بازگشت به بالای صفحه
FACEBOOK TWITTER RSS FEED JOIN US NEWSLETTER
print version increase font decrease font
تاریخ انتشار : چهارشنبه 9 آبان 1397      12:58

چرا اروپا غول دیجیتالی ندارد؟

اقتصاد ایرانی: در یک عصر آفتابی در بروکسل، مقامات رسمی و جوان اروپا در کافه های اطراف میدانی که مقر پارلمان اروپا در آن قرار دارد، گردهم جمع می شوند و کمتر توجهی به مجسمه برنزی جان کاکریل (John Cockerill)، کارآفرین انگلیسی-بلژیکی، در وسط این میدان دارند. یادبود مردی انگلیسی در قلب اتحادیه اروپای امروزی که در سال ۱۸۰۲ از منچستر به بروکسل نقل مکان کرد و آخرین فناوری های بخار را به ارمغان آورد. وی یک کارخانه تولید خودرو را در نزدیکی لیژ، شهری در بلژیک، راه اندازی کرد که به یک امپراتوری صنعتی تبدیل شد و کمک کرد بلژیک پس از بریتانیا دومین کشور پیشرفته صنعتی شود.

به گزارش دنیای اقتصاد، اما آیا اروپا با میراث کاکریل زندگی می کند؟ این قاره شرکتهای جهانی در زمینه هایی مانند بیوتکنولوژی، ماشین های لوکس، انرژی هسته ای و بخش های تولیدی با نرم افزارهای پیچیده دارد. برای نمونه، BMW امروزه به عنوان یک خودرو مانند یک کامپیوتر روی چهار چرخ است. لندن، هاب جهانی فناوری، خانه شرکت هوش مصنوعی دیپ مایند (DeepMind) بوده و استکهلم خانه اسپاتیفای، سرویس مسلط اشتراک موسیقی است. با این حال اروپا هنوز هم در زمینه هایی مانند رسانههای اجتماعی، تجارت الکترونیک و رایانش ابری با گوگل و مایکروسافت یا علی بابا و بایدو چین قابل مقایسه نیست. از ۱۵ شرکت دیجیتال بزرگ در جهان، همگی آمریکایی یا چینی هستند. در بین ۲۰۰ شرکت دیجیتالی برتر جهان، تنها نام هشت شرکت اروپایی را می توان یافت. در حالی که در دنیای امروزی، شرکت های دیجیتالی از اهمیت بالایی برخوردارند. آنها سیستم عامل های آنلاین غالب را مدیریت کرده و قوانین اقتصاد جدید را با روشی می نویسند که مسیر نوآوری های کاکریل در همان قرن هجدهم بود. ماریا گابریل (Mariya Gabriel)، کمیساریای اقتصادی دیجیتال اتحادیه اروپا، نگران است که سیلیکون ولی و چین تصمیم های بزرگی در مورد اینترنت اتخاذ می کنند و این بر سیاست های داخلی اروپا تاثیر می گذارد. حق با اوست چرا که برای مثال، BMW بسیاری از تحقیقات پیشرفته خود را در کالیفرنیا و شانگهای و در واقع خارج از خاک اروپا انجام می دهد.

زمان تحول

«لحظه اسپوتنیک» (Sputnik moment)، لحظه ای است که کشور یا جامعه ای متوجه می شود باید به پیشرفت های تکنولوژیک و علمی کشورهای دیگر، از طریق افزایش سرمایه گذاری در آموزش، تحقیق و توسعه نوآورانه و... دست یافته و پیشرفت کند. وقتی مقامات اتحادیه اروپا از این لحظه حرف می زنند، در واقع ناگهان متوجه بی بهره ماندن خودشان از فناوری های روز می شوند. درست شبیه آمریکا، زمانی که شوروی نخستین ماهواره را در سال ۱۹۵۷ در فضا قرار داد. حال پرسیده می شود که آیا این قاره گوگل خود را تولید خواهد کرد یا خیر. پاسخ آن یک خنده انفجاری است. تاریخ اروپا حاکی از حرکت و توسعه کند است. در قرن هجدهم، نبود یک سیستم استانداردسازی باعث شد اروپا مهد انقلاب صنعتی شود. قوانین و بازارها متنوع بودند. کارآفرینانی مانند کاکریل که در یک کشور، حامی یا شانسی نداشتند، توانستند آن را در جای دیگری پیدا کنند. همه این اتفاقات منجر به ایجاد رقابت و تنوع شد.

با این حال، امروزه تفکر قدیمی اروپا دیگر نه تنها مزیتی ندارد، بلکه زیانبار است و باید تغییر کند. فناوری های جدید مستلزم دریای وسیعی از داده ها، نیروی کار ماهر و سرمایه است. با وجود بازار مشترک اتحادیه اروپا، در اروپا اغلب آنها در حد برکه های ملی باقی میمانند. از طرفی، زبان یکی از عوامل تفکیک و جدا ماندن این بازارها از یکدیگر است. سرمایه گذاری های بلندمدت وسیع و بدون چشمداشت باعث می شود که راه اندازی شرکت هایی مانند اوبر امکان پذیر شود، چیزی که به ندرت در بازارهای داخلی کشورهای اروپایی قابل دسترس است. درست است، پیشرفت وجود دارد. دانشگاه های اروپایی با یکدیگر همکاری بیشتری دارند. در سال ۲۰۱۵ یک استراتژی دیجیتالی جدید از سوی اتحادیه اروپا تصویب شد که قوانین مالیاتی را تسهیل کرده، ضمن حذف هزینه های رومینگ، موانع فروش بین المللی محتوای آنلاین را برداشت. اما تقریبا نیمی از اقدامات آن مانند جریان روان تر داده ها، در حد پیشنهاد باقی ماند.

در قرن نوزدهم، اروپا نخستین قاره صنعتی بود و با توجه به تجربیات به دست آمده، نهادهای ریشه ای عمیق تر از نهادهای سایر نقاط داشتند. اکثر کشورهای اروپایی هنوز توسط مسیحیان یا سوسیال دموکرات ها از طریق کشمکش بین بورژوازی و کارگران اداره می شوند. گرایش آنها برای تفکر نوآورانه محدود است. سرمایه گذاران اروپایی انتظار دارند، اگر قرار است یک شرکت تعطیل شود، بتوانند دارایی های فیزیکی را در برابر ضرر آنها مطالبه کنند و ترجیح می دهند استارت آپ های نرم افزاری دردسرساز و پرچالش را نادیده بگیرند. اگر چه تحقیقات زیادی در این قاره انجام می گیرد، با این حال هیچ یک رادیکالی و از جنس تحول آفرین (Disruptive) نیستند. گذشته از این می توان، ردپای جغرافیای شهرها را در پذیرفتن مسوولیت سنگین صنعتی سازی اولیه دید. طوری که قلب های صنعتی سنتی اروپا برای پذیرفتن دوران دیجیتال جدید در کشمکش هستند، اما در شهرهایی که در حاشیه این مراکز هستند، مانند بایرن و شواب در آلمان یا شهرهای دیگری مانند هلسینکی، کمبریج و مونپلیه که در آن از این مقررات و محدودیت های دست و پاگیر سازمانی خبری نیست، این پذیرش راحت تر انجام می گیرد.

قرن بیستم نیز رقابت تکنولوژیک اروپا را محدود می کند. تجربه جمعی ناشی از نظارت سختگیرانه و دیکتاتوری نازی ها و شوروی باعث می شود بسیاری از اروپایی ها از داده های خود محافظت کنند (برای مثال، آلمانی ها هنوز از به کارگیری پرداخت الکترونیکی اجتناب می کنند). علاوه بر این، از سال ۱۹۴۵، پایان جنگ جهانی دوم، قاره اروپا عمدتا در صلح بوده و در مقابل بیگانگان حفاظت شده است. بنابراین این موسسات با موسسه تحقیقاتی نظامی آمریکا (DARPA) که در آن فناوری هایی مانند میکروچیپ ها،GPS  و اینترنت به دنیا آمد، یا با سرمایه گذاری نظامی چین در تکنولوژی امروز قابل مقایسه نیست.

در سایه کاکریل

نیروهای تاریخی در قرن بیست و یکم می توانند نگرش های متفاوتی نسبت به مهاجرت داشته باشند و نگرش های سابق را تغییر دهند. زیرا برتری تکنولوژی آمریکا در توانایی آن برای جذب افراد بااستعداد و جویای نام است. در واقع، همین امر باعث شد شرکت های فناورانه در برابر برنامه های جمهوری خواهی برای محدود کردن مهاجرت قانونی مقاومت کنند. از ۹۸شرکت با تکنولوژی بالا در فورچون، ۴۵ شرکت (از جمله اپل و گوگل) به دست مهاجران یا فرزندانشان تاسیس شده است. چین مهاجرت ندارد، اما بسیاری از جوانانش را به خارج فرستاده تا تحصیل کرده و سپس مهارت های خود را در کشورشان به اشتراک بگذارند. اما اروپا هیچ کدام را ندارد و نه تنها با مهاجران به عنوان یک تهدید رفتار می کند، بلکه دغدغه آن صرفا این بوده که چگونه مرزهای خود را در مقابل مهاجران به بهترین شکل ببندد.

اگر اروپا می خواست، می توانست بهبود یابد. اتحادیه اروپا و دولت های آن می توانند یک بازار واقعی دیجیتال را ایجاد کنند، فراتر از آن نوآوری های سازمانی و بنگاه ها را تقویت کرده و در بخش هایی مانند بیومدیکال (زیست پزشکی) یا حمل و نقل، قابلیت ها و نقاط قوت را افزایش دهند. البته یکپارچه سازی بهتر بازارهای سرمایه نیز در تحقق این دستاورد تاثیرگذار خواهد بود. اروپا می تواند عدم اطمینان رو به رشد درباره تضمین امنیت آمریکا و چین را فرصتی برای توسعه سرمایه گذاری در پروژه های تحقیقاتی پیشرفته خود ببیند. حتی ممکن است اروپایی ها در نهایت به مهاجرت به عنوان یک فرصت نگاه کنند. اما همه اینها شاید مستلزم آگاهی بیشتری درباره تاریخ اروپا، تفاوت گذشته فناورانه و احتمالا آینده نامعلوم در سراسر قاره اروپا مانند نماد برنزی جان کاکریل در میدان مقر اتحادیه اروپا است.


آدرس ایمیل فرستنده : آدرس ایمیل گیرنده  :

نظرات کاربران
ارسال نظر
نام کاربر
ایمیل کاربر
شرح نظر
Copyright 2014, all right reserved | Developed by aca.ir