محسن خلیلی عراقی: اخلاق مقدم بر منفعت
من یکی از خدمتگذاران خستگی ناپذیر تاریخ کارآفرینی و تشکیل گرایی ایران هستم. شخصا هیچ کارآفرینی را نمی شناسم که برای بقاء بخش خصوصی و صنعتی کردن کشور و مقابله با تصمیمات نادرست دولت ها و مقرارت زدایی به امید توسعه صنعتی و رفاه اجتماعی و سعادت ملت ایران به اندازه من زجرکشیده باشد.
تلاش کرده و صبر و تحمل کرده باشد. همیشه سعی کرده ام تنها به خداوند متعال تکیه و امید داشته باشم. همیشه پشتیبانی جز خداوند و معتقدات خود نداشته ام. هدف من طی سال های گذشته این بوده که الگویی عاشق توسعه در ابعاد مختلف ارائه دهم. الگویی که برای کارآفرینان درس باشد و آنها را برای راه اندازی کسب و کارشان و تداوم فعالیت هایشان یاری دهد. این را بارها به کارآفرینان گفته ام که راهی جز تلاش و مجاهدت ومقاومت در مقابل مسائل و سختی ها وجود ندارد.
همیشه قصدم به عنوان یک کارآفرین همین بوده که بدون وازدن و مایوس شدن در جهت خدمت به مردم گام بردارم. همیشه می دانستم و می دانم که در جهت خدمت به مردم باید تکاپو کرد و خداوند اجر هیچ بنده ای را ضایع نخواهد کرد. ارائه الگویی به کارآفرینان براین محور استوار است که هدف همیشه الگویی باشد برای عشق به مردم و پایداری و پویایی میهن. به تمامی کارآفرینان کشور توصیه می کنم تشکیل گرایی را هیچگاه از یاد نبرند.
نیم قرن تلاش در جهت توسعه صنعتی کردن کشور با فراز و نشیب های بسیاری همراه بوده است. توسعه آموزش عمومی و آموزش عالی، بهداشت، مخابرات، شبکه های برق، نفت و گاز، آب و فاضلاب، بنادر و فرودگاه ها و احداث ظرفیت های صنعتی قابل توجه در حوزه های مختلف صنایع سنگین، پتروشیمی، فلزات اسایی، کشاورزی، حمل و نقل، ساخت تجهیزات، ماشین سازی، ساختمان، لوازم خانگی، الکترونیک و مصرفی بخشی از دستاوردهای دولت و ملت ایران در راه صنعتی کردن کشور بوده است. در همین حال مشکلات و مسائلی مانند بیکاری و ایجاد اشتغال، بالا بودن، تورم، پایین بودن درآمد سرانه نبود بازارهای کار و سرمایه و پایین بودن بهره وری از یکسو، و تحولات جهانی در جهت یکپارچه شدن بازارها، جهانی شدن فرآیندهای تولیدی و رویدادهای منطقه ای از سوی دیگر، سبب شده که کشور در شرایطی بسیار حساس قرار گیرد. مصالح عمومی کشور حکم می کند در این دوره زمانی استفاده از تجارب کذشته تمامی دلسوزان و فعالان اقتصادی متعهد مورد توجه جدی قرار گیرد و برآنچه گذشته را ساخته ایم آینده را بنا کنیم.
متاسفانه ما در هنر تداوم راه گذشتگان، همراه با بهبود و اصلاح آن، مهارت کافی و شاید اعتقاد و باور لازم را نداریم و به همین سبب تاریخ ایران زمین، با انقطاع های متعدد و حرکت دوباره از نقطه صفر، مواجه بوده و در عمل امکان انباشت سرمایه ملی، اجتماعی و انسانی فراهم نیاورده است. تداوم راه گذشتگان به معنای مد نظر قرار دادن سرمایه های عظیم مالی است که در این راه صرف شده و بالاترین رقم هستیما را تشکیل می دهد. بخش عظیمی از ثروت و سرمایه ملی مصرف آموزش و تجربه اندوزی کارشناسان و مدیران و راهبران بخش عمومی و دولت شده است که در ایجاد ساختارهای زیربنایی و دستیابی به این دستاوردها موثر بوده است و به قیمتی گزاف، تجارب ارزشمندی در حوزه اقدامات اجزای و عملیاتی بدست آورده اند و در عمل تاثیر سو مداخلات اداری در اقتصاد و همچنین ثمرات مثبت ملموس آزادسازی اقتصاد را تجربه و درک کرده اند. پس چه بهتر که در اداره امور اجراییکشور از بزرگورانی بهره گرفته شود که مبتنی برتجارتب خود و نیز توفیقات کشورهای مشابه در ذهن خود اصول و الگوهای جا افتاده ای دارند و به این باور رسیده اند که دیگر آزموده را نیازمایند و می توانند زمینه ای فراهم آورند تا از حداکثر ظرفیت های استافده شود و به عبارت ساده تر، تجارب موفق گذشته را به تحولات اقتصادی سیاسی و فرهنگی آتیه پیوند زنند و مسیرها و حرکت های گذشته را تعقیب کنند و دمکراسی اقتصادی و رشد صنعتی را به رسم زیربنای دمکراسی سیاسی و رشد اجتماعی تداوم بخشند.
در ستایش رفتار نیکو
رفتار به طور کلی عاملی است که می تواند برنامه ریزی را تحقق بخشد. تفاهم، رفتار مهرآمیز، تبادل نظرات، اعمال دوستی ها و خود را جای سایرین گذاشتن، محیط صمیمت درست می کند. بررسی های انجام شده نشان داده که رضایت شغلی آنقدر که به رفتار ارتباط دارد به حقوق ندارد. چه بسا شرکتهایی که حقوق زیاد بدهند ولی رفتار توهین آمیز داشته باشند که منجر به ترک کار توسط افراد شود. ضمن اینکه سازمانی فکر می کنیم حتما باید به روابط عاطفی و روانی، توجه بسیار عمیق داشته باشیم و توجه به دلها بسیار موثر است. هرچه اعتلا بیشتر باشد، فعالیت ها هدفمندتر و توفیق ها بیشتر خواهد بود.
