکیفیت حمایت کند، اقتصاد رونق می یابد. بازار ۸۰ میلیونی داخلی ما جا برای بزرگ شدن دارد. ما تا تبدیل شدن به اقتصادی صادرات محور راه طولانی در پیش داریم اما اگر دولت آینده قوانین را اصلاح کند و دست بخش خصوصی را باز بگذارد، شرایط متفاوت خواهد بود. می توان با رشد دورقمی و تورم تک رقمی مسیر را ادامه داد اما این بیش از هر چیز این پویایی و رونق بستگی به عزم ملی و ثبات سیاسی دارد و البته قوانین و مقررات درست در اقتصاد.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

کلمات کلیدی : سرمایۀخارجی - بخش خصوصی
نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir