بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : دوشنبه 27 فروردين 1397      16:32

مشکلات ساختاری اقتصاد مانع رشد است

جمشید پژویان معتقد است: «اصلاح قیمت‌ها نسبی، یکی از سیاست‌های اساسی برای اصلاح ساختار است که اگر به درستی اجرا می‌شد و به نتیجه می‌رسید، در حال حاضر صنایع شکوفا می‌شدند.»

اقتصاد ایرانی: می گویند جمشید پژویان تئوریسین هدفمندی یارانه ها بوده و بنا به گفته وی، همواره در کلاس های درس خود درباره آثار وجود یارانه ها و اصلاح قیمت های نسبی تدریس می کرده است؛ قانونی که پس از گذشت ۷ سال و اندی خروجی مناسبی نداشته است. او دلیل این موضوع را عدم اجرای درست هدفمندی یارانه می داند.

به اعتقاد پژویان، «به دلیل ناتوانی ما در شناسایی افراد، به جایی رسیدیم که الان یارانه به صورتی تقسیم می شود که ثروتمندترین نیز آن را می گیرد.» وی یادآور می شود: «من در مورد هدفمندی یارانه ها به شمس الدین حسینی گفتم که باید نرخ استهلاک نزولی را اجرایی کنید، به جای این که به بخش صنعت یارانه بدهید.» رییس سابق شورای رقابت تاکید می کند: «ما باید سیاست های اقتصادی را که اصلاح ساختار را به دنبال دارد، اجرایی کنیم.» پژویان متذکر می شود: «اصلاح قیمت ها نسبی، یکی از سیاست های اساسی برای اصلاح ساختار است که اگر به درستی اجرا می شد و به نتیجه می رسید، در حال حاضر صنایع شکوفا می شدند.»

به گزارش خبرآنلاین، آن چه در ادامه می خوانید مشروح گفت وگو با رییس سابق شورای رقابت است.

دولت های نهم و دهم یکی از پردرآمدترین دولت ها از ابتدای انقلاب بودند؛ تا جایی که در این دوره حدود ۷۰۰، ۸۰۰ میلیارد دلار درآمد نفت ایجاد شد. اما در دولت احمدی نژاد شاهد توسعه اقتصادی و رشد اقتصادی بالا نبودیم. چرا این اتفاق افتاد؟

بودجه ای که دولت دارد، این بودجه را هزینه می کند؛ یک مقدار بابت هزینه های عمرانی و بخشی هم هزینه های جاری است. رشد اقتصادی در اثر سرمایه گذاری بخش خصوصی به وجود می آید. یعنی بانک ها برای بخش خصوصی امکانات وام گیری فراهم می کنند و در عین حال بخش خصوصی با پس انداز خود، سرمایه گذاری مجدد انجام می دهد. یا این که به سمت سرمایه گذاری های جدید می رود. مجموعه این اتفاقات، باعث افزایش تولید و رشد اقتصادی می شود. این که درآمد دولت بالا رود، به تنهایی دلیلی ندارد که به رشد اقتصادی بالا منتهی شود. اگر اشتباه نکنم، ما در آن دوران رشد ۵، ۶ درصد را داشتیم.

از سوی دیگر، گاهی اوقات رشد اقتصادی متاثر از اتفاقاتی است که از نظر معنای اقتصادی کاملا روشن است چیست، ولی از نظر مردم معلوم نیست چیست، یعنی گمراه می شوند. برای مثال، در دهه ۶۰ در یکی دو سال تقریبا فروش نفت نزدیک به صفر شده بود، اما پس از آن یک مرتبه این مانع برداشته شد و دوباره صادرات نفت به شدت بالا رفت؛ یعنی به سطح قبلی بازگشت. در همان سال رشد اقتصادی نزدیک به ۱۱ درصد بود. در صورتی که این رشد واقعی نبود. این مانند اتفاقی بود که در دوران تحریم و بعد از تحریم رخ داد.

در دوران تحریم و در سال ۱۳۹۲ رشد اقتصادی منفی شد. دلیل آن کاملا روشن بود. زمانی که صادرات نفت به یک سوم رسید، در نتیجه تولید نفت نیز به همین ترتیب کاهش یافت. از طرف دیگر، ارزش ریال پایین آمد و قیمت دلار سه برابر شد. در واقع کاهش درآمد ارزی باعث شد که واردات که آن زمان حدود ۱۰۰ میلیارد دلار بود، به شدت کاهش یابد. از این ۱۰۰ میلیارد دلار، نزدیک به ۷۰ درصد کالاهای واسطه ای بودند. یعنی کالاهایی که برای بخش خصوصی و تولید حیاتی بود. به این ترتیب، خودبه خود میزان تولید واحدهای تولیدی کاهش یافت. مجموعه همه این مسایل باعث شد که رشد اقتصادی منفی شود.

اما زمانی که تحریم ها در سال ۹۳ برداشته شد و ما تا حدودی گشایش صادرات پیدا کردیم، یک مرتبه رشد اقتصادی بهبود پیدا کرد. این رشد واقعی نبود، بلکه ما داشتیم به گذشته برمی گشتیم. بعد از آن هم که ما دیدیم تورم کاهش پیدا کرد، باز هیچ سیاست گذاری خاصی که دولت ضد تورم انجام داده باشد، اصلا وجود نداشت. سال ۱۳۹۱ زمانی که تحریم اتفاق افتاد، در سال ۱۳۹۲ شاهد یک جهش در قیمت ها بودیم. در سال ۱۳۹۲ مذاکرات که شروع شد، در این دوره دیگر تشدید تحریم ها اتفاق نیفتاد، بلکه مقداری هم گشایش ایجاد شد. بنابراین ما وقتی سال ۱۳۹۲ را با سال ۱۳۹۳ مقایسه کنیم، تورم ۱۱، ۱۲ درصد می شود. اما وقتی سال ۱۳۹۳ را با سال ۱۳۹۱ مقایسه کنید، می بینید تورم باز نزدیک به ۳۰ درصد است.

شما عنوان کردید رشد اقتصادی در اثر سرمایه گذاری بخش خصوصی به وجود می آید. ولی در دوره احمدی نژاد رشدی در سرمایه گذاری نمی دیدیم.

ببینید، اصولا ما مشکل در رشد اقتصادی داریم و این برمی گردد به شاید حتی قبل از انقلاب. قبل از انقلاب هم بخش عمده ای از رشدی که ایجاد می شد، بابت سرمایه گذاری های دولت بود. بعد هم با افزایش قیمت نفت، هزینه های ما افزایش پیدا کرد. بخش خصوصی در کجا باید سرمایه گذاری کند؟ به طور قطع در بخش تولید. زمانی که بازده بخش صنعت ۶ درصد یا به اندازه ۷ درصد است، اما بازده تجارت ۳۰۰، ۴۰۰ درصد است و به جز یکی دو سال گذشته که رکود بازار مسکن وجود داشت، در گذشته بازده مسکن نیز ۲۰۰ درصد بود، کدام سرمایه گذاری در بخش صنعت سرمایه گذاری می کند؟ به همین دلیل ما رشد اقتصادی واقعی نداریم.

به هر حال دولتی که پول دارد، با دولتی که منابع در اختیار ندارد، متفاوت است. این که در دولت احمدی نژاد منابع مالی فراوان به بخش سرمایه گذاری نرفته، محل سوال است؟

من دفاع از سیاست های هیچ کدام از دولت ها نمی کنم. من نقد می کنم از سیاست گذاری هایی که از ابتدا به غلط داشتیم. بهتر است بگویند مشکل اساسی اقتصاد کشور چیست و چرا ما رشد نداریم. درست است که ما ثروت خوبی داشتیم. الان هم درآمدهای نفتی و گازی خوبی داریم. چرا رشد ایجاد نمی شود؟ دلیل آن این است که مشکلات ساختاری داریم. همان طور که گفتم، زمانی که بازده بخش صنعت ۶ تا ۷ درصد است، چه کسی حاضر است در این بخش سرمایه گذاری کند؟ ما اصلا چارچوب مفاهیم اقتصادی را بلد نیستیم. ما می خواهیم از طریق سیاست های کلان اقتصاد، مشکلات ساختاری اقتصاد را حل کنیم؟ اصلا کجای علم اقتصاد یک چنین مساله ای را به صورت تئوریک نشان داده است؟

در حال حاضر اقتصاد کشور در رکود است. بخش خودرو هم چنین شرایطی را دارد. ما یک سری خودرو گران بی کیفیت را هم می خواهیم دست مردم بدهیم. اگر هم مردم این خودروها را می خرند، از روی ناچاری است، چون ما دیوار گمرک را برای واردات خودروها به حدی بالا بردیم که بازار خودروهای داخلی انحصاری شده است. پس از کاهش شدید ارزش ریال، چه کسی دیگر می تواند خودرو ۲۰۰، ۳۰۰ میلیون تومانی بخرد؟ از سوی دیگر، در آن سال ها قطعات نیز از چین واردات می شد. بنابراین کاملا مشخص است که وقتی ارزش دلار سه برابر می شود، قیمت قطعات نیز بالا می رود.

اگر به خاطر داشته باشید، در همان دوره آقای احمدی نژاد پشت تریبون عنوان کردند که پراید کیلویی چند. اما در دولت او قیمت پراید سه برابر شد.

همان زمانی بود که من در شورای رقابت به سختی با صنایع خودرو در مبارزه بودم. در یک جلسه دو دستگاهی که باید حافظ منافع مردم باشند، به اضافه چند نماینده مجلس و وزارت صنایع، از خودروسازان دفاع می کردند. در واقع من یک طرف بودم، بقیه یک طرف دیگر.

شما از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۲ رییس شورای رقابت بودید. چرا آن زمان نمی گذاشتند شورای رقابت قدرت داشته باشد؟

ببینید، داستانی وجود دارد که می گوید یک نفر صاحب فرزند پسر شد و نام آن را رستم گذاشت. بعد خود این فرد از فرزند خود می ترسید. این ها هم قانون شورای رقابت را به مجلس فرستادند و تصویب شد. حالا که شورای رقابت قانون شده بود، دولت می دید که ای داد بی داد، همان داستان رستم است. طرف اول شورای رقابت دولت بود. دولت در ایران قلب اقتصاد را در اختیار دارد، بنابراین وزارتخانه هایی که درآمدهای هنگفت از بعضی از بخش ها دارند، مقابل شورای رقابت می ایستادند. شورای رقابت به دنبال این بود که به صورت علمی قیمت ها را تعیین کند. ما مجبور بودیم یک اختیاراتی را از ۵، ۶ وزیر بگیریم. به تبع این وزرا به شدت مقاومت می کردند.

شورای رقابت همه این ها را می خواست کنار بزند و به صورت علمی قیمت ها را تعیین کند. دو مدیرعامل خودروسازی بزرگ کشور هم در شورای رقابت گفتند ما از نظر علمی به دستورالعملی که برای قیمت گذاری خودرو داده اید، اعتراض نداریم. کمیسیون صنایع مجلس نیز عنوان کرد ما با این دستورالعمل مشکلی نداریم. در صداوسیما هم گفتند ما با دستورالعمل مشکلی نداریم. این دستورالعمل براساس یک سال پایه بود. گفتند ما در آن سال پایه ضرر کرده بودیم. من گفتم یعنی چه؟ خودتان وقتی که ترازتان را نشان دادید، هر کدام حدود ۵ هزار میلیارد تومان سود برده بودید. نماینده شان گفت این ساختگی بود. یکی از نمایندگان در این جا وسط آمد و گفت یعنی شما خودتان می گویید حساب سازی کرده ایم؟!

دلیل این مساله چه بود؟ بسیاری از هزینه هایی که ارتباطی به خودرو نداشت را هم خودروسازان روی قیمت خودرو می آوردند؛ مثل سودی که به بانک ها می دادند بابت سرمایه گذاری هایی که مثلا در مالزی یا در جای دیگری کرده بودند یا بانک ایجاد کرده بودند.

چند درصد بود؟

الان به خاطر ندارم. به هرحال ما در آن زمان مجبور بودیم اختیاراتی را از ۵، ۶ وزیر بگیریم.

مقاومت ها بیشتر از کدام سمت بود؟

از سمت وزرا. از وزیر ارتباطات گرفته درباره مخابرات تا وزیر صنایع درباره خودروسازی. ما با وزیر نیرو خیلی بهتر کنار آمدیم، چون کمیته ای که تشکیل دادم، ۳ نفر از وزارت نیرو بودند که می شناختم و به کارشان وارد بودند، آنها را برای تعیین دستورالعمل قیمت برق آوردم. ولی باز هم تمایل به این سمت بود که این کمیسیون که دستورالعمل قیمت را تعیین می کرد، به وزارت نیرو برود. اما من مخالفت کردم. براساس یکی از مواد، شورای رقابت می توانست اختیارات خود را به صورت مشروط و موقت به کمیسیون های بخشی بدهد. مثلا می توانستیم یک کمیسیون بخشی برای قیمت برق تشکیل دهیم و اختیاراتی را به این کمیسیون بدهیم، اما نه این که این کمیسیون به وزارت نیرو برود. اما من در کل توانستم خاکریز به خاکریز و سنگر به سنگر همه این ها را بگیرم.

