بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : شنبه 5 خرداد 1397      12:29

بازندگان تجاری تحریم‌ها

تحلیل رسانه‌های خارجی و حتی آمریکایی حکایت از آن دارد که قدرت اثرگذاری تحریم‌های آمریکا دچار افول شده است. در این باره رسانه آمریکایی بلومبرگ در گزارشی اثرات اقتصادی تحریم‌های هسته‌ای ایران را بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ مورد ارزیابی قرار داده است.

اقتصاد ایرانی: قدرت اثرگذاری تحریم های ضد ایرانی آمریکا چنان دچار افول شده است که این روزها خود آمریکایی ها نیز به این موضوع اذعان دارند که استفاده از ابزار تحریم، محدود و شکننده است. در گزارشی که رسانه آمریکایی «بلومبرگ» به تازگی منتشر کرده، مشخص شده است که بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ تحریم های آمریکا هزینه ای بیش از ۷۷ میلیارد دلار برای تجارت جهانی به همراه داشته است. آلمان با ۷.۶۷ میلیارد دلار ضرر، بزرگ ترین بازنده و البته ترکیه با سود ۶.۵۹ میلیارد دلاری بزرگ ترین برنده تحریم های آمریکا علیه ایران بوده است.

تحلیل رسانه های خارجی و حتی آمریکایی حکایت از آن دارد که قدرت اثرگذاری تحریم های آمریکا دچار افول شده است تا جایی که خود آمریکایی ها نیز معتقدند استفاده از ابزار تحریم محدود و شکننده است. در این باره رسانه آمریکایی «بلومبرگ» در گزارشی اثرات اقتصادی تحریم های هسته ای ایران را بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ مورد ارزیابی قرار داده است. بر این اساس، بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ تحریم های آمریکا هزینه ای بیش از ۷۷ میلیارد دلار برای تجارت جهانی به همراه داشته است. آلمان با ۷.۶۷ میلیارد دلار ضرر، بزرگ ترین بازنده تحریم های آمریکا علیه ایران بوده است. پس از آلمان، فرانسه با ۶.۳۵ میلیارد، کره جنوبی با ۵.۱۱ میلیارد، ایتالیا با ۴.۶۸ میلیارد و ژاپن با ۴.۵۱ میلیارد دلار ضرر دیگر بازنده های این تحریم ها بوده اند. البته تحریم های هسته ای ایران به نفع برخی کشورها نیز بوده است. یکی از این کشورها ترکیه است که سودی ۶.۵۹ میلیارد دلاری از تحریم های هسته ای ایران برده است. در این باره آمریکا با ۰.۱۱ میلیارد و استرالیا با ۰.۵۶ میلیارد دلار از دیگر کشورهایی هستند که تحریم های ایران به نفعشان بوده است.

افول قدرت تحریمی آمریکا

شش سال قبل، اداره خدمات مالی دولت ایالتی نیویورک ایمیلی را که یکی از مدیران ارشد شرکت انگلیسی خدمات مالی و بانکداری «استاندارد چارترد» به همتای خود در نیویورک فرستاده بود منتشر کرد با چنین مضمونی: «شما آمریکایی های لعنتی چه کسی هستید که به ما، سایر ملت های دنیا، می گویید که قرار نیست ما با ایرانی ها معامله کنیم؟» این ایمیل، در جریان تحقیقات این شرکت درخصوص گمانه زنی هایی که تحریم های آمریکا علیه ایران را بی اعتبار می کرد، منتشر شد. در هفته های اخیر پس از اینکه رئیس جمهور آمریکا تصمیم به خروج از توافق هسته ای سال ۲۰۱۵ و وضع تحریم های یکجانبه علیه ایران به رغم پایبندی این کشور به تعهداتش گرفت، این اظهارات بازتاب فراوانی در میان محافل مختلف داشته است. به گزارش شرکت رسانه ای-آمریکایی «بلومبرگ»، در دومین سال دولت ترامپ و پس از سال ها استفاده روزافزون از تحریم ها، تعداد جریمه های مالی دولت آمریکا رکورد جدیدی را به ثبت رسانده است. جارت بلانک، محقق ارشد اتاق فکر آمریکایی «بنیاد (موقوفه) کارنگی برای صلح بین الملل» و یکی از مقامات اصلی وزارت خارجه دولت اوباما در موضوع هسته ای ایران، در این باره می گوید: «دولت فعلی مدهوش قدرت تحریم شده است. آنها نمی فهمند که ابزار تحریم محدود و شکننده است.»

به گزارش «بلومبرگ» اقتصاد جهانی امروزه به واسطه نظام مالی آمریکا کار می کند، نظامی که یکی از اصلی ترین ابزار نفوذ و قدرت این کشور است. دلار، پول غالب جهان است و وال استریت به عنوان کلیدی ترین مرکز مالی جهان به رهبران آمریکایی این قدرت را می دهد تا دوستان خود را به سلطه درآورند و به دشمنان زور بگویند. جارت بلانک در این باره می گوید: «این وضعیت مقدر نیست. در یک زمان به خصوص ممکن است برای دولت ها و فعالان بخش خصوصی جهان به صرفه باشد حول نیویورک کار کنند.» براین اوتول، مشاور ارشد سابق واحد تحریم وزارت خزانه داری آمریکا و محقق ارشد «شورای آتلانتیک» نیز درخصوص تحریم های آمریکا می گوید: «پس از حملات ۱۱ سپتامبر بود که دولت آمریکا استفاده از تحریم ها را علیه مظنون های تروریستی و حامیان مالی آنها آغاز کرد.»

در طول زمان واشنگتن به طور فزاینده از جریمه های مالی به عنوان ابزار سیاست خارجه استفاده کرده که تحریم های هسته ای ایران نمونه ای از آنها است. سال گذشته با انتخاب دولت ترامپ این استراتژی دوباره شروع به تغییر کرد. در ژانویه ۲۰۱۸ پنتاگون، مرکز اصلی وزارت دفاع آمریکا، اعلام کرد که دیگر تروریسم تهدیدی اصلی برای آمریکا نیست. این سازمان در گزارشی مدعی شد که در دوران جدید قدرت عظیم سیاسی، چین و روسیه رقیبان اصلی آمریکا هستند. به گزارش «بلومبرگ»، سیاست «اول آمریکا» به این معنا بود که ابزار تحریم احتمالا ابزاری یکجانبه و برای سایر استراتژی های سیاسی کشور هزینه بر است. اوتول در این باره می گوید: «آنها این موضوع را از وزارت خزانه داری یاد گرفته اند.» البته وزارت خزانه داری هنوز پیگیر شبه نظامیان است: در ۱۶ ماه مه امسال این وزارتخانه تحریم هایی را علیه حزب الله اعمال کرد. این وزارتخانه همچنین به سیاست های تحریمی خود علیه اقتصادهای ایران و روسیه را که موجب نااطمینانی سرمایه گذاران و ناراحتی متحدان آمریکا می شود، ادامه می دهد.

اصلی ترین واکنش ها به حمله تحریمی آمریکا البته از کشورهایی که هدف این تحریم ها قرار گرفتند نبود. کلیدی ترین تصمیم ها درخصوص اطاعت یا رد این تحریم ها باید ازسوی کشورهایی گرفته شود که اقتصادی به اندازه اقتصاد آمریکا دارند: چین و اتحادیه اروپا. جِفری ساچس، استاد اقتصاد دانشگاه کلمبیا (دانشگاهی در نیویورک) در این باره می گوید: «به دلایل مهم امنیت ملی، چین راه هایی برای دور زدن نظام بانکی آمریکا خواهد یافت.» در پنج سال گذشته چینی ها نهادهای مالی ایجاد کرده اند که عملکردی مشابه با «بانک جهانی» و «صندوق بین المللی پول» مستقر در واشنگتن دارند. آنها یوآن را به عنوان یک واحد پول بین المللی معرفی کرده اند. این کشور فارغ از آنکه ترامپ چه می کند احتمالا حضورش را در ایران تقویت خواهد کرد. درخصوص اروپایی ها اما تصمیم گیری اندکی پیچیده است، چراکه آنها متحدان تاریخی آمریکا هستند و نگرانی های مشترکی با این کشور دارند (نظیر مداخله انتخاباتی روسیه و گسترش نفوذ ایران در منطقه). در ژوئیه ۲۰۱۷ یک مرکز مطالعاتی آلمانی گزارشی را منتشر کرد و در آن مدعی شد که کشورهای تحریم کننده، هزینه هایی به مراتب بیشتر از این کشور متحمل می شوند. بر اساس آن گزارش مجموع هزینه تحریم های روسیه برای کشورهای تحریم کننده ۴۴ میلیارد دلار بود که سهم آلمان از این هزینه ها ۴۰ درصد و سهم آمریکا تنها ۰.۶ درصد بوده است.

وزیر اقتصاد فرانسه در واکنش به تصمیم ترامپ با لحنی تند اعلام کرد: «آیا ما می خواهیم همچون نوکرانی باشیم که از تصمیمات ایالات متحده پیروی می کند درحالی که همچون وصله هایی به شلوار آنها وصلیم.» به گزارش «بلومبرگ» قوانین ویژه ای که شرکت های اتحادیه اروپا را از تحریم های آمریکا مصون می سازد قرار است برای اولین بار بعد از دو دهه اجرایی شوند. «بانک سرمایه گذاری اروپایی» اجازه تامین مالی کسب وکارهای درون ایران را خواهد داشت و کشورهای اتحادیه اروپا می توانند با بانک مرکزی ایران مراوده داشته باشند.

جبهه های نبرد متعددی در ماه های پیش رو نمایان خواهد شد. نظام پرداخت بین المللی «سوئیفت» که در بروکسل مستقر است – اما به همکاری آمریکا وابسته است – یکی از این موارد است. به گفته ساچس در بلندمدت اما ریسک های بزرگ تری وجود خواهد داشت. کشورهایی همچون ایران، روسیه و ونزوئلا می توانند با معرفی ارزهای دیجیتال، رهبری دلار را به چالش بکشند. بازیگران بزرگ تر نیز از یافتن راهی برای دور زدن دلار استقبال می کنند، امری که دلیل فنی وجود ندارد که نشان دهد نمی توانند موفق باشند: «اروپا و چین بانک هایی دارند. یک روز آمریکایی ها باید درخصوص دلاری که نقش بین المللی خود را از دست داده صحبت کنند.»

منتشر شده در روزنامه دنیای اقتصاد


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir