مشکل ۲۵ تریلیون دلاری هزینه بهداشت و درمان و چگونگی حل و فصل آن

اقتصاد ایرانی: تا سال ۲۰۴۰ میلادی جهان هر سال ۲۵ تریلیون دلار برای بهداشت و درمان و سلامت هزینه خواهد کرد. این رقم با رشد ۱۵۰ درصدی از سال ۲۰۱۴ میلادی روبرو خواهد شد و همه مناطق جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. از الان تا سال ۲۰۴۰ میلادی، هزینه سرانه بهداشت و درمان برای برخی مناطق مثل جنوب و جنوب شرق آسیا هر سال به طور میانگین ۵ تا ۷ درصد افزایش خواهد یافت.

این هزینه بالا فشار سنگینی را بر دولت ها، پرداخت کنندگان و افرادی وارد خواهد کرد که سعی دارند هزینه های بهداشت و درمان را پوشش دهند. میانگین هزینه سالیانه بیمه بهداشت و درمان برای هر خانوار آمریکایی طی کمتر از ۲۰ سال با رشد ۳۰۰ درصدی روبرو شده است. به طوری که این رقم از حدود ۶۰۰۰ دلار در سال ۱۹۹۹ میلادی به بیش از ۱۹۰۰۰ دلار در سال ۲۰۱۷ رسیده است. این ارقام را Kaiser Family Foundation اعلام کرده است. اگر کار آفرینان این هزینه را متقبل نشوند، بسیاری از خانوارهای آمریکایی قادر به پرداخت آن نیستند.

ولی هزینه کردن بیشتر لزوما به معنای دستیابی به نتایج بهتری در بهداشت و درمان نیست. نروژ ۳ برابر بیشتر از یونان برای بهداشت و سلامت هزینه می کند ولی هر دو کشور تقریبا امید به زندگی یکسانی دارند. در یک مقایسه وسیع تر، آمریکا ۵ برابر بیشتر از استونی برای بهداشت و درمان هزینه می کند ولی هر دو کشور نرخ امید به زندگی تقریبا یکسانی دارند. نتایج بهداشت و درمان برای بیماران نیز با اختلافات قابل توجهی روبرو است. نرخ مرگ و میر مادران در کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری اقتصادی که بدترین عملکرد را داشته اند، ۱۳ برابر بیشتر از کشورهایی است که بهترین عملکرد را در زمینه مراقبت های بهداشتی و درمانی دارند. نرخ قطع عضو مربوط به دیابت نیز در کشورهایی که بدترین عملکرد را داشته اند تقریبا ۱۰ برابر بیشتر از کشورهایی است که بهترین عملکرد را دارند.

چرا کشورها این قدر زیاد هزینه می کنند بدون آنکه به نتایج باثباتی دست یابند؟

چالش اصلی این است که فعالان و بازیگران مختلف در سیستم بهداشت و درمان با انگیزه های مختلفی به نیازها پاسخ می دهند که غالبا به ندرت موجب ارتقای کیفیت مراقبت از بیمار می شود.

به عنوان مثال: تامین کنندگان خدمات مثل بیمارستان ها و کلینیک ها، قصد دارند تا تعداد بیمارانی را که ویزیت می کنند و خدماتی را که ارائه می دهند تا حداکثر ممکن افزایش دهند.  

شرکت های بیمه قصد دارند تا هزینه های خود را به حداقل ممکن کاهش دهند.

شرکت های دارویی هدف اصلی خود را حداکثر کردن سود قرار داده اند.

دانشگاه ها و سازمان های تحقیقاتی قصد دارند تعداد انتشارات خود را به حداکثر ممکن افزایش دهند.

بنابر این فعالان و بازیگران سیستم بهداشت و درمان، انگیزه های مختلفی دارند که روی آنها تمرکز کرده اند. ولی این انگیزه ها در نهایت توجه چندانی به ارزش بیمار ندارد و در نتیجه این بیمار است که در این سیستم متضرر می شود.

سیستم های بهداشت و درمان چگونه می توانند انگیزه ها را تغییر دهند تا بیمار اولویت نخست قرار گیرد؟

گرچه هر بازیگری در سیستم انگیزه های خاص خود را دارد ولی آنها منافع مشترکی در تقویت سیستم بهداشت و درمان دارند تا برای بیماران ارزش قائل شوند. به عنوان مثال، بسیاری از فعالان سیستم بهداشت و درمان مایل به دسترسی به اطلاعات بهتری درباره وضعیت مراقبت های بهداشت و درمان از بیماران هستند. اطلاعات منتج شده می تواند به شرکت های دارویی کمک کند تا نشان دهند تولیدات انها چگونه توانسته است وضعیت سلامتی بیمار را بهبود بخشد. این اطلاعات می تواند به عرضه کنندگان خدمات بهداشت و درمان و سازمان های تحقیقاتی کمک کند تا بفهمند چگونه خدمات خود را سازماندهی کنند. از همه مهمتر، بررسی گزارش های ارائه شده می تواند به ارتقای کیفیت مراقب از بیماران کمک کند.

به جای اینکه منتظر سیاستگذاران باشند تا کل سیستم بهداشت و درمان را بر اساس ارزش بیمار سازماندهی مجدد کنند، بخش خصوصی و عمومی می توانند با یکدیگر همکاری کرده و تغییرات ساختاری را ایجاد نمایند که منافع مشترکی در اجرای این تغییرات بنیادین دارند.

به عنوان مثال، مجمع جهانی اقتصاد و بوستون کانسالتینگ گروپ به طور مشترک فعالیت هایی را در شهر آتلانتا و ایالت اونتاریو آغاز کرده اند تا رویکردهای جدیدی را با هدف ارتقای ارزش بهداشت و درمان اجرا کنند. این طرح های ابتکاری به دنبال برداشتن گام هایی با هدف تغییر سیستم بهداشت و درمان محلی است تا ارزش بهتری را برای بیماران با بیماری های خاص قائل شود.

این تلاش ها و سایر تلاش های مشابه موجب تغییر وضعیت موجود شد و سایر سازمان هایی را که در حال عادی با یکدیگر همکاری نمی کردند، با همدیگر متحد کرده است، مثل شرکت های بخش خصوصی که همواره برای سود بیشتر با یکدیگر رقابت می کنند. با همکاری و هماهنگی در یک چارچوب متمرکز بر سیستم بهداشت مبتنی بر ارزش، بخش عمومی می تواند فضاهایی را ایجاد کند که برای ارزش گذاری به بیمار اهمیت فوق العاده ای قائل شده و بهترین دستاورد را برای بیماران به همراه داشته باشد. آنگاه بخش خصوصی می تواند بر اساس ارزش رقابت کند و به دنبال راهکارهای خلاقانه و جدیدی برای ارتقای خدمات و ارزش گذاری برای بیماران باشد.

بی شک، طرح های ابتکاری بومی مثل آنچیزی که در آتلانتا و اونتاریو اتفاق افتاده است، قادر نیست تا به طور کامل مشکل ۲۵ تریلیون دلاری بهداشت و درمان را حل و فصل کند. حل و فصل مشکلات و چالش های ناشی از هزینه های سنگین بهداشت و درمان نیازمند تغییرات سخت و دشوار در الگوهای عملیاتی کسب و کار و دولت هاست هم در سطح ملی و هم در سطح بین المللی. از سوی دیگر، همکاری بخش خصوصی و دولتی اهمیت زیادی برای اجرای تغییرات ساختاری در سیستم های بهداشت و درمان دارد.

منبع: مجمع جهانی اقتصاد