برخی از کارشناسان معتقدند که سیستم اقتصادی دولت احمدی نژاد بیشتر شبیه به یک دورهمی می ماند.

من هرگز در هیچ جلسه مشاوره ای و هیچ یک از جلسات هیات دولت و کمیسیون ها شرکت نداشتم. من فقط کار خودم را در شورای رقابت انجام می دادم. البته بابت خواسته هایی که مرکز ملی رقابت داشت، نامه نگاری می کردم. من با مجلس هم در تماس بودم، به خصوص در مسایل بودجه ای. من حداقل باید ۱۰۰، ۱۵۰ کارشناس زبده می داشتم، اما من با ۶ کارشناس کار می کردم، چون بودجه ای وجود نداشت. اصلا در سال اول برای ما بودجه نگذاشتند. سازمان برنامه و بودجه برای ما بودجه نگذاشت که من تلفن زدم به دوستان در مجلس که شما لااقل یک بودجه ای را به شورای رقابت اختصاص دهید که آنها یک میلیارد تومان بودجه برای ما تعیین کردند. این رقم به پول آب و برق و... هم نمی رسید.

همین که بودجه ای برای شورای رقابت نمی گذاشتند، نشان می دهد که به شورای رقابت اعتقاد نداشتند؟

ببینید، واقعا سر همین بودجه بارها رییس دولت، رییس سازمان برنامه و بودجه را خواست. رییس دولت شخصا از حساب ریاست جمهوری ۵۰۰ و یا ۷۰۰ میلیون خارج از شمول به شورا پرداخت می کرد. ولی وقتی ۶ وزیر با من و حرکت من مخالف بودند، بقیه نیز به تبع آنها حرکت می کردند. در نتیجه نه تنها ۶ وزیر، بلکه بخش های دیگر دولت نیز سعی می کردند کارشکنی کنند. مثل سازمان برنامه و بودجه که برای این که بودجه ای به شورا تخصیص دهد، جان ما را به لبمان می رساندند.

واقعیت این است که من در ابتدا توانستم سنگر به سنگر حرکت کنم تا شورای رقابت قدرت خود را نشان دهد.

برخی معتقدند که جمشید پژویان، پدر معنوی دولت احمدی نژاد بوده است. این را قبول دارید؟

خیر، من گفتم واقعا احمدی نژاد حمایت کامل از شورا و مرکز ملی رقابت می کرد. تقریبا تمام خواسته ها و نامه های من را بدون استثنا تایید می کرد. ولی این که من رابطه ای داشته باشم در مورد سیاست گذاری های دولت، به هیچ وجه این گونه نبود. البته من از زمانی که دوره دکترای اقتصاد را تدریس می کردم، در مورد یارانه ها و مشکلاتی که در اقتصاد ایران از نظر اصلاح قیمت ها نسبی وجود دارد، در تمام کلاس ها بحث می کردم. حتی در مورد موانعی که وجود دارد و این که بخش صنعت سرمایه گذاری مجدد نمی کند و دارد مستهلک می شود نیز بحث می کردم. در مورد مشکلات قیمت ها و اصلاح قیمت های نسبی به شدت در کلاس های من بحث می شد. در مورد این که دولت قیمت های خود را فریز می کند، اما تورم بقیه قیمت ها را بالا می برد، به خصوص در مورد قیمت حامل های انرژی دائما بحث می کردم.

زمانی که دانشجویان من به وزارت اقتصاد آمدند، آنها به دلیل این که این موضوعات را معقول می دیدند، به این فکر افتادند که این بحث را عملیاتی کنند. دکتر دانش جعفری استارت آن را داشت می زد، اما شمس الدین حسینی دیگر کاملا به این موضوع اعتقاد داشت.

پدر معنوی شمس الدین حسینی چه؟ پدر معنوی او بودید؟

شمس الدین حسینی واقعا به من علاقه دارد.

چند درصد تصمیماتی که شمس الدین حسینی در دوران وزارت اقتصاد می گرفت و سیاست هایی که اجرا می کرد، از مشورت با شما یا دروسی بود که برای ایشان تدریس کرده بودید؟

یکی از سیاست ها، اصلاح قیمت های نسبی بود که بعد منتهی به قانون هدفمندی یارانه ها شد. شمس الدین از دوره لیسانس دانشجوی من بود.

شما همواره عنوان می کنید که طرح یا ایده من در مورد هدفمندی یارانه ها به درستی اجرا نشد. چرا همان زمان که قانون هدفمندی یارانه ها اجرا شد و نسبت به پرداخت ماهانه یارانه نقدی تصمیم گیری شد و به عبارتی، قانون هدفمندی یارانه ها از هدف اصلی خود دور شد، انتقاد نکردید؟

من انتقاد کردم، اما مساله دیگری وجود داشت. این که قیمت های نسبی به هم بریزد، هم سبد مصرف کننده و هم سبد نهاده های تولید را به هم می ریزد. ما در بخش تولید از نهاده بری صحبت می کنیم، یا می گوییم یک صنعتی کاربر یا سرمایه بر است. وقتی قیمت کار و سرمایه تغییر کند، کاربری یا سرمایه بری تغییر می کند. به دلیل این که قیمت حامل های انرژی در کشور ما بسیار پایین بود، همه صنایع ما به سمت انرژی بری رفته بودند. این یکی از بزرگ ترین مشکلات اقتصاد ما بود.

مشکل دوم این بود که به دلیل این که انرژی ارزان بود، برای آنها صرف نمی کرد که تکنولوژی را تغییر دهند و به سمت صرفه جویی مصرف انرژی بروند. ما تنها کشوری نبودیم که تصمیم گرفتیم قیمت حامل های انرژی را بالا ببریم. این اتفاق در سال ۱۹۷۳ در تمام دنیا رخ داد. بنابراین اصلاح قیمت های نسبی در بخش صنعت نقش دارد. در بخش مصرف نیز همین گونه است.

من در سالگرد اول قانون هدفمندی یارانه ها عنوان کردم که سبد مصرف خانوارها به راحتی شروع به اصلاح کرده است. من نشان دادم که قاچاق نفت و گازوییل به شدت کاهش یافته است. اما زمانی که به سراغ بخش صنعت بخواهیم برویم، می بینیم که قاعدتا باید یک راه هایی را طی کنیم. در رابطه با تشویق صنایع نیز اگر صنایع را تشویق نمی کردیم، بعد از یک مدتی به تامین منابع شروع می کردند. این موضوع زمان می برد. ما در نظام مالیاتی برای شرکت ها یک نرخ استهلاک داریم که براساس آن، بخشی از ارزش ماشین آلاتی را که خریدند، می توانند ذخیره کنند یا به عبارتی از مالیات معاف شوند. من گفتم این نرخ را نزولی کنید؛ نه این که یارانه به صورت کمک به انرژی باشد. نه این که هر صنعتی که انرژی بری بیشتری دارد، پول بیشتری می گیرد. این یعنی تمام سیاست را خراب کردن. حرف من را وزیر اقتصاد می فهمید، نه وزرای دیگر.

این ضعف نبود که یک طرحی اجرا شد که وزرای آن اطلاعات زیادی نداشتند؟

به نظر من اشکال در این بود که باید وزیر اقتصاد از رییس جمهور اختیار تام می گرفت.

به هرحال هدفمندی یارانه ها در نهایت به یک طرح پوپولیستی تبدیل شد.

پرداخت یارانه های نقدی از گذشته وجود داشت، اما زمان جنگ یارانه کالاهای اساسی را داشتیم.

منظور پول نقد است.

پول نقدی در دنیا است. ما یارانه را یا به صورت کالایی می دهیم، یا نقدی. از نظر تئوری بهتر است یارانه نقدی بدهیم. یارانه کالایی مثل کوپنی بود که داده می شد. بازارهای سیاهی که به وجود می آمد، از تصمیات غلط یارانه ای نشات می گیرد.

یعنی شما از ایده پرداخت یارانه های نقدی حمایت می کنید؟

خیر.

آیا پرداخت یارانه به بیش از ۷۰ میلیون نفر قابل دفاع است؟

خیر، آن زمان چاره ای نبود که یارانه نقدی پرداخت شود و چاره ای هم نیست.

اجرای قانون هدفمندی یارانه ها نیاز به یک سری پیش نیازها داشت، مثل اصلاح نظام تامین اجتماعی یا اصلاح نظام بانکی و مالیاتی. اما از کنار همه این ها بی تفاوت گذشتند و فقط قانون هدفمندی یارانه ها اجرا شد.

فریاد من هم همین بود. من سال ها می گفتم مالیات مجموع درآمد باید اجرا شود.

شما زمانی که این قانون می خواست اجرا شود، مشکلات را به رییس دولت عنوان کردید؟

من اصلا با رییس دولت کوچک ترین تماسی نداشتم.

با وزیر اقتصاد چه؟ این که انحرافات در نهایت چه عاقبتی برای طرح خواهد داشت.

من در مورد هدفمندی یارانه ها به شمس الدین حسینی گفتم که باید نرخ استهلاک نزولی را اجرایی کنید، به جای این که به بخش صنعت یارانه بدهید.

که یارانه ای هم به صنعت پرداخت نشد.

چرا، یک مقدار به نورچشمی ها دادند. این اصلا خلاف جهت هدفمندی یارانه ها بود و تنها راه، نرخ استهلاک نزولی بود. الان اگر این اتفاق افتاده بود، به طور قطع بخش عمده ای از صنایع نوسازی شده بود و انرژی بریشان کاهش می یافت و با وجود افزایش قیمت، قیمت ها نیز پایین می آمد.

در مورد یارانه های نقدی چه؟ این خطر را اعلام کرده بودید؟

من این را خط نمی دانم.

اما پرداخت ماهانه یارانه ها بار سنگینی برای دولت به دنبال آورده است.

درست است. به نظر من ما با تورمی که در این مدت داشتیم، مبلغی که برای یارانه ها پرداخت می کنند، نقش زیادی دیگر ندارد. اشکال در این است که ما نمی توانیم نه ثروتمندان را شناسایی کنیم و نه فقرا را حذف کنیم.

ما یک تئوری در علم اقتصاد داریم که می گوییم یارانه دو خطا دارد. یک خطا این است که چتری که پهن می شود، چتری باشد که افرادی که حقشان نیست یارانه بگیرند، به زیر چتر بیایند. خطای بعدی این است که چتری را پهن کنید که افرادی که مستحق هستند، زیر چتر بمانند. بهترین یارانه این است که مجموع این دو خطا را حداقل کند. می شود این خطا را حداقل کرد؛ آن هم با مالیات مجموع درآمد.

در کل به دلیل ناتوانی ما در شناسایی افراد، به جایی رسیدیم که الان یارانه به صورتی تقسیم می شود که ثروتمندترین نیز آن را می گیرد. مردم باید بفهمند که اگر دولت مالیات مجموع درآمد را اجرا می کند، نمی خواهد طبقه متوسط به پایین را نشانه بگیرد، بلکه پولدارها بیشتر مالیات می دهند. این که پولدارها بیشتر مالیات می دهند، به این معنا نیست که بیشتر از جیبشان هزینه می کنند، بلکه هزینه های بیشتر کشور برای آنهاست. ساختارهای اقتصادی کشور باید اصلاح شود. هیچ سیاست کلانی نیست که بتواند به ساختار ربط پیدا کند و اصلاح کند.

ما باید سیاست های اقتصادی را که اصلاح ساختار را به دنبال دارد، اجرایی کنیم. باید چاله ها را پر کرد و سنگ ها را برداشت. جای سیاست های ساختاری در اقتصاد خرد کجاست؟ اصلاح قیمت ها نسبی، یکی از سیاست های اساسی برای اصلاح ساختار است که اگر به درستی اجرا می شد و به نتیجه می رسید، در حال حاضر صنایع شکوفا می شدند. ولی نه این که قیمت ها را به گونه ای افزایش دهیم که نسبت به تورم عقب باشیم.

می توانیم بگوییم شما وزیر سایه اقتصاد زمان احمدی نژاد بودید، با توجه به ارتباطاتی که با شمس الدین حسینی داشتید؟

خیر، اما در این که شمس الدین حسینی به من اعتماد دارد و داشت، شکی ندارم. اما در مواردی مثل مالیات که می دانست من روی آنها تجربه و تبحر دارم، مشورت می کرد.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir