بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : شنبه 23 تير 1397      11:15

۳ دروغ تجاری کاخ سفید

اقتصاد ایرانی: با گذشت ۵۰۰ روز از آغاز ریاست جمهوری دونالد ترامپ، اظهارات وی فاصله محسوسی با حقایق دارد و در مواردی به طور تصادفی همخوانی قابل مشاهده است. ترامپ حتی ناخواسته به نداشتن علاقه به دانستن حقیقت نیز اقرار کرد؛ اعتراف ترامپ زمانی که درخصوص کسری تراز تجاری آمریکا با کانادا خطاب به نخست وزیر این کشور جملاتی بر زبان آورد، فاش شد: صحبت از «کسری تجاری ۱۰۰ میلیارد دلاری»، در حالی که رقم واقعی نزدیک به ۲۰ میلیارد دلار است، نشان داد ترامپ آگاهی خاصی نسبت به کسری تجاری کشورش ندارد. سیاست های اقتصادی کاخ سفید زمانی ناسنجیده تر از پیش به نظر رسید که در رابطه با وضعیت تجارت آمریکا بدون توجه به حقایق کمی و کیفی موجود، ضمن کتمان واقعیت ها به دروغ پردازی در این باره نیز مشغول شد. در واقع، ۳ دروغ در این خصوص وجود دارد که تا به حال تلاشی برای اصلاح آنها از سوی مقامات کاخ سفید انجام نشده است.

همه از تجارت سود می برند

به گزارش دنیای اقتصاد، چنین رویکردی حتی در داستان های کتب درسی نیز وجود ندارد. داستان ها، برنده ها و بازنده های خود را دارند. در یک داستان استاندارد، آنچه برندگان به دست می آورند بیشتر از چیزی است که بازندگان از دست می دهند. این بدان معنی است که برندگان قادر هستند زیان بازندگان را جبران کنند تا همه چیز بهتر پیش برود؛ اما در دنیای واقعی، این جبران هرگز اتفاق نمی افتد، بنابراین بازندگان فقط از دست می دهند. به عنوان مثال، در حالتی که ۳۰۰ هزار پزشک متخصص از کشورهای دیگر وارد بازار کار ایالات متحده شوند، این هجوم نیروی متخصص احتمالا درآمد هر پزشک در آمریکا را سالانه حدود ۱۰۰ هزار دلار کاهش می دهد و به سطح دستمزدهای اروپایی خواهد رساند. به این ترتیب، سالانه ۱۰۰ میلیارد دلار (۷۰۰ دلار برای هر خانواده آمریکایی) در هزینه های کلی درمان و مراقبت های بهداشتی صرفه جویی خواهد شد. این یک دستاورد بزرگ برای اقشار دیگر است؛ اما برای پزشکان ایالات متحده، زیان بزرگی به شمار می رود. این مثال، اساس داستان تجارت را نشان می دهد، با یک تفاوت عمده. در تجارت واقعی، نیروی کار تولیدکننده جای پزشکان را خواهد گرفت.

هزینه بهره وری، نه تجارت

نرخ رشد سالانه بهره وری در آمریکا معمولا بین ۲ تا ۳ درصد افزایش می یابد. البته در دهه گذشته روند رشد کندتر بوده است. این نرخ تقریبا به اندازه نرخ رشد تقاضا است. به این معنی که افزایش تقاضا برای کالاها به طور معمول مشاغل از دست رفته را براساس رشد بهره وری جبران می کند. ظرف سه دهه میان دسامبر ۱۹۷۰ تا دسامبر ۲۰۰۰ میلادی، میزان اشتغال کارخانه ای از دست رفته تنها ۱۰۰ هزار (کمتر از یک درصد) ثبت شده بود. در مقابل، از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ میلادی (پیش از بحران مالی) بیش از ۳ میلیون و ۴۰۰ هزار جایگاه شغلی از دست رفت که معادل بیش از ۲۰ درصد کل اشتغال بود. این میزان افت ناشی از انفجار کسری تراز تجاری در این سال ها رخ داد. کسری تجاری در سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ میلادی برابر با ۶ درصد تولید ناخالص داخلی آمریکا بود. معادل امروزی حجم کسری ۱۲۰۰ میلیارد دلار در سال است. در واقع، واردات ارزان در این سال ها همزمان با افت صادرات کسری تجاری قابل توجهی را به وجود آورده بود. به این ترتیب، بخشی از مشاغل از دست رفته به تجارت مربوط می شد. البته در طول ۵۰ سال گذشته، رشد بهره وری سهم بیشتری نسبت به تجارت درخصوص افت وضعیت بازار کار داشته است؛ اما در نظر نگرفتن سهم عامل تجاری معقول نیست.

هزینه عبور کشورهای در حال توسعه از فقر

صدها میلیون نفر در کشورهای در حال توسعه شاهد پیشرفت های چشمگیری در سطح رفاه زندگی شان در طول سه دهه اخیر بوده اند. افزایش سطح رفاه زندگی نیروی کار این کشورها (به ویژه چین) به اشتباه یک عامل هزینه بار برای نیروی کار ایالات متحده و سایر کشورهای ثروتمند عنوان می شود. کشورهای شرق آسیا در دهه ۱۹۹۰ میلادی، رشد سریعی را تجربه کردند که در اکثر این کشور ها در دهه اخیر تکرار نشده است. دوره رشد اقتصادی پرشتاب کشورهای شرق آسیا، همزمان با بروز کسری تجاری گسترده رخ داد (به استثنای چین). این کشورها به واسطه رشد تقاضای داخلی، سوخت لازم برای رونق اقتصادی خود را با کمک سرمایه گذاری خارجی تامین کرده بودند؛ اما این روند با وقوع بحران مالی آسیای شرقی در سال ۱۹۹۷ منجر به چرخش سیاست تجاری آنها شد. ایالات متحده واسطه اجرای پروسه کمک مالی سازمان دهی شده صندوق بین المللی پول (IMF) به کشورهایی که از بحران مالی خسارت زیادی دیده بودند، شد. اجرای بسته نجات اقتصادی نیازمند مازاد تراز تجاری به عنوان یک شرط برای دریافت کمک مالی بود. چرخش از کسری تجاری به مازاد تجاری باعث شد شتاب رشد اقتصادی این کشورها کاهش یابد. در صورتی که روند دهه۱۹۹۰ میلادی ادامه پیدا می کرد، برخی از کشورهای شرق آسیا امروزه می توانستند (برحسب خانوار) ثروتمند تر از ایالات متحده شوند.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir