تجربه جهانی برای کنترل بحران آب
اقتصاد ایرانی: کم آبی مشکلی جدی برای اقتصاد هر کشور است. تاثیر این بحران نه تنها در اقتصاد ظاهر می شود بلکه می تواند روی ساختار اجتماع هم اثر منفی بر جای بگذارد. کاهش نرخ رشد اقتصادی، کاهش فرصت های شغلی، کاهش سطح درآمد اقتصاد، کاهش حجم تولید محصولات کشاورزی و از بین رفتن دام ها به دنبال تنزل استاندارد زندگی مردم همگی سبب شد کم آبی به یکی از مهم ترین معضلات اقتصادی دنیا تبدیل شود.
به گزارش خبرآنلاین، به گزارش سازمان ملل متحد هفت کشور در میان 10 کشور پر جمعیت دنیا طی سه دهه آینده با کمبود شدید منابع آب روبه رو می شوند که این مساله می تواند زمینه را برای کاهش نرخ رشد اقتصادی کشور فراهم کند و مانع از ریشه کنی فقر در این کشورها شود. این مشکلی بسیار جدی برای اقتصاد جهان است. بهبود روش تخصیص منابع آبی و مصرف آب در دنیا بزرگ ترین چالش دنیاست و این چالش می تواند وضعیت اقتصادی دنیا در قرن بیست و یکم میلادی را تحت تاثیر قرار دهد. گزارش سازمان ملل نشان می دهد اگر دسترسی به سیستم توسعه یافته و بهینه آب رسانی در دنیا صورت بگیرد و کشورهایی از قبیل برزیل و چین و هند که نرخ بالای رشد اقتصادی و صنعتی را تجربه می کنند و قطب آینده اقتصادی دنیا تا سال 2030 میلادی خواهند بود بتوانند از نظام بهینه تامین آب بهره مند شوند و سیستم تصفیه آب سالم داشته باشند می توانند سالانه 113 میلیارد دلار به ارزش اقتصادی دنیا اضافه کنند و اگر سیستم تامین آب سالم و استفاده بهینه از منابع آب در تمامی کشورهای دنیا اجرا شود ارزش اقتصادی دنیا در هر سال 220 میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. البته سرمایه مورد نیاز برای توسعه این سیستم در دنیا کلان است. سرمایه ای که باید برای توسعه نظام آب رسانی در دنیا صرف شود برابر با 725 میلیارد دلار آمریکاست. زیرساخت های احداث شده در این حوزه می تواند 35 سال مورد استفاده قرار گیرد و نرخ بازدهی هر دلار سرمایه گذاری در این حوزه برابر با پنج دلار است.
به گزارش صندوق جهانی طبیعت (WWF) بحران کم آبی دومین بحران بزرگ دنیا طی 10 سال آینده خواهد بود و این بحران در کشورهای قاره اروپا و آسیا بیش از دیگر کشورهای دنیا دیده می شود. پیش بینی می شود سهم خشکسالی ها در دنیا به دلیل تغییرات اقلیمی و جوی طی دو سال آینده 10 درصد رشد کند. طبق این گزارش اولین مشکل بزرگ دنیا در سال های پیش رو ناتوانی در سازگار شدن با تغییرات جوی جهان است. این تغییرات جوی به دلیل انتشار آلودگی ها در دنیا و آسیب دیدن لایه ازن ایجاد شد که حتی زمینه را برای از بین رفتن بخش های زیادی از مناطق قطبی در جهان فراهم کرد.
دومین ریسک بزرگی که در سال های پیش رو اقتصاد دنیا را تهدید می کند، کم آبی و آلودگی های آب در دنیاست که باعث آلوده شدن مواد غذایی و افزایش بحران های غذایی در جهان می شود و سومین مساله هم بحران های طبیعی از قبیل سیل ها و خشکسالی هایی است که همه آنها می تواند روی زندگی میلیون ها نفر تاثیر بگذارد. سازمان توسعه و همکاری های اقتصادی و توسعه در گزارشی یکی از اصلی ترین دلایل کم آبی در دنیا را هدررفت آب در بخش خانگی و کشاورزی دانست. هزینه سالانه جایگزین کردن و بازسازی زیرساخت های صنعت آب در کشورهای در حال توسعه و بازارهای در حال گذار دنیا برابر بیش از 3.1 هزار میلیارد دلار است. این سازمان تاکید کرد در صورتی که سالانه 772 میلیارد دلار در توسعه بخش فاضلاب و زیرساخت های تامین آب سالم در دنیا سرمایه گذاری نشود، همین منابع آبی موجود هم غیرقابل استفاده خواهد بود. در حال حاضر 782 میلیون نفر در سراسر دنیا به آب پاک و 2.5 میلیارد نفر در جهان هم به سیستم فاضلاب دسترسی ندارند. صندوق جهانی طبیعت در گزارش اخیر خود در مور کم آبی این بحران را بحرانی جدی برای نسل فعلی و نسل آینده بشر دانست و بر اهمیت حل کردن این بحران تاکید کرد. این بحران روی کیفیت منابع غذایی و تامین غذا در دنیا هم اثر دارد و به سلامت مردم آسیب وارد می کند. در سال های گذشته کم آبی مشکلات زیادی را برای کشورهای مختلف ایجاد کرده بود.
اما مشکل کم آبی که هم اکنون در ایران ایجاد شده است، در دنیا سابقه طولانی دارد. کشورهای مختلفی در طول سال های گذشته با این بحران دست و پنجه نرم کرده اند ولی تنها آنهایی موفق شده اند این بحران را کنترل کنند که اقدام به مدیریت منابع آبی کردند و از وخیم شدن بحران جلوگیری کردند. برخی از کشورها از قبیل آمریکا هم که پیش بینی می کند طی یک دهه آینده با بحران کم آبی مواجه باشد از هم اکنون سیاست های مقابله با بحران را آغاز کرده است. حال سوال اینجاست که چه کشورهایی این تجربه ناخوشایند را داشته اند و کم آبی که اغلب به دلیل مدیریت نادرست منابع آبی در کشورها و گاهی هم به دلیل کاهش بارندگی ها ایجاد شده است چه اثری روی اقتصاد، کشاورزی، صنعت و زندگی ساکنان این کشورها برجای گذاشته است.
کشور استرالیا در سال های 2006 و 2007 میلادی با بحران کم آبی مواجه شد. سو مصرف آب در این کشور سبب شد محصولات کشاورزی در این کشور آسیب ببیند و اقتصاد به سمت وارداتی شدن محصولات و مواد غذایی پیش برود. در نتیجه این بحران در بازار آب کشور استرالیا نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این کشور یک درصد افت پیدا کرد و تجارت محصولات کشاورزی هم چهار درصد کمتر شد. البته با استفاده از سیاست های مدیریت مصرف آب در کشور استرالیا این بحران ظرف سه سال برطرف شد.
در نتیجه این بحران کم آبی که از سال 2001 میلادی شروع شد و در سال 2007 میلادی به اوج خود رسید تخصیص آب به بخش کشاورزی و مصرف خانگی تا 84 درصد کاهش پیدا کرد. در نتیجه تولید برنج در این کشور کاهش چشمگیری پیدا کرد و از 1.7 میلیون تن در سال 2001 میلادی به کمتر از 19 هزار تن در سال 2008 میلادی رسید. وزارت کشاورزی کشور استرالیا تاکید کرد این بحران کم آبی به صنعت تولید برنج آسیب جدید وارد کرد و موجب شد تا تولید 98 درصد کاهش پیدا کند. در نتیجه سود مزارع 120 هزار دلار در روز کاهش پیدا کرد. کاهش تولید انواع پرتقال در نتیجه این کم آبی برابر با 85 درصد، کاهش تولید گریپ فروت 36 درصد و کاهش تولید لیمو برابر با 33 درصد بود. کشاورزی را می توان اصلی ترین صنعت در کشور استرالیا دانست و آسیب دیدن تولید محصولات کشاورزی در این کشور اقتصاد استرالیا را در مسیر افول قرار داد. مطالعات نشان می دهد نرخ رشد اقتصادی کشور استرالیا از سال 2001 میلادی تا سال 2009 میلادی 8.1 درصد کاهش پیدا کرد که بیشترین کاهش در سال های پایانی این بحران یعنی سال 2008 و 2009 میلادی بود.
2- کشور بوتسوانا در سال 2013 میلادی با بحران کم آبی مواجه شد. در نتیجه این بحران مردم این کشور مجبور بودند از آب تصفیه نشده برای رفع تشنگی و شست وشو استفاده کنند و همین مساله زمینه ساز افزایش بیماری های مختلف به خصوص و با در این کشور و رشد مرگ ومیر به دلیل این بیماری شد. هنوز مشکل کم آبی و استفاده مردم از آب های آلوده در این کشور حل نشده است ولی تبعات مستقیم این بحران روی سلامت مردم بود و صدها نفر که بخش عظیمی از آنها را کودکان تشکیل می دادند جان خود را از دست دادند. مشکل کم آبی در اغلب کشورهای آفریقایی دیده می شود و دلیل این مساله شرایط جوی و گرمای بسیار زیاد هوا در این کشورهاست. از طرف دیگر اغلب این کشورها دارای سیستم توزیع آب اصولی در بخش های کشاورزی و خانگی نیستند و همین امر باعث شده است مصرف غیراصولی آب زمینه ساز هدر رفتن منابع آبی در کشور شود. در بوتسوانا این بحران کم آبی سبب شد درآمد بخش صنعت 46 درصد و درآمد بخش کشاورزی 50 درصد تنزل پیدا کند و به دنبال آن نرخ رشد اقتصادی کشور 1.9 درصد کاهش یابد.
در سال 2013 میلادی کشور برزیل با بحران کم آبی روبه رو شد. در این سال بحران را شهر ریودوژانیرو بیشتر از دیگر شهرها بود و دولت برای کنترل این بحران اقدام به افزایش قیمت آب تصفیه شده شهری کرد. این رشد قیمت به اندازه ای زیاد بود که سبب شد مصرف کاهش یابد. هم اکنون قیمت 20 هزار لیتر آب تصفیه شده شهری در کشور برزیل برابر با 1833 دلار آمریکاست در حالی که قبل از بحران کم آبی در این کشور هر 20 هزار لیتر آب با قیمت 412 دلار به مردم فروخته می شد. دولت برزیل اعلام کرده است با افزایش قیمت آب تصفیه شده در کشور، مصرف 40 درصد کاهش یافته است. در نتیجه این بحران کم آبی پنج میلیون از دام های کشور برزیل از بین رفتند و این مساله هزینه کلانی به اقتصاد و صنعت دامپروری در این کشور وارد کرد.
این بحران سبب شد نرخ رشد اقتصادی کشور برزیل 0.6 درصد تنزل پیدا کند و فعالیت های صنعتی در این کشور با کاهش نرخ رشد مواجه شود. برزیل که در مسیر توسعه اقتصادی قرار داشت و فعالیت های اقتصادی زیادی در این کشور انجام می شد در جریان بحران آبی متحمل آسیب های زیادی شد.
-4 کشور چین در سال های گذشته بارها با مشکل کم آبی مواجه شده بود. آخرین بار این مشکل در سال 2013 میلادی ایجاد شد که سبب شد نرخ رشد تولید ناخالص داخلی در این کشور 3.2 درصد کاهش پیدا کند. این مساله آسیب زیادی را به سلامت خانوارهای کشور چین وارد کرد. در سال 2011 میلادی هم این کشور بحران کم آبی را تجربه کرده بود. مطالعات نشان می دهد در سال 2011 میلادی کمبود منابع آبی در این کشور هزینه ای برابر با 39 میلیارد دلار در هر سال به اقتصاد تحمیل کرده است که این هزینه به دلیل تاثیر منفی کم آبی روی تولید محصولات کشاورزی، کاهش تولیدات صنعتی و کاهش نرخ رشد اقتصادی در این کشور بود. کم آبی در بخش هایی از چین بیشتر از دیگر مناطق دیده می شد و همین مساله سبب شد 400 هزار نفر در هر سال اقدام به مهاجرت کنند. البته این مهاجرت ها داخلی بوده است ولی هزینه های اقتصادی زیادی را به خانوارهای این کشور تحمیل کرد. این کشور در دهه 1970 تا 1990 میلادی هم بحران را تجربه کرده بود.
در این فاصله زمانی 4.7 میلیون هکتار از زمین های کشاورزی تحت تاثیر کم آبی قرار گرفت و 86/9 میلیارد کیلوگرم از محصولات غلات در این کشور از بین رفت و زیانی بالغ بر 1.5 میلیارد دلار آمریکا معادل 12.2 میلیارد یوان به اقتصاد این کشور وارد شد. در دهه 1990 میلادی این زیان اقتصادی که ناشی از تاثیر بحران روی شرایط کشاورزی این کشور و باغات بود به بالغ بر 1.6 میلیارد یوان در هر سال رسید که خود عاملی در جهت ضعف اقتصادی و رشد فقر و بیماری در این کشور بود. دولت کشور چین در این سال اعلام کرد سالانه 10 هزار نفر از ساکنان چین به دلیل مشکل استفاده از آب ناسالم و کمبود مواد غذایی و بیماری های ناشی از آن از بین می روند یا به بیماری های صعب العلاج مبتلا می شوند. کاهش استانداردهای زندگی و افزایش نرخ فقر از دیگر مشکلاتی بود که کشور چین در این دوره با آن مواجه شد. در دهه 1990 میلادی سطح فعالیت های صنعتی به خصوص صنعت نفت در کشور چین آسیب زیادی متحمل شد و تولید در بسیاری از واحدهای تولید نفت در این کشور به حالت تعلیق در آمد. این مساله 40 میلیارد یوان زیان به اقتصاد کشور چین وارد کرد که معادل چهار میلیارد یوان در هر سال بوده است. عرضه آب شهری در نیمه دوم این دهه به نصف کاهش پیدا کرد و همین مساله سبب شد تولید در 139 واحد صنعتی و تولیدی در این کشور تقلیل پیدا کند یا متوقف شود. این تعطیلی ها 600 میلیون یوان به اقتصاد این کشور هزینه وارد کرد و بیش از 100 هزار نفر از ساکنان شهرهای شرقی چین با مشکلات جدی کم آبی و سلامتی مواجه شدند. در جریان این کم آبی، آب رسانی به مزارع مختلف در کشور چین کاهش پیدا کرد و برداشت گندم 3.3 میلیون تن کاهش یافت. در سال 2001 میلادی این بحران به اندازه ای بزرگ و جدی شد که 98600 هکتار از زمین های کشاورزی با مشکل آب رسانی روبه رو شدند و 15 هزار هکتار هم اصلاً زیر کشت نرفتند.
تقاضای آب در چین تا سال 2030 میلادی به 818 میلیارد مترمکعب می رسد در حالی که عرضه کنونی آب در این کشور برابر با 618 میلیارد مترمکعب است. از مجموع آب مورد تقاضا در سال 2030 میلادی، 50 درصد در بخش کشاورزی، 32 درصد در بخش صنعت و 18 درصد در بخش مصرف خانگی صرف می شود. ولی پیش بینی می شود توان عرضه آب در این کشور در سال 2030 میلادی 24 درصد کمتر از تقاضا باشد که به بحران کم آبی در این کشور دامن می زند.
-5 کشورهای عضو اتحادیه اروپا در سال 2003 میلادی با بحران خشکسالی مواجه شدند و عرضه منابع آبی در این منطقه تنزل پیدا کرد. اتحادیه اروپا در نتیجه این بحران کم آبی 8.7 میلیارد یورو زیان دید که برابر با 11.4 میلیارد دلار آمریکا بود. در نتیجه این کم آبی حجم تولید بسیاری از محصولات کاهش یافت. بیشترین آسیب در این دوران به کشورهای اسپانیا، ایتالیا، آلمان و یونان وارد شد و هزینه ای برابر بین صدها میلیون تا پنج میلیارد دلار به اقتصاد این کشورها تحمیل کرد. این هزینه ها برای اقتصاد دو کشور اسپانیا و یونان بیشتر از دیگر کشورها بود زیرا این کشورها دارای اقتصادی کشاورزی محور بودند. این بحران کم آبی سبب شد تا حتی ورشکستگی دولتی در اقتصاد این کشورها ایجاد شود.
-6 فوجی در سال های 1997 و 1998 میلادی با بحران های زیادی در حوزه تامین منابع آبی روبه رو شد و این بحران هزینه 130 میلیون دلاری به اقتصاد این کشور تحمیل کرد. در سال 2013 میلادی هم این بحران در کشور فوجی اوج گرفت و بیماری های ناشی از استفاده از آب ناسالم ظرف هشت ماه از ابتدای سال 2013 تا انتهای ماه آگوست پنج برابر شد.
-7 در سال 2013 میلادی کشور هند با بحران کم آبی مواجه شد. هند در این سال بدترین خشکسالی طی 40 سال اخیر را تجربه کرد و هفت هزار روستا از مجموع 25 هزار روستای این کشور تحت تاثیر بحران کم آبی در این کشور قرار گرفتند. در این سال ها دولت برای تامین آب شرب مردم اقدام به عرضه آب با تانکر به ساکنان روستاها کرد تا از تبعات منفی ناشی از استفاده از آب ناسالم روی سلامت مردم بکاهد. در نتیجه این بحران کم آبی و تاثیرات آن روی شغل مردم هند که اغلب به کشاورزی مشغول بودند شرکت کودکان در مدارس 25 درصد کاهش پیدا کرد.
-8 در سال های 1999 تا 2001 میلادی کشور کنیا با بحران کم آبی مواجه شد و این مساله آسیب زیادی به صنعت کشاورزی در این کشور وارد کرد. هزینه تحمیل شده به اقتصاد کشور کنیا در اثر این بحران برابر با 5.2 میلیارد دلار بود که این هزینه به تولید محصولات کشاورزی، دامپروری و حیات وحش این کشور آسیب وارد کرد. در نتیجه خشکسالی در سال های مورد مطالعه در کشور کنیا اقتصاد این کشور هزینه ای معادل 16 درصد تولید ناخالص داخلی را تحمل کرد. این کم آبی به صنایع کشور کنیا نیز آسیب وارد کرد زیرا کمبود آب زمینه ساز کاهش تولید برقابی شد و به دنبال آن تولیدات صنعتی کاهش یافت. هزینه تحمیل شده به صنعت در سال های 1999 تا 2001 میلادی برابر با 4.1 میلیارد دلار آمریکا بود ولی این بحران باعث شد تا 75 میلیون دلار به صنعت دامپروری این کشور آسیب برسد و 26 درصد از دام و طیور این کشور از بین برود. با وجود اینکه دولت کنیا تلاش های زیادی برای حل این بحران کرد ولی نتوانست بحران کم آبی را ریشه کن کند و در سال 2013 میلادی دوباره مشکل کم آبی در این کشور ارتقا یافت. این بار کمبود آب تصفیه شده و پاک در کشور کنیا زمینه را برای افزایش بیماری در کشور فراهم کرد. آمارهای ارائه شده توسط مرکز سلامت و بهداشت کشور کنیا نشان می دهد 80 درصد از بیماری های این کشور و 50 درصد از بیماری های حادی که زمینه ساز بستری شدن فرد در بیمارستان شده بود به دلیل استفاده از آب آلوده و تصفیه نشده حادث شد. این اوج فاجعه انسانی در اثر کم آبی و استفاده از آب های آلوده به دلیل کم آبی بوده است.
-9 اتحاد جماهیر شوروی در فاصله سال های 1960 تا 1987 میلادی با بحران کم آبی مواجه شد. در اوایل دهه 1980 میلادی،20 تا 24 گونه ماهی در این کشور از بین رفتند و اقتصاد این صنعت تنزل پیدا کرد. در سال 1957 میلادی 48 هزار تن ماهی در این کشور صید می شد ولی میزان صید در سال 1980 میلادی به صفر رسید. در جریان این کم آبی گونه های زیادی از حیوانات در این کشور از بین رفتند و از میان 170 گونه حیوانی و گیاهی موجود در این کشور پهناور تنها 30 گونه باقی ماندند.
در جریان این کم آبی بسیاری از رودخانه ها در کشور اتحاد جماهیر شوروی خشک شدند و به دنبال آن آلودگی آب ها بیشتر شد. استفاده نادرست از سفره های آب های زیرزمینی باعث شد تا سطح بسیاری از این سفره های آبی نیز کاهش یابد و همین امر باعث شد در عرضه آب برای مصارف شهری در این کشور اختلال ایجاد شود. این کم آبی هزینه را برای استفاده از آب های تصفیه نشده به خصوص در شهرهای کوچک و مناطق روستایی فراهم کرد و بیماری های مختلفی به خصوص انواع سرطان های دستگاه گوارش و گلو در این کشور ایجاد شد. بیماری هایی که ضمن تحمیل هزینه های درمانی کلان، باعث از بین رفتن شمار زیادی از جمعیت کشور شوروی شد. نکته مهم در اینجاست که عده زیادی از این افراد را کودکان تشکیل می دادند.
در جریان این بحران کم آبی سالانه هزینه ای معادل 6/92 میلیون روبل به اقتصاد این کشور تحمیل شد که 42 درصد از این هزینه به صنعت کشاورزی، 31 درصد به صنعت ماهیگیری و صید ماهی، 13 درصد به شکار و هشت درصد به حمل و نقل دریایی و رودخانه ای و در نهایت شش درصد به شرایط کاری و زندگی مردم مربوط بود.
-10 آمریکا یکی از کشورهایی است که در سال های گذشته با بحران کم آبی مواجه شده ولی سیاست هایی را برای مقابله با این شرایط اتخاذ کرده است. در سال های 1997 و 1998 میلادی کم آبی و خشکسالی در ایالت تگزاس مشکل آفرین شد و 6/2 میلیارد دلار به اقتصاد این ایالت هزینه تحمیل کرد. به علاوه هزینه ای معادل دو میلیارد دلار هم به صنعت کشاورزی و تولید محصولات در این صنعت تحمیل شد. برآیند هزینه ای که بحران کم آبی و خشکسالی به اقتصاد آمریکا تحمیل کرد برابر با 25 میلیارد دلار آمریکا بود. این کشور در سال های 1980 ، 1988 و 2011 و 2012 میلادی هم بحران کم آبی را تجربه کرده است. به گزارش مقامات اقتصادی آمریکا تاثیر این خشکسالی روی اقتصاد آمریکا در سال 1980 میلادی برابر با 56 میلیارد دلار، در سال 1988 میلادی برابر با 78 میلیارد دلار و در سال 2011 میلادی برابر با 12 میلیارد دلار و در نهایت در سال 2012 میلادی برابر با 12 میلیارد دلار بود.
در سال 2011 میلادی ایالت فلوریدای آمریکا با بحران کم آبی روبه رو شد و به همین دلیل 1200 مصرف کننده پر مصرف که اغلب مصرف کنندگان صنعتی در این ایالت بودند حق استفاده از آب را از دست دادند. محدودیت مصرف آب در 1000 سیستم آب رسانی عمومی در این کشور اجرا شد و 627 سیستم آب رسانی عمومی در این کشور مجبور به اصلاحات زیرساختی شدند. در سال 2013 میلادی هم بحران کم آبی در کشور آمریکا مشاهده شد. در نتیجه دولت آمریکا اقدام به افزایش قیمت آب مصرفی در ایالت های پرمصرف کرد. افزایش 16 درصدی قیمت آب مصرفی در این کشور سبب شد تا در ماه قبض آب مصرفی این کشور به 213 دلار برسد. در سال های 1988 و 1989 میلادی متوسط قبض آب مصرفی خانوارها در این کشور برابر با 35 دلار بود.
پیش بینی می شود بحران کم آبی تا سال 2020 میلادی به مشکلی جدی در آمریکا تبدیل شود. به خصوص که این بحران در ایالت کالیفرنیا یک معضل جدی است. پیش بینی می شود این بحران هزینه ای برابر با 6.1 میلیارد دلار در هر سال به اقتصاد این کشور تحمیل کند. این ایالت از هم اکنون برای مدیریت این بحران برنامه هایی را پیش بینی کرده است. برنامه هایی از قبیل مدیریت مصرف آب و مقابله با مصرف کنندگان پرمصرف و اصلاح زیرساخت های صنعت آب که همگی می تواند تحولاتی جدی در مصرف آب در سال های آینده ایجاد کند و از بروز این بحران جلوگیری کند.
در سال 2009 میلادی کم آبی در ایالت کالیفرنیا باعث از بین رفتن 23 هزار فرصت شغلی در این کشور شد و 1.4 میلیارد دلار به اقتصاد صنعت ماهیگیری و بازی های آبی در این کشور هزینه وارد کرد. در سال گذشته این کم آبی باعث کاهش 60 درصدی تولید خرچنگ و میگو و کاهش 44 درصدی درآمد صنعت صید در ایالت کالیفرنیا شد.
راه حل کجاست
اولین و بهترین راه برای حل این مشکل جهانی را می توان مصرف بهینه آب دانست. مصرف بهینه آب در کنار توسعه زیرساخت های صنعت آب در دنیا بهترین راه برای کنترل بحران آب در دنیاست. سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه در گزارش اخیر خود نوشت: سطح بالای مصرف آب می تواند مشکلات زیست محیطی و اقتصادی زیادی ایجاد کند. از نظر زیست محیطی مصرف بالای آب باعث می شود تا سطح آب موجود در رودخانه ها و دریاچه ها و آب های زیرزمینی کاهش یابد و استفاده از آب های آلوده برای آبیاری محصولات کشاورزی و حتی مصرف خانگی در مناطق دورافتاده بیشتر شود که سلامت جامعه را به خطر می اندازد. از دیدگاه اقتصادی هم سطح بالای مصرف آب نیاز به سرمایه گذاری در توسعه زیرساخت های این صنعت را بیشتر می کند و این سرمایه گذاری های کلان می تواند منابع مالی مورد نیاز برای توسعه زیرساخت های صنایع دیگر را کمتر کند.
آمارها نشان می دهد بیشترین منابع آبی دنیا در کشورهای کانادا و آمریکا وجود دارد. این دو کشور دارای رودخانه ها و دریاچه ها و آب های زیرزمینی زیادی هستند ولی مصرف نادرست آب در این کشورها باعث شده است تا در فهرست کشورهای پرمصرف قرار داشته باشند. سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه در گزارشی اعلام کرد سرانه مصرف آب در کانادا برابر با 1600 مترمکعب در سال است که از نظر سرانه مصرف در میان 29 کشور عضو این سازمان در جایگاه بیست و هشتم قرار گرفته است. این سرانه مصرف دو برابر سرانه مصرف آب در کشور فرانسه و سه برابر سرانه مصرف در کشور آلمان است. مقایسه مصرف سرانه آب در کشور کانادا با کشورهای دانمارک و سوئد نشان می دهد سرانه مصرف آب در کشور کانادا چهار برابر سوئد و هشت برابر دانمارک است. به طور کلی سرانه مصرف آب در کشور کانادا 65 درصد بیشتر از سرانه مصرف در کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه است.
از نظر کل مصرف آب در میان اعضای سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه، کانادا در جایگاه 26 قرار گرفته است و مجموع مصرف در کشورهای آمریکا، ژاپن و مکزیک بیشتر از کاناداست. نرخ رشد مصرف آب در کشور کانادا از سال 1980 میلادی تاکنون دورقمی بوده است. طی این سال ها مصرف در کانادا 25.7 درصد رشد کرده است در حالی که کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه رشد4.5 درصدی را تجربه کرده اند. کشورهای سوئد، هلند، آمریکا، انگلیس، چک، لوکزامبورگ، لهستان، فنلاند و دانمارک طی این سال ها موفق شدند تا مصرف آب را کاهش دهند.
