عسگراولادی: این اوضاع نتیجه سوپر مدیریت احمدی نژاد است

بگذارید از اینجا شروع کنیم که چهار سال پیش زمان انتخابات ریاست جمهوری که شد، شما گفته بودید به خاطر مسائل سیاسی به احمدی نژاد رأی می دهید وگرنه سیاست های اقتصادی ایشان را «فشل» می دانید، حالا هشت سال گذشته و حاصل سیاست های اقتصادی احمدی نژاد معلوم است، اگر بخواهید ارزیابی از این هشت سال و این سیاست اقتصادی داشته باشید، چه چیزی در نظر شما می آید؟
زمانی که آقای احمدی نژاد رئیس جمهور شد، رهبری فرمودند که احمدی نژاد تغییر ایجاد خواهد کرد و دستیابی به چشم انداز بیست ساله 1404 را برای ما سهل تر و ممکن تر خواهد کرد. من هم متمایل به این بودم که خوب است و می تواند کاری انجام بدهد، اما وقتی کابینه را معرفی کرد، دیدم تیم اقتصادی که با خودش آورده است، کسانی نیستند که بتوانیم با آنها دستیابی به افق 1404 را داشته باشیم.
همچنین در سیاست بین المللی، متوجه شدم که شیوه تعامل بین المللی ایشان، یک شیوه تعامل با ستیز است، در صورتی که این اخلاقی نیست، تعامل با ستیز و گفتن اینکه «حق با من است» تعامل نیست، ستیز است.
من فکر کردم در اولین فرصتی که امکانش باشد با آقای احمدی نژاد صحبت کنم، آن سالی که من به عنوان صادر کننده نمونه انتخاب شدم، در فرصتی که رفتم تا لوح یادبود را از آقای احمدی نژاد بگیرم، گفتم که این ضرورتی ندارد که شما خودتان هولوکاست را زیر سوال ببرید، یک وابسته درجه چهارم ما در سفارت بورکینافاسو هم می تواند این حرف ها را بزند، بعد امکان جمع کردنش برای شما فراهم خواهد بود. در آن فرصت به من گفتند که ما باید با هم زیاد حرف بزنیم.
ارزیابی شما از این تیم اقتصادی و سیاسیت های دولت احمدی نژاد در حال حاضر چیست؟
من تیم احمدی نژاد را ناقص می دانم، حالا یا می خواستند کار هایی انجام دهند و نتوانسته اند یا ما فوق هایشان نمی گذاشتند، مثل ماجرای آقای متکی که من را خیلی ناراحت کرد. در همان زمانی که آقای متکی به آفریقا رفته بود، برادر من هم از جانب کمیته امداد سفری به آنجا داشت و اتفاقاً ایشان را خیلی خوب تحویل گرفته بودند و آقای متکی را هم در دیدار اول تحویل گرفته بودند اما در دیدار دوم به ایشان گفته بودند که شما از فلان ساعت به بعد دیگر وزیر نیستید. این دون شأن نظام است، نظام ما به دنبال حفظ ارزش ها و تفاهم با دیگران است، اما روش احمدی نژاد چالش هایی را در این بخش ایجاد کرد. این تیم نمی توانست کشور را به سعادت ببرد.
از برنامه های بزرگی که دولت احمدی نژاد اجرا شد طرح هدفمندی یارانه ها بود، این طرح را چطور ارزیابی می کنید؟
در مورد هدفمندی یارانه ها من برخلاف خیلی های دیگر در اتاق بازرگانی کاملا با این طرح و موضوع مخالف بودم. وقتی هم که راضی شدم، گفتم این رضایت به شرطی است که تورم بیشتر از پنج درصد رشد نکند، در آن موقع تورم طبق اعلام بانک مرکزی، 8/9 درصد بود، یعنی اگر قرار بود تنها پنج درصد رشد داشته باشد به چیزی در حدود 14 تا 15 درصد می رسید. در آبان ماه همان سال که این طرح اجرایی شد تورم به 15 درصد رسید اما در آذر و دی ماه بعد از آن نرخ تورم به ترتیب به 17 و 18 درصد اعلام شد. من همان موقع گفتم که همین جا باید اجرا را متوقف کنیم، چون تورم در حال رشد است اما عده زیادی از جمله تعدادی از همین دوستان اتاق، آقای نهاوندیان و حتی آقای نیلی گفتند که باید ادامه پیدا کند و اگر طرح ادامه پیدا کند، بهتر است. در آن زمان تنها مساله تورم بود و هنوز خبری از تحریم ها که حدود یک سال بعد علیه ایران مصوب شد نبود. هرچه جلوتر رفتیم نگرانی ها بیشتر شد اما باز عده ای اصرار داشتند که این نسخه شفابخش است در حالی که این طور نبود. وقتی در سال 91 تورم به بیش از 30 درصد رسید، من گفتم که لازم است اجرای طرح متوقف شود اما باز هم این را گوش نکردند. در مورد تجارت خارجی هم دولت کارنامه خوبی ندارد. ما در مجموع پانزده همسایه دست اول و دوم درایم، یعنی آنهایی که با ما مرز دارند و آنهایی که با یک واسطه همسایه ما هستند. در این همه همسایه ما یک همسایه نداریم که دوست ما باشد. نتوانسته اند همسایه ها را به دوستان ما تبدیل کنند. در حالی که تمام این همسایه ها از ما سود برده اند همین کشور امارات سالانه پانزده میلیارد دلار از مبادله با ما سود می برد.
حالا در شرایط فعلی این سوال مطرح است که دولت آقای روحانی باید چه کار هایی انجام دهد و چه چیز هایی را در اولویت کاری خودش قرار دهد؟
من در مورد دولت آقای روحانی سه دغدغه دارم و از دولت آقای روحانی توقع دارم که به این سه دغدغه پاسخ دهد، اول اینکه باید فکری به حال اشتغال جوانان کرد. نسل جوان از بیکاری است که دچار انحراف می شود، از بیکاری است که در این پارک ها وقت می گذارنند، یا با این سریال های ترکی وقت خود را می گذارنند یا در اینترنت پرسه می زنند، جوان اگر کار داشته باشد این مشکلات را نخواهد داشت. اشتغال الان بزرگ ترین مشکل است، برای مدیریت 20 میلیون نفر بیکار جوان باید حداقل سالانه 800 هزار شغل ایجاد شود تا حداقل نیمی از جمعیت بالای بیست ساله که هر سال وارد بازار کار می شوند، شغل داشته باشند. وقتی جوانان شغل داشته باشند برای خودشان دختر و پسر پیدا می کنند، خانه و زندگی تشکیل می دهند، برای خودشان لباس و خوراک فراهم می کنند. 40 میلیون نفر از جمعیت ما زیر 32 سال هستند و این یعنی سالانه 5/1 میلیون نفر جویای کار وارد بازار کار می شوند و دولت باید فکری برای آنها بکند.
دومین دغدغه مهم، مساله گرانی و معیشت است، مساله تورم بسیار مهم است، الان کسی که زیر 600 تا 700 هزار تومان در ماه درآمد داشته باشد واقعاً در بدبختی زندگی می کند و حتی نمی تواند یک خانه برای خودش اجاره کند، گرانی هم حاصل تورم است و اگر یکی مدیریت شود دیگری هم حل می شود. از طرف دیگر باید فکری به حال تولید کرد، تولید ما به سرمایه گذاری نیاز دارد. اگر این سرمایه گذاری انجام نشود، تمام سرمایه ها صرف واردات می شود و این واردات کمر تولید را به زمین خواهد زد. چهارمین مورد که باید دولت آینده در نظر بگیرد، ارتباط مناسب با همسایه های درجه یک و درجه دو ماست، ما نیاز داریم که یک وزیر خارجه قوی با عصا و کفش آهنی داشته باشیم که برود این همسایه ها را برای ما پس بگیرد. ما الان در منطقه و در بین همسایگانمان یک دوست نداریم و این موضوع حاصل مدیریت و در واقع همان سوپر مدیریت آقای احمدی نژاد است.
در تحلیل سیاست های آقای احمدی نژاد عده ای می گویند که سیاست های او ضد سرمایه داری و ضد طبقه سرمایه دار بوده است، به نظر شما این تحلیل تا چه حد می تواند در مورد سیاست های اقتصادی آقای احمدی نژاد صادق باشد؟
اتفاقاً من این را قبول ندارم که آقای احمدی نژاد ضد سرمایه داری کار کرده است، بلکه آن کاری که او کرده است، ضد سرمایه گذاری بوده نه سرمایه داری. اتفاقا آقای احمدی نژاد سرمایه داری را تقویت کرد، اگر غیر از این بود که پرونده هایی مانند فساد سه هزار میلیارد تومانی اتفاق نمی افتاد. حداقل با این وضعیت ارز اینها سرمایه داری را تقویت کرده اند، الان سرمایه های 100 و 200 میلیارد تومانی کاملا عادی و قابل مشاهده است اما هیچ کس حاضر نیست 20 میلیارد تومان سرمایه اش را در کاری در داخل کشور بگذارد.