احیای برنامه‌ریزی با نیروی جوانی

رشد و توسعه بسیاری از کشورهایی که حتی از غنای کافی منابع معدنی مانند نفت، برخوردار نیستند، تقریبا نزد بیشتر تحلیلگران توسعه و اقتصاد، واجد دو ویژگی است؛ یکی برنامه ریزی و نظارت بر اجرای دقیق و دیگری رشد، توسعه و مدیریت درست منابع و سرمایه های انسانی. دو نکته ای که در کشور ما، علی رغم برخورداری از منابع غنی معدنی و ظرفیت های مادی و انسانی بی شمار، بیش از هر امکان دیگری، کمتر به آن توجه شده، یا در فرآیندهای مدیریتی کلان یا در اجرا، جایگاهی در خور نیافته است. هشت سال پیش که سازمان برنامه و بودجه از ساختار بوروکراتیک دولت کنار گذاشته شد، عملا بستر مناسبی برای بی نظمی در برنامه ها و عدم شفافیت در نظام مالی کشور، فراهم شد که کمترین نتیجة آن با وجود حدود هفتصد میلیارد دلار درآمد بی سابقه ارزی کشور، شرایط نامناسب اقتصادی و نامساعد کسب وکار است. اما تنها بی برنامگی و بی نظمی یا برنامه ریزی نامناسب نیست که شرایط کشور را به این وضع کشانده است، عدم استفاده کافی و مناسب از مدیران لایق و بادانش و تجربه لازم، از نکاتی است که در بخش هایی از دولت پیشین مشهود بود. البته در مورد اخیر، نمی توان تنها به دولت پیشین خرده گرفت، چراکه به نظر می رسد روند کلی در فرایندهای اجرایی کشور، در طول سال ها، از مقوله مهم توسعه هدفمند و برنامه ریزی شده سرمایه انسانی برای مدیریت کشور غافل بوده و طرح های سطحی آموزش های مدیران تحت عناوین مختلف که تنها به رفع تکلیفی اداری تبدیل شده، نتوانسته است کارآیی لازم را داشته باشد. برای اثبات این ادعا، نه تنها می توان به برخی از مدیران دولت های نهم و دهم اشاره کرد، بلکه آثار این بی توجهی، هم اکنون و در دولت یازدهم نیز مشهود است که برای مدیریت کشور، مجبور شده به بخشی از مدیران لایق و با تجربه گذشته مراجعه کند؛ مدیرانی که در دوره ای خاص، با آزمون و خطا دانش و تجربه زیادی را در سال های گذشته در کشور کسب کرده اند. گویی در طول این سال ها، هیچ نیروی جوانی در سطحی بالاتر، پرورش نیافته تا بتوان بار مسئولیت های مهم را بر دوش آنان نهاد. اعتماد به نیروهای جوانی که با اتکا به خود نیز به این عرصه راه می یابند، به دلیل فقدان کارآیی لازم نظام اداری برای ارزیابی آنان نیز کاری سخت است. به دلیل همین دو غفلت مقطعی در بخش برنامه ریزی و تاریخی در بخش توسعه سرمایه انسانی و پرورش مدیران جدید است که اقدام رئیس جمهوری، حسن روحانی در انتصاب محمد باقر نوبخت، به سمت معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی و سرپرست معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس جمهور، اقدامی مهم تلقی شده، می توان آن را عزم جدی دولت تدبیر و امید در عبور از این دو مشکل، دانست. مسوولیت پذیری بالا، تشکل گرایی، روحیه سازمان دهنده، رویکرد مثبت به استفاده از نیروهای جوان، برنامه محوری و اعتماد به نیروهای تحت مدیریت در ارائه اختیارات، از ویژگی های دکتر نوبخت است که در کنار تجارب گرانقدر گوناگون در حوزه های تقنینی و مطالعاتی و تخصص قابل اعتنایش، وی را به گزینه مناسب این دو پست مهم دولتی، تبدیل می سازد. این انتصاب، پیامی روشن به جامعه است که دولت یازدهم، حداقل برای این دو موضوع اساسی، با برنامه و پشتوانه لازم در صحنه حاضر شده است.

منبع: روزنامه تابناک