بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : سه شنبه 19 ارديبهشت 1396      15:11

اقتصاد با شعار بیگانه است

اقتصاد ایرانی: «منتظر مناظره سوم باشید، مناظره سوم مناظره جذاب و جدی خواهد بود؛ زیرا اقتصاد میدان شعار نیست، باید برنامه داد، باید کارنامه نشان داد و اثبات کنید که به چه پشتوانه ای می توانید برنامه ها را اجرایی کنید.» این سخنان جان کلام اسحاق جهانگیری نامزد دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری است. او اقتصاد را با شعار بیگانه می داند و با اشاره به سابقه حاکمیت چنین رویکردی در اقتصاد ایران تاکید دارد آن تجربه برای اقتصاد ایران بهایی گزاف داشته است.

نوسان های بالای بازار، هراس از کمبود و قحطی، تورم پرشتاب و نااطمینانی حاکم بر اقتصاد، بخش کوچکی از تاوان پرداخته شده برای این رویکرد است. شاید به همین واسطه بود که در دور قبل به جای وعده های رنگ به رنگ از بازگشت ثبات سخن می گفتند. جهانگیری می گوید: وعده ها و شعارهای طرح شده کنونی محصول ثبات ایجادشده از سوی او و همکارانش در دولت یازدهم است؛ زیرا اگر ثبات بر اقتصاد حاکم نبود، حرف های غیرجدی کنونی نیز بیان نمی شد.او از اولویت های اقتصادی دولت دوازدهم، واکسینه کردن اقتصاد کشور در برابر رویکردهای شعاری و... نیز سخن می گوید و تاکید دارد مسیر توسعه صبوری و حوصله می خواهد. توسعه با رفتارهای زیگزاگی محقق نمی شود؛ اما برای دوری از این انحراف باید بخش ها و خانوارهای آسیب پذیر حمایت شوند و حتما باید برنامه داشت. او از چتر ایمنی سخن می گوید که به اشکال مختلف بر سر خانوارها و بنگاه ها کشیده می شود.

در دوره قبل انتخابات ریاست جمهوری یکی از دغدغه های اصلی تمام نامزدها حل مساله نرخ تورم و آشفتگی اقتصادی و نوسان متغیرهای کلیدی بود؛ به همین دلیل هم محور وعده ها و شعارهای آن تمرکز بر از بین بردن نااطمینانی ها بود. به نظر شما چرا بازار سیاست ایران در سال ٩٢ برخلاف دوره های قبل انتخاباتی و حتی دوره کنونی، نامزدها به جای وعده های رنگ به رنگ انتخاباتی و بلندپروازی های سیاسی، رفع نگرانی تورمی و از بین بردن آشفتگی ها را اساس کار خود قرار داده بودند؟

توجه داشته باشید سال ۹۲ واقعا یک دوره استثنایی برای کشور بود. اتفاقاتی که برای کشور افتاده بود، هم از سمت تحریم ها و هم سوء مدیریت ها در داخل کشور سبب شده بود که کشور در شرایط ویژه ای قرار بگیرد. از نظر بین المللی کشور در شرایط سختی قرار داشت، تحریم ها روزبه روز فضای اقتصاد کشور را بسته تر می کرد، با هر تحریمی بخش وسیعی از فشارها بر اقتصاد کشور افزوده می شد. این فشارها، در بخش پولی، بانکی، نفت، حمل و نقل و گلوگاه های اصلی پررنگ تر بود. از سوی دیگر، در داخل کشور با سوءمدیریت روبه رو بودیم؛ به شکلی که تدبیر خاصی در مواجهه با تحریم ها وجود نداشت و سبب شده بود که تحریم ها اثر خود را به طور جدی تر نشان بدهد و در شرایط فقدان سیاست گذاری مناسب، شرایط کشور متلاطم شده بود. به طور مثال، نرخ ارز به شدت افزایش پیدا کرد، ارزش پول ملی کشور ظرف مدت کوتاهی به کمتر از یک سوم کاهش پیدا کرد؛ یعنی دلار حدود ۱۰۰۰ تومان تا ۳ هزار و ۸۰۰ تومان در اواخر سال ۹۱ رسید. تورم به شدت افزایش پیدا کرد و روند شتابان خود را ادامه می داد.

رشد اقتصادی کشور به شدت کاهش پیدا کرد؛ به طوری که در اواخر سال ۹۱ رشد اقتصادی به منفی ۶.۸ درصد رسید؛ درمجموع رکود تورمی کم سابقه ای طی ۵۰ سال اخیر بر کشور حاکم شد. در این شرایط تقریبا پیش بینی هیچ متغیر اقتصادی میسر نبود. نه در ارز، نه در تورم و نه در سرمایه گذاری و تولید، تصویر شفافی وجود نداشت. در چنین شرایطی طبیعی است هر کاندیدایی مهم ترین هدف خود را اصلاح شرایط کشور، بازگشت ثبات و بهبود شرایط کشور در فضای بین المللی عنوان کند. در حال حاضر این اتفاقات افتاده؛ به این معنا که بعد از ۴ سال فضای بین المللی دیگر فضای متشنج نیست، البته نقاط ضعفی نیز وجود دارد؛ اما شرایط به گونه ای نیست که کسی ایران را به عنوان خطری در صلح بین المللی مطرح کند و قصد داشته باشد که با ایران برخورد جدی داشته باشد. از سوی دیگر، اقتصاد کشور هم از یک ثباتی برخوردار است؛ به رغم اینکه قیمت نفت به شدت کاهش پیدا کرد و همه کشورهای نفتی دچار شرایط سخت شدند، ایران جزو کشورهایی بود که بدون استفاده از ذخایر ارزی، ثبات را به صورت جدی حاکم کرده و تا حد زیادی هم شاخص های اقتصادی برای بخش خصوصی قابل پیش بینی است. در حال حاضر، بخش خصوصی می تواند پیش بینی کند که روند نرخ ارز به چه سمتی است، روند نرخ سود بانکی به چه سمتی است و تورم در چه جهتی می تواند حرکت کند. اینها از مسائل تعیین کننده برای سرمایه گذاری فعال اقتصادی است. بدیهی است در این شرایط، وقتی نامزدها مشاهده می کنند که حرف جدی برای ارائه ندارند، به شعار و وعده پناه می برند و شعار را به حرف و برنامه اصلی خود تبدیل می کنند.

شما در دولت یازدهم مسوولیت پیشبرد سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی را داشتید. یکی از کلیدواژه های مهم این سیاست درون زایی و برون نگری است، ویژگی برون نگری چه می تواند باشد و غیبت آن در اقتصاد ایران چه پیامدهایی دارد؟

در شرایط کنونی اقتصاد ایران، اقتصاد بزرگی است و طبق گزارش های بانک جهانی هجدهمین اقتصاد بزرگ جهان است. بدیهی است در این اقتصاد حجم صادرات و واردات کالا و خدمات به دنیا حجم قابل توجهی باشد. سیاست های اقتصاد مقاومتی مجموعه سیاست هایی است که می تواند برای مقاوم سازی اقتصادی ایران در مقابل تکانه هایی که از بیرون علیه اقتصاد ایران وضع شود، اقتصاد را مقاوم بکند. پنج رویکرد دارد که شما به دو مورد آن اشاره کردید؛ «درون زایی و برون نگری» که موضوعات مهمی هستند.

درون زایی به این معنی که در داخل ایران، باید بر ظرفیت های موجود تمرکز و از آنها استفاده کرد. به عنوان مثال، موقعیت جغرافیایی ایران، نیروی انسانی، منابع معدنی، کارخانه هایی که در ایران وجود دارد، ظرفیت هایی که باید به طور کامل در اقتصاد ایران به کار گرفته شود. همردیف با درون زایی، برون نگری وجود دارد که درجه اهمیت این دو یکسان است. برون نگری این طور تعریف می شود که اقتصاد هجدهم دنیا را نمی توان محصور کرد و باید یک تعامل پویا با دنیای پیرامون خود داشته باشد. معتقدم برای برون نگری اقتصاد سه تا شاخص اصلی باید در نظر گرفت؛ نخست اینکه باید بازار دنیا را در اختیارمان بگیریم که بتوانیم کالا و خدماتی که تولیدی است، صادر کنیم. خوشبختانه برای اولین بار در تاریخ ایران در سال های ۹۴ و ۹۵، میزان صادرات کالا و خدمات ایران از میزان واردات آن بیشتر شده است؛ یعنی تراز تجاری ایران مثبت شده است.

موضوع دوم این است که باید منابع مالی مورد نیاز کشور را از دیگر کشورها تامین کرد. به طور مثال، تنها وزارت نفت برای طرح های اولیه ۲۰۰ میلیارد دلار منابع نیاز دارد تا طرح های توسعه ای خود را در بخش های نفت، گاز و پتروشیمی اجرا کند. بنابراین معلوم است که از منابع داخلی نمی توان آن را تامین کرد و باید از منابع خارجی استفاده کرد. سومین محور، تکنولوژی و فناوری است. فناوری در واقع کلید اصلی رشد اقتصادی و توسعه است. خیلی از کشورها به لحاظ فناوری از ما پیشرفته تر هستند و ما می توانیم از فناوری های آنها استفاده کنیم. من این سه تا ویژگی را برای برون گرایی قائل هستم و معتقدم با این سه ویژگی می توانیم اقتصاد مقاومتی را عملیاتی کنیم.

سوال دیگری که خیلی مهم است این است که شما خیلی توجه ویژه ای به بهبود فضای کسب و کار دارید، اما به رغم پیشرفت هایی که صورت گرفته، رتبه ما از لحاظ فضای کسب و کار در دنیا چندان مناسب نیست و این موضوع در کنار قوانین دست و پاگیر، فضا را برای توسعه بخش خصوصی محدود کرده است، برنامه شما برای بسترسازی به منظور قدرت گرفتن بخش خصوصی در اقتصاد کشور چیست؟

بهبود فضای کسب و کار، پیش نیاز هر حرکت توسعه ای است. یعنی اگر بخواهیم کار جدی برای توسعه کشور انجام بدهیم که بخش خصوصی هم میدان دار آن باشد، لازمه اش این است که فضای کسب و کار یک فضای پیش برنده قوی باشد. به همین دلیل ما در این دولت در وزارت اقتصاد یک دفتر ایجاد کردیم برای پیگیری مسائل و موانعی که پیش روی فضای کسب و کار کشور است. چندین جلسه در هیات دولت، گزارش مطرح شده در این حوزه مورد بررسی قرار گرفت. این تلاش ها باعث شد رتبه وضعیت کسب و کاراز ۱۵۰ به ۱۲۰ کاهش پیدا کند؛ اما هنوز فاصله تا نقطه مطلوب بسیار است. البته هنوز گزارش آخر منتشر نشده و امید بر این است که وضعیت کشور بهتر شود، به هر حال این رتبه برای ما قابل قبول نیست و این رتبه باید به شکل ویژه ای ارتقا یابد. بسیاری از مجوزها وجود دارد که باید لغو بشود و خیلی محدودیت ها وجود دارد که باید برطرف بشود. یکی از محورهای اصلی اقتصاد مقاومتی این است که ببینید چگونه این موانعی که پیش روی فضای کسب و کار کشور است، می تواند برطرف شود.

به طور کل در کشورهای در حال توسعه دو نوع رویکرد وجود دارد. رویکردی که یک نگاه کوتاه مدت دارد، سعی می کند با اعطای مستقیم منابع، رفاه جامعه را بهبود دهد و رویکرد دوم با یک نگاه بلندمدت، سعی دارد زمینه را برای توانگر کردن نهادهای اقتصادی ایجاد کند. این دو نوع رویکرد باعث شده در کشور ما حرکت اقتصادی کشور زیگزاگی باشد و برای توسعه پایدار دست اندازهایی ایجاد شود. اصولا چرا در برخی موارد مسیر توسعه به انحراف کشیده می شود؟

عموما کشورهای در حال توسعه با این مشکل ها روبه رو می شوند؛ به بیان دیگر وقتی کشورها یک مسیر توسعه ای را شروع می کنند، قدری نیز باید هزینه کنند. این طور نیست که ما همواره بتوانیم با یک سرعت مشخص در برنامه مطلوب حرکت کنیم. در این شرایط سیاست گذارها باید وقتی که در این مسیر قرار می گیرند، طبقات نیازمند را فراموش نکنند و یک چتر حمایتی مطمئنی برای آنها درست کنند. این موضوع به خاطر این است که در مقابل، افراد با شعار پوپولیستی نمی توانند در مسیر اصلی توسعه دست انداز ایجاد کنند.

اگر سیاستمداران ضمن اجرای برنامه های توسعه ای، در فکر تامین رفاه گروه های کم درآمد باشند، می توانند در مسیر اصلی توسعه گام بردارند. یکی از دلایل اینکه حرکت زیگزاگی در مسیر توسعه وجود دارد یا حتی عقب نشینی وجود دارد، عدم توجه به تبعات توسعه است. تجربه ای که از دولت سازندگی گرفته و در دولت اصلاحات به کار گرفته شد که ما همزمان با اینکه می خواهیم کار بزرگ توسعه ای انجام بدهیم باید به نیازمندان جامعه و کسانی که ممکن است در اثر این تصمیمات آسیب ببینند، توجه کنیم. تا الان نیز این موضوع به خوبی پیش رفته و دولت تمرکز جدی در این بخش داشته است. در حال حاضر دولت سعی کرده با وجود تنگنای منابع مالی و افت درآمد نفتی، تور ایمنی حمایت از گروه های آسیب پذیر و کم درآمد را گسترش دهد. از سوی دیگر در مسیر کارهای توسعه ای نیز سعی داریم قدم های جدی برای بهبود بخش خصوصی و جایگزینی آن با نهاد های عمومی برداریم. در کنار این موارد، سعی داریم با کنترل تورم، قدرت خرید اقشار متوسط و افراد حقوق بگیر را در مقابل افزایش قیمت ها حفظ کرده و دستمزدها را بیشتر از نرخ تورم افزایش دهیم.

بحث هایی مربوط به ناهماهنگی هایی بین سیاست گذاران و نهادها درزمینه اقتصادی مطرح می شد، ریشه این اختلاف نظرها چی بوده و چه تضمینی وجود دارد که در دولت آینده این مشکل مرتفع شود؟

من واقعا اینکه گفته می شد بین مسوولان دولت در زمینه سیاست های اقتصادی اختلاف نظر وجود دارد را قبول ندارم. برای مثال به این شکل نبود که یکی از اعضای دولت تمرکزش پایین آمدن نرخ ارز باشد و شخص دیگری برعکس آن اصرار کند! در سیاست های اقتصادی به این دلیل که رئیس جمهور وقت گذاشته بود و هفته ای دو جلسه با حضور من و تیم اقتصادی تشکیل می شد؛ تمامی بحث ها در آن جلسات انجام می گرفت و به تفاهم می رسیدیم. اما ممکن است در یک رسانه خبرنگاری سوالی از یک وزیر می پرسید و پاسخ آن نشان می داد که موضعش با یک وزیر دیگر در موضوعی خاص متفاوت است. اما اینها را نمی شود به عنوان اختلاف مطرح کرد. این مسائل چندان در اداره دولت تعیین کننده نبود؛ چراکه دغدغه ای به این شکل وجود نداشت. در عین حال همواره تذکر داده می شد، من فکر می کنم هماهنگی بین اجزای دولت جزو کارهای جدی است که رئیس جمهور و معاون اول باید انجام بدهند. حتما تلاش خواهیم کرد که در این راستا در دوره آتی ضعفی وجود نداشته باشد.

شما در بحبوحه انتخابات ریاست جمهوری قرار دارید و در متن دو مناظره قرار گرفتید، از نگاه شما تفاوت های مناظره اول و دوم در چه مواردی بود؟ پیش بینی تان از مناظره سوم چیست؟

در مناظره اول که حول مسائل اجتماعی بود، باید به طور طبیعی شدت بحث ها نسبت به مناظره دوم که حول مسائل سیاسی قرار داشت، کمتر می بود. مسائل سیاسی جاذبه بیشتری دارد و شرایط فعلی انتخابات می طلبید که مناظره دوم، جدی تر و داغ تر باشد. به نظر من این ویژگی را با خود همراه داشت یعنی مناظره دوم از مناظره اول جدی تر بود و حرف های جدی تری از سوی کاندیداها مطرح شد. اما مناظره سوم؛ جدی تر خواهد بود. رقبای دولت، در سخنرانی های خود بیشتر حول مسائل اقتصادی تمرکز داشتند و مواضعشان در قبال دیگر سیاست های داخلی و سیاست های خارجی کم رنگ بود. حداقل از نگاه من، مساله مهمی مطرح نشد و عمدتا مطالب روی مسائل اقتصادی عنوان شد. قاعدتا بر همین مبنا باید مناظره سوم جدی ترین مناظره باشد. چون این نامزدها، حرف اصلی شان را در حوزه اقتصادی مطرح کرده و فکر می کنند در حوزه اقتصاد دولت نقطه ضعف بیشتری وجود دارد و آنها بیشتر می توانند روی آن تمرکز بدهند. قاعدتا با همین دست فرمان جلو می آیند.

این مناظره برای ما هم یک فرصت است و ما می توانیم در مناظره سوم، به نقاط قوت دولت یازدهم اشاره کنیم. در کنار این موضوع، می توانیم مسیر تکمیلی که تا الان طی شده را تشریح کرده و به برنامه های مهم آینده کشور بپردازیم. علاوه بر این، در مناظره سوم می توانیم به برخی از جهت گیری های شعاری آنها اشاره کنیم که چه میزان از حرف های مطرح شده، غیرواقعی و صرفا برای انتخابات مطرح شده است. اعتقاد من این است که مردم باید در انتخاب رئیس جمهوری بیش از اینکه به شعارها فکر کنند، بررسی سابقه، عملکرد، تیم و برنامه رئیس جمهوری بپردازند. کسی که مدعی می شود من چنین وعده ای دارم و می توانم این کار بکنم، باید در کارنامه اش تجربه عملکردی این کار را حداقل در یک سطح پایین تر نیز داشته باشد. بنابراین به صورت طبیعی حتما به سابقه عملکردی کاندیداها در زمینه اقتصادی پرداخته می شود. دیگر کاندیداها نیز به سابقه عملکردی ما خواهند پرداخت و از این حیث شاهد مناظره جذابی خواهیم بود. در حقیقت، در مناظره سوم، تفاوت میان عمل گرایی و وعده گرایی کاندیدا مشخص می شود، زیرا اقتصاد با شعار بیگانه است. اقتصاد ایران در سال های ۸۴ تا ۹۲ تاوان سنگینی برای رویکردهای شعاری پرداخته است. بنابراین باید با برنامه و تدبیر وضعیت رفاه مردم و کسب وکار بنگاه ها را ارتقا داد.

تحلیل هایی در جامعه وجود دارد که شما در دو مناظره قبلی، یک هماهنگی با آقای روحانی داشتید. اینکه در مناظره اول تقسیم کار طوری انجام شده بود که شما فعال تر در بحث درگیری ها و مناظره ها باشید و در مناظره دوم آقای روحانی این نقش را بر عهده داشتند. این تحلیل را درست می دانید یا نه؟

نه به این شکل که تقسیم به شکلی باشد که شما جدی تر باشید یا من غیرجدی تر؛ نه. به هر حال یک هماهنگی هایی به صورت طبیعی برای مناظره ها با هم داریم، در حدی با هم توافق می کنیم.

مساله دیگری که خودتان هم اشاره کردید این است که رقبا سعی می کنند با شعارهای اقتصادی وانتقاد از وضعیت اقتصادی به دولت ضربه بزنند. شاید مردم بهتر از هر زمان دیگری بدانند که دولت در این ۴ سالی که گذشت چه محدودیت هایی در زمینه سیاست گذاری های اقتصادی داشته که حالا رقبا براساس آن پایه ریزی هایی انجام می دهند. سوال اینجاست که واقعا محدودیت های اقتصادی، به خصوص که جمعه آینده نیز روز مناظره اقتصادی است، چه چیزهایی بوده که باعث شده دولت شما یک مقداری دست بسته تر حرکت کند. اینها را شاید اگر مردم بدانند، بهتر باشد.

من فکر می کنم شرایطی که ما تحویل گرفتیم که در سوال اول اشاره ای به آن داشتم؛ شرایط سختی از نظر اقتصادی بود. بالاخره مردم در تامین نیازهای اولیه خودشان باسختی روبه رو بودند، تورم سنگین در سال ۹۲-۹۱ و رشد منفی اقتصادی همزمان با آن، قدرت خرید مردم را به شدت کاهش داده بود؛ به عبارتی سفره مردم را کوچک کرده بود؛ هم سفره مردم شهری و هم مردم روستا و طبقات متوسط به پایین بیشتر در این داستان آسیب دیدند. تلاطم شدیدی بر اقتصاد حاکم شده بود، نرخ ارز لحظه ای تغییر می کرد، نرخ کالاهای وابسته لحظه ای تغییر می کرد و هیچ چیز برای مردمی که شب می خوابیدند برای فردا قابل پیش بینی نبود که در اقتصاد کشور چه اتفاقی می خواهد بیفتد. خیلی کارهای بزرگی در این چهار سال انجام گرفت. بالاخره مهم ترینش این است که اقتصاد کشور از آن شرایط بحرانی، وارد یک شرایط آرام شد و ثبات کاملی بر اقتصاد کشور حاکم شد.

در این شرایط کارهای جدی در اقتصاد کشور شروع شد. فکر می کنم رقبای ما از اقداماتی که انجام گرفته اطلاع ندارند. همان گروهی که کشور را به آن شرایط رسانده بود در ستادهای کاندیداهای دیگر تقسیم شدند و سعی می کنند وانمود کنند که توانایی دارند که کشور را دوباره پیش ببرند. فکر می کنم این گروه اگر می توانستند چرا در دوران پردرآمدی کشور این کار را نکردند؟ و الان در این دوره می خواهند این کار را انجام بدهند؟!به هر حال شرایط اقتصادی کشور به شکلی است که نقاط برجسته اقدامات و برنامه های دولت بسیار زیاد است. اگر فرصت پیدا بشود، ان شاء الله فکر می کنم می شود از آن خوب دفاع کرد. البته این فرصت های دو دقیقه و چهار دقیقه که می دهند، خیلی فرصت هایی نیستند که بشود کار استدلالی کرد.

اگر فرض را بر حفظ وضع موجود بگذاریم، فکر می کنید دولت بعدی چه تفاوت هایی با دولت فعلی باید داشته باشد؟

رئیس جمهور چه آقای دکتر روحانی بشود چه بنده، حتما نسبت به وضع موجود تغییراتی اعمال خواهد شد. هم در کابینه تغییرات خواهد بود و هم در سیاست ها. حتما کابینه به سمت جوان تر شدن حرکت خواهد کرد. آن کابینه نیاز آن روز بوده، ما فکر می کنیم کابینه ای متناسب با شرایط امروز باید انتخاب بشود.

درسیاست هایمان هم تغییر داریم؛ اولویت اولمان در آن موقع حل مساله هسته ای بوده، امروز حفاظت از دستاورد هسته ای و آوردن آن در سفره و زندگی مردم، مهم است. بالاخره قرار بود اگر مساله هسته ای حل شود، راه را باز کند که در تعامل بین المللی میلیاردها دلار در اقتصاد ایران بیاید و تبدیل به کار و اشتغال و بهبود زندگی مردم بشود. این اتفاق باید بیفتد؛ بنابراین این جهت گیری مهمی است. بخش خصوصی باید بیاید به صحنه و میدان دار بشود و از این جهت حتما جزو تغییرات اساسی است. وقتی در شرایط تحریم هستیم ممکن است که برخی از طرح ها را نهادهای عمومی از دولت بگیرند و دولت هم به آنها واگذار کند. چون منابع دولت محدود است و بالاخره می خواهد از امکانات دیگری استفاده کند.

در شرایطی که شرایط عادی است، بخش خصوصی باید به راحتی بتواند در صحنه حضور پیدا بکند. به هر حال من فکر می کنم که متفاوت خواهد بود.ما در دوره گذشته به مسائل سیاسی داخلی کمتر پرداختیم، حتما در این دوره باید به مسائل سیاست داخلی بیشتر بپردازیم، به مساله فرهنگ و هنر باید در این دوره بیشتر بپردازیم. خیلی از موانع دانشگاه ها حل نشد، بخش زیادی از مشکلات دانشگاه ها باقی ماند، دانشجو همچنان احساس می کند که آن طور که لازم بوده در فضای دانشگاه، برای کارهای سیاسی و کارهای علمی تغییر و تحول به وجود نیامده است. ما موفق نشدیم وزیر مطلوب مان را از مجلس بیرون بیاوریم، بالاخره ۴ وزیر علوم معرفی شد. اینها از مواردی است که حتما نمود و تغییر خودش را در دولت بعدی خواهد داشت و حتما دولت با یک طرح جدید با مسائل جامعه روبه رو خواهد شد.

پیش بینی تان از روند آرا در روزهای آینده چطور خواهد بود؟ پیش بینی تان ازنتیجه انتخابات چیست؟

پیش بینی نمی شود کرد یا حداقل من نمی توانم پیش بینی کنم؛ ولی به هر حال من فکر می کنم مردم راه نیمه تمام خودشان را تکمیل می کنند. مردم ممکن است گلایه ای هم داشته باشند، گلایه شان هم بحق است، من نمی خواهم بگویم گلایه ای که مردم دارند، گلایه درستی نیست. ما در یک جاهایی ضعف ها و اشکالاتی داشتیم، قبول هم داریم و باید اصلاح کنیم. مردم باید بدانند که در راه اصلی که طی کردند، کشور از یک شرایط متلاطم به یک شرایط آرام رسیده و خودشان در کشورشان احساس آرامش می کنند، استمرار این راه یعنی پیشرفت و توسعه ایران، یعنی حل مشکلات اشتغال، یعنی حل مشکل معیشت مردم.

* منتشر شده در روزنامه دنیای اقتصاد


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir