آنها که پول بیشتر می خواهند
فریده عنایتی : هشت سالی می شد که لایحه بودجه به موقع به مجلس برده نمی شد. برده نمی شد و نماینده ها مجبور بودند در دقیقه نود و یا حتی در وقت اضافه که آن را تحویل می گیرند، بررسی و تصویبش کنند. حالا امسال هم که اولین لایحه بودجه دولت روحانی سر وقت به مجلس تحویل داده شده، گویا این نماینده ها هستند که میخواهند تصویب لایحه را تا دقیقه نود بکشانند. این کشاندن هم با استعفای دسته جمعی تعدادی از آنها همراه است. استعفای دسته جمعی که باعث شده تا تعدادی از مردم حوزه انتخابیه شان از آنها دفاع کنند و تعدادی هم رفتار نماینده هایشان را که با رای آنها به مجلس شورای اسلامی راه پیدا کرده اند را بی اثر بدانند.
به گفته محمد باقر نوبخت معاون رئیس جمهور بودجه عمرانی سال 93 نسبت به سال جاری، 33 درصد کاهش داشته است. نوبخت همین طور در برنامه زنده تلویزیونی اعلام کرد که «بیش از 2906 طرح نیمه تمام در کشور وجود دارد. به پروژه هایی که بین صفر تا 20 درصد پیشرفت فیزیکی دارند منابعی اختصاص داده شده اما این منابع قابل ملاحظه نیست و اینگونه نیست که این پروژه ها خوب رشد کنند. به پروژه هایی که بین 20 تا 80 درصد پیشرفت دارند نیز منابعی اختصاص داده می شود تا این پروژه ها هم فعال باشند اما تمرکز کار خود را عمدتاً روی پروژه هایی گذاشته ایم که بین 80 تا 100 درصد پیشرفت فیزیکی دارند.» حالا هم که دولت می گوید تمرکزش بر روی پروژه های بالای 80 درصد است، نمایندگان استان های محروم بیان می کنند که در استان هایشان پروژه ای با این درصد ساخت وجود ندارد و با این میزان بودجه ای که برایشان در نظر گرفته شده، تکمیل پروژه های عمرانی شان چندین سال طول خواهد کشید.
لایحه بودجه 93 که تقدیم مجلس شد، اولین استانی که به صدا در آمد، خوزستانی ها بودند. صدایی که به استعفای دسته جمعی آنها منجر شد. حالا هم معتقدند که بهترین کار را انجام داده اند و همچنان به استعفای خود پایبند هستند چرا که می گویند «در بودجه سال 93، استان خوزستان مورد کم لطفی قرار گرفته و در حقش اجحاف شده است.» البته آنها مشکل دیگری هم دارند و اینکه دولت برای مساله انتقال آب کارون اقدامی انجام نداده است. به اعتقاد نمایندگان خوزستان، کاهش سقف بودجه عمومی قابل قبول است اما این در حالی است که به گفته آنها، اعتبارات برخی پروژه های این استان که از نیازمندی های مردم محروم منطقه است تا 90 درصد کاهش یافته یابد. به هرحال، هر 18 نماینده خوزستان استعفا داده اند و به قول خودشان «اقدام درستی انجام داده و حرف دل سالیان دراز مردمانشان را زده اند و الان هم مردم حوزه انتخابیه شان از اقدام آنها خوشحال هستند.»
ولی بعضی از مردم حوزه انتخابیه آنها، نظری دیگری دارند. نیما 25 ساله که ساکن شوش است و لیسانس برق دارد می گوید: «به نظرم این اقدام نماینده ها خیلی نمادین بوده. کار خوبی بود، ولی الان توی شهر می گویند که قضیه تمام شد و آنها برگشته اند. خب اگر همان روند را ادامه می دادند، بهتر بود.» او هم به لایحه بودجه اعتراض دارد و معتقد است که چون نصف در آمد کشور از استان خوزستان تامین می شود، نباید بودجه کمی برایش در نظر گرفته شود. در این میان هم اعضای شورای شهر کلان شهر اهواز از استعفای دسته جمعی نمایندگان استانشان حمایت کردند. رامی علاسوند، رییس شورای شهر اهواز هم در این باره گفت: «اگر اعضا شورا به این نتیجه برسند که در پشتیبانی از نماینگان مجلس استعفا دهند این کار را انجام خواهیم داد.» البته علاوه بر نمایندگان و اعضای شورای شهر، حجت الاسلام سید عبدالنبی موسوی، امام جمعه خرمشهر هم اعلام کرد که استعفا می دهد و دلیلش را هم بی توجهی مسئولان به خرمشهر اعلام کرد. او همین طور تاکید کرد که استعفایش از سمت امامت جمعه خرمشهر کاملاً جدی است.
حالا چه مردم خوزستان موافق باشند و چه مخالف، چه شورای شهرشان از نماینده ها حمایت کند و چه حمایت نکند، در حال حاضر بهارستان نشین های خوزستانی امید دارند تا با این اهرم فشاری که ایجاد کرده اند، بتوانند بودجه استانشان را افزایش دهند تا هم پروژه های عمرانی را پیش ببرند و هم از خشک شدن تالاب های استانشان جلوگیری کنند.
کاهش بودجه و البته استعفا تنها مختص به خوزستانی ها نبود، بعد از آنها، نمایندگان لرستان هم در نامه ای اعتراض آمیز، اعلام کردند که اگر راه چاره ای وجود نداشته باشد، استعفا می دهند. همین نبودن راه چاره هم فعلا باعث شده هفت نفر از نه نفر نماینده استان لرستان اعلام کنند که استعفا می دهند. آنها می گویند که لرستان، اولین استان از نظر نرخ بیکاری در کشور است و کاهش بودجه عمرانی میتواند این آمار را افزایش دهد. آنها همین طور اعتقاد دارند که با این بودجه ای که دولت برای آنها در نظر گرفته، پروژه های عمرانی شان تا ده سال دیگر هم تکمیل نخواهد شد.
آخرین استانی که به صف استعفا دهندگان پیوست، کرستانی ها بودند. آنها هم می گویند، بودجه استانشان در بعضی از پروژه ها یک پنجم شده است و این میزان حتی به اندازه تسویه طلب پیمان کار های استانشان هم نیست. همچنین در مورد موضوع استعفا دادن پاسخ می دهند که «مردم دوست دارند حقشان گرفته شود.»
ولی «بهمن» که در شهرستان بیجار زندگی می کند، می گوید: «نه از بودجه راضی هستم و نه از اقدام نماینده ها. چون درسته که بودجه کم بوده، ولی اگر مشکلی هم هست از کم کاری همه ناشی میشه. آخرش هم به نظرم استعفا دادن، بی تاثیره.» او همین طور ادامه می دهد: «تمام این مشکلات از کسری بودجه و خزانه دولت ناشی میشه، اگر توی دولت قبل همین نماینده ها بیشتر دقت کرده بودن و کارهای دولت را بیشتر زیر ذره بین برده بودن الان هم این اتفاق نمی افتاد.» سامان هم که در کردستان کارمند بانک است، معتقد است که استعفا بی معنی است ولی نظر مردم برای کسی مهم نیست که حالا لازم باشد پرسیده شود.
البته در میان هستند افرادی که از نماینده هایشان دفاع می کنند. محمد که از اهالی بیجار است و لیسانس دارد، می گوید: «با حرکتی که نماینده ها انجام دادن موافقم. چون بودجه کمه و استان ما هم محروم.» علاوه بر این، هستند کردستانی هایی که اصلا در جریان نیستند و نمی دانند نماینده هایشان در اعتراض به لایجه بودجه سال 93 استعفا داده اند.
اعتراض ها به بودجه تنها در استعفا خلاصه نشد و استان های دیگر هم شروع به نامه نوشتن کردند. مجمع نمایندگان استان مازندران در اعتراض به لایحه بودجه ۹۳ نامه ای خطاب به رئیس جمهور نوشتند. نمایندگان قزوین هم گفتند «نسبت به بودجه اعتراض داریم ولی استعفا نمی دهیم، چراکه استعفا راه منطقی برای اعتراض نیست.»
به هرحال نمایندگان، جه اعتراض کننده و چه استعفا دهنده و چه بی طرف، همه امیدوارند تا بودجه اصلاح شود. ولی اینکه این لایحه با استعفای دسته جمعی آنها، آیا در مدت زمان 40 تا 55 روزه ای که برای بررسی در ساختمان بهارستان نیاز دارد، بعد از هشت سال به موقع تصویب می شود، هنوز مشخص نیست.
