لیلاز: تحول چشمگیر و یک‌شبه‌ای در راه نیست
سعید لیلاز بر این باور است که ادامه تأکید بر اثر تحریم ها در اقتصاد ایران، ادامه سیاست های احمدی نژاد است. وی می گوید که تحول چشمگیری در راه نیست، زیرا مشکلات اقتصاد ایران مدت ها قبل از تحریم ها آغاز شده است. لیلاز تأکید می کند که برای حل مشکلات اقتصاد نباید منتظر تحریم ها باشیم.
در حالی که در طول مذاکرات ژنو، چه در دور اخیر که مستقیم منجر به توافق ابتدایی میان ایران و ۵ + ۱ شد و چه در مذاکرات گذشته با حضور تیم جدید هسته ای، فضای افکار عمومی به شدت به سمت انتظارات مضاعف از مذاکرات رفته و تحولات بازار طلا و ارز بارز ترین نمونه آن است، نگاهی دقیق به وضعیت تحریم ها و آناتومی تحریم پس از مذاکرات را باید سکوی پرتابی برای تعیین انتظارات از مذاکرات هسته ای برای اقتصاد کشور دانست، به ویژه پس از منتشر شدن اخبار حصول توافق در ژنو، طی دو روز گذشته، بهای ارز و طلا به یکباره در بازار شروع به پایین آمدن کرده و این در حالی است که هنوز هیچ گشایش خاصی به لحاظ عملی در اقتصاد کشور رخ نداده و تنها انتظارات از آینده مسبب این عامل بوده است.
البته صرف پایین یا بالا رفتن بهای طلا و ارز به خودی خود نه خوب و نه بد است و باید در متن اقتصاد ایران و شرایط آن تجزیه و تحلیل شود؛ اما واکنش روانی آن چیزی است که اکنون برای چند سالی است آفت اقتصاد ایران شده و منطق اقتصادی را به شدت زیر سؤال برده است.
حال پرسش اساسی اینجاست که وضعیت تحریم پس از مذاکرات ژنو چگونه است و آیا توافق اخیر به آن حد مثبت بوده که یک تحول اینچنینی را در بازار و اقتصاد ایران رقم بزند و یا اینکه دوباره اقتصاد ایران دستخوش بازی تنش روانی، اینبار در جهتی معکوس و مثبت شده است؟
سعید لیلاز در همین باره در گفت وگو با تابناک عنوان کرد: من به طور کلی یک استراتژی در بحث تحریم و نقش آن در اقتصاد ملی دارم که هم در طول زمان تحریم ها ثابت شده و هم در مذاکرات اخیر ژنو خود را نشان داد. به نظرم نمی رسد که تحول چشمگیر، فوری و یک شبه ای با مذاکرات اخیر در کشور شکل بگیرد.
وی افزود: حتی اگر تحریم ها کامل بر داشته شود، تردید دارم که اثر مستقیمی بر اقتصاد کشور داشته باشد. مسائل اقتصادی ایران از درون اقتصاد شروع شده که به مدیریت و عملکرد داخلی باز می گردد و همگی از همانجا قابل حل و فصل است و باید راه رفته را باز گردیم.
لیلاز تأکید می کند: من روی تحریم حساب ویژه ای باز نمی کنم. البته تحریم هم نقش تشدید کننده بحران برای اقتصاد را دارد و هم نقش تخفیف دهنده؛ اما در پایه های اقتصاد ما نقشی ندارد. از نشانه های روشن این استدلال این است که سال ۸۷ نقطه شروع بحران در اقتصاد ایران بود که تورم به بالای ۲۵ درصد رسید و رشد اقتصادی نزدیک به صفر شد و ما عملا وارد رکود تورمی شدیم. در سال ۹۰ به رغم اینکه بالا ترین درآمد نفتی را پس از انقلاب تجربه کردیم، فقط توانستیم به رشد ۳ درصدی در اقتصاد کشور برسیم.
وی ادامه داد: این نشان می دهد که مشکلات اقتصاد ایران بسیار پیشتر از تحریم ها شروع شده است. منظور اینکه فکر نمی کنم باید منتظر تحریم ها باشیم. البته حذف بخشی از تحریم ها در اثر مذاکرات ژنو رخداد بسیار خوبی است که به ما امکان می دهد در کوتاه مدت به ویژه برای قشر ضعیف جامعه، زمینه را تسهیل و مانند یک مسکن فوری فشار بر توده ها را کم کنیم تا بتوانیم از این طریق فرصت را برای اصلاحات اساسی و بنیادین در اقتصاد فراهم کنیم.
وی تأکید کرد: بنده بیش از این اثری برای تحریم در اقتصاد کشور قائل نیستم. تأکید بر تأثیر تحریم در اقتصاد ادامه سیاست های احمدی نژادی در اقتصاد و مبتنی بر افزایش واردات برای سرکوب و سرپوش گذاشتن بر مشکلات اقتصادی بنیادین کشور است.